چرا فقط بتمن را برای نکشتن سرزنش می‌کنیم؟

قانون سرسختانه بتمن علیه کشتن، یکی از بحث‌برانگیزترین ویژگی‌های این شخصیت است. طرفداران و منتقدان سال‌هاست بحث می‌کنند که امتناع او از گرفتن جان تبهکارانی مانند جوکر، یک ضعف اخلاقی است که او را در جنایات آینده آن‌ها شریک می‌کند. این ایده آن‌قدر تکرار شده که به یک کلیشه بدل شده است. اما نکته عجیب و طعنه‌آمیز اینجاست که این حجم از انتقاد فقط متوجه بتمن است، در حالی که یک حقیقت بزرگ‌تر درست جلوی چشم همه نادیده گرفته می‌شود: تقریباً هیچ ابرقهرمان تراز اولی، دشمنانش را نمی‌کشد.

دلیل اصلی که مردم از بتمن به‌خاطر نکشتن شکایت می‌کنند و در مورد سایر قهرمانان چنین نظری ندارند، به تصوری برمی‌گردد که از او دارند

کشتن، یک ویژگی قهرمانانه نیست

بیایید نگاهی به نمادهای دنیای کمیک بیندازیم. سوپرمن و مرد عنکبوتی، دو تا از محبوب‌ترین قهرمانان تاریخ، مرام‌نامه‌ای مشابه بتمن دارند. آن‌ها تمام تلاش خود را می‌کنند تا جان همه را نجات دهند، حتی جان دشمنانشان. این اصل فقط به این دو محدود نمی‌شود؛ از فلش و دردویل گرفته تا بسیاری از اعضای اونجرز و لیگ عدالت، همه بر این باورند که قهرمان بودن به معنای یافتن راهی بهتر از خشونت مرگبار است.

در واقع، ایده «نکشتن» آن‌قدر در ذات یک ابرقهرمان تنیده شده که حتی نیازی به بیان صریح آن نیست. قهرمانان نماینده بهترین جنبه‌های انسانیت هستند؛ آن‌ها نماد امید و رستگاری‌اند. کشتن، یک راه‌حل ساده و نهایی است که این ایده‌آل‌ها را زیر پا می‌گذارد. پس چرا بتمن تنها کسی است که برای پایبندی به این اخلاق قهرمانانه، مدام سرزنش می‌شود؟

نفرین واقع‌گرایی، دامنگیر شوالیه تاریکی

پاسخ این سؤال، در لحن و اتمسفر داستان‌های بتمن نهفته است. دنیای بتمن تاریک، خشن و به‌مراتب «واقع‌گرایانه‌تر» از دنیای سایر قهرمانان به تصویر کشیده می‌شود. جوکر یک قاتل سریالی دیوانه است که جنایاتش برای مخاطب ملموس و وحشتناک است. در مقابل، وقتی یک بیگانه فضایی مثل برینیاک یک سیاره را نابود می‌کند، این عمل آن‌قدر ابعاد کیهانی و غیرقابل‌تصوری دارد که کمتر کسی آن را با معیارهای زمینی می‌سنجد.

به عبارت دیگر، چون جنایات دشمنان بتمن به دنیای واقعی ما شباهت بیشتری دارد، امتناع او از متوقف کردن دائمی آن‌ها، برای مخاطب غیرمنطقی و آزاردهنده جلوه می‌کند. این «نفرین واقع‌گرایی» باعث می‌شود که مخاطبان فراموش کنند در حال خواندن یک داستان تخیلی هستند و بتمن را با معیارهایی قضاوت کنند که هرگز برای سوپرمن به کار نمی‌برند.

بهترین گواه برای این ادعا، شخصیت نایت‌وینگ است. او که شاگرد بتمن بوده، دقیقاً همان سوگند را یاد کرده و با همان تبهکاران می‌جنگد، اما هیچ‌کس او را برای نکشتن سرزنش نمی‌کند. این نشان می‌دهد که مشکل از خودِ «قانون» نیست، بلکه از تصویری است که از بتمن در ذهن ما ساخته شده.

در نهایت، انتقاد از بتمن برای نکشتن، مگر در صورتی که شامل حال تمام قهرمانان دیگر هم بشود، یک دیدگاه متناقض و ریاکارانه است. بتمن یک قهرمان است و قهرمانان، جلاد نیستند. آن‌ها راه سخت‌تر را انتخاب می‌کنند، چون باور دارند که هر کسی شایسته فرصتی برای نجات است.

منبع: comicbook

چطوری پارتنر گیمر پیدا کنