هفته گذشته نمایش موزیکالی بر اساس انیمه اتک آن تایتان در تئاتر برادوی به روی صحنه رفت. استقبال بالای طرفداران از Attack on Titan: The Musical باعث شد خیلی‌ها به این فکر کنند که چرا نمایش‌های موزیکال بیشتری بر اساس انیمه‌های محبوب در آمریکا و سایر کشورهای غربی اجرا نمی‌شوند؟

برادوی مدت‌هاست که برای جذب قشر جوان و نوجوان به تئاتر تلاش می‌کند. در حالی که به‌ نظر می‌رسد تماشاگران تئاتر کمی جوان‌تر از قبل شده‌اند و ظاهراً نسل زد علاقه‌مندی بیشتری به نمایش‌های برادوی نشان می‌دهد، اما این تغییرات به تدریج رخ داده‌اند. طبق اعلام انجمن برادوی، میانگین سنی مخاطبان این تئاتر ۴۰.۴ سال است. با این حال، برخی نمایش‌ها مانند موزیکال جدید اتک آن تایتان می‌توانند در جذب مخاطبان کم‌سن و سال‌تر موفق باشند. در حالی که معمولا قیمت بلیت‌های برادوی از حدود ۱۰۰ دلار برای بدترین صندلی‌ها شروع می‌شود، اما بلیت Attack on Titan: The Musical تنها ۴۵ دلار قیمت داشت که احتمالا این موضوع هم در استقبال از این نمایش بی‌تاثیر نبود. البته اگر بخواهیم دقیق‌تر بگوییم، این تئاتر در نیویورک سیتی سنتر اجرا شد که در خیابان ۵۵ واقع شده است؛ بنابراین می‌توان آن را یک نمایش خارج از برادوی نامید.

نمایش موزیکال اتک آن تایتان در ژانر «موزیکال ۲.۵ بعدی» است. موزیکال ۲.۵ بعدی در واقع نوعی از تئاتر موزیکال مدرن ژاپنی است که بر اساس انیمه‌ها، مانگاها یا بازی‌های ویدیویی محبوب این کشور ساخته می‌شود. اصطلاح «موزیکال ۲.۵ بعدی» برای توصیف داستان‌هایی که در قالب دو بُعدی ارائه شده و سپس به دنیای واقعی آورده می‌شوند، ابداع شده است. گو اوئکی، کارگردان Attack on Titan: The Musical، در گذشته چند موزیکال ۲.۵ بعدی دیگر مانند اقتباس مانگای کلاسیک Cyborg 009 را نیز کارگردانی کرده است. او همراه با گروهی از بازیگران باسابقه در این حوزه و رقصندگانی از ژانر بریک‌دنس، این نمایش را اجرا کرد. این یکی از اولین دفعاتی است که یک نمایش ۲.۵ بعدی در آمریکا اجرا می‌شود. در سال ۲۰۱۹ هم موزیکال Pretty Guardian Sailor Moon برای سه اجرا در تئاتر پلی‌استیشن برگزار شد که بلیت‌های هر سه اجرا به طور کامل فروخته شدند.

نمایش Attack on Titan: The Musical نیز همان مسیر را طی می‌کند، زیرا تمامی بلیت‌های آن فروخته شده‌اند. با توجه به محبوبیت منبع اصلی این نمایش، این موضوع چندان تعجب‌آور نیست. برخی منتقدان که به تماشای این نمایش پرداختند، معتقدند که پیچیدگی آن به اندازه برخی نمایش‌های برادوی نیست. مثلا دکورها ساده‌اند و بیشتر از پروجکشن‌ها، سکوهای متحرک، عروسک‌ها و بادکنک‌ها برای نمایش تایتان‌ها استفاده می‌شود. اما سطح اجرا بسیار چشمگیر بوده و به‌ویژه رقص‌ها تماشایی بودند؛ رقصنده‌های اصلی پشت سر هم از روی یکدیگر پشتک می‌زدند و یک نفر برای مدتی طولانی روی سر خود می‌چرخید.

گو اوئکی که در بریک‌دنس پیشینه‌ای حرفه‌ای دارد و در سطح بین‌المللی نیز اجرا و رقابت کرده است، در مصاحبه‌ای گفت: «من خودم رقصنده‌ها را انتخاب کردم؛ چون برخی از آنها را یک ماه کامل در جشنواره فرینج ادینبرا دیدم و با آنها کار کردم. بعضی‌ها را نیز در مسابقات رقص دیدم و واقعاً از آنها خوشم آمد. خودم هم بازیگر هستم. در نمایش‌های Grease و Music Man و همچنین High School Musical بازی کردم و برخی از بازیگران را از همان نمایش‌ها می‌شناسم و از همکاری با آنها لذت بردم.»

غرب همیشه نوعی شیفتگی نسبت به ژاپن داشته است؛ برای مثال می‌‌توان به ساخته شدن فیلم‌هایی چون The Last Samurai و Memoirs of a Geisha اشاره کرد. اما اکنون در دوره‌ای زندگی می‌کنیم که آثار و مضامین صادر شده از ژاپن به صورت کامل و همه‌جانبه وارد فرهنگ عامه غرب شده‌اند. سریال تلویزیونی Shogun که با بازیگران ژاپنی ساخته شده، در مراسم امی جوایز بسیاری دریافت کرد. از سوی دیگر، بهترین بازیکن بیسبال جهان، شوهی اوتانی (Shohei Ohtani) ژاپنی از تیم داجرز است. در حوزه موسیقی هم مگان تی استالیون با آهنگ پرسروصدای Mamushi که با همکاری رپر مشهور ژاپنی، یوکی چیبا ساخته شد، به موفقیت بزرگی دست یافت و حتی او را در اجرای خود در مراسم MTV امسال به روی صحنه آورد.

اوئکی می‌‌گوید که آوردن نمایش موزیکال اتک آن تایتان به آمریکا، نمایانگر احترام به مخاطبان است؛ چیزی که او طبق گفته خودش از فرهنگ هیپ‌هاپ آموخته و اولین بار در کلاس پنجم با آن آشنا شد. بریک‌دنس و هیپ‌هاپ به او اجازه داده‌اند تا به سراسر جهان سفر کند و با مردم گوناگون آشنا شود. او گفت: «من به انگلستان، ایالات متحده و آلمان سفر کرده‌ام. هر جا که رفتم، همه احترام زیادی به یکدیگر داشتند. من عاشق رپ هستم و موسیقی گروه Public Enemy چیزهای زیادی درباره احترام به من آموخت و مرا به دیگران متصل کرد. بعد از هر نوع مسابقه رقص، مهم نیست اهل کدام کشور باشید؛ در پایان با هم دست می‌دهید، درسته؟»

در یک رویداد مطبوعاتی پیش از آغاز نمایش موزیکال اتک آن تایتان، اوئکی و گروه بازیگران گفتند که این اولین سفر آنها به نیویورک است. اوئکی گفت: «نیویورک برادوی دارد و هر کسی در صنعت تئاتر دوست دارد که در برادوی اجرا داشته باشد. ما به فرهنگ ژاپن از جمله مانگا و انیمه افتخار می‌کنیم و واقعاً خوشحالیم که می‌توانیم با مخاطبان [آمریکایی] ارتباط برقرار کنیم.»

اکثر تماشاگران این نمایش کسانی بودند که قبلا انیمه اتک آن تایتان را دیده‌اند، اما اوئکی گفت که تلاش کرده تا نمایش برای تازه‌واردان نیز قابل فهم باشد. او توضیح داد: «من دقت زیادی کردم تا تمام احساس، غافلگیری یا شگفتی موجود در اثر اصلی را در این نمایش بگنجانم تا هرکسی که برای اولین بار به تماشای آن می‌آید، همان حس‌ها را تجربه کند.»

احتمالا آثار موزیکال ۲.۵ بعدی برای مخاطبان اصلی برادوی که عمدتاً ۴۰ ساله و مسن‌تر هستند، جذابیت زیادی ندارند. از آنجا که این نمایش‌ها از آثار بسیار شناخته شده با مخاطبان پروپاقرص اقتباس می‌شوند، بیشتر روی ایجاد ارتباط با طرفداران قدیمی خود تمرکز دارند تا اینکه برای همه افراد قابل درک باشند. با این حال، حضور همین طرفداران قدیمی برای فروش تمام بلیت‌های این نمایش‌ها کافی خواهد بود.

اوئکی گفت که امیدوار است بتواند موزیکال‌های ۲.۵ بعدی بیشتری را به آمریکا بیاورد. او توضیح داد: «موزیکال ۲.۵ بعدی یک ژانر منحصر به ژاپن است، اما حالا به اینجا آمده و به نظر می‌رسد که همه آن را دوست دارند. امیدوارم که باز هم بتوانیم برگردیم و دوباره از طریق آثار موزیکال ۲.۵ بعدی با هم ارتباط برقرار کنیم.»

منبع: NYTimes

اگر دختر گیمر و پسر استریمر ازدواج کنند چی میشه؟ میزگیم با سایه و حمید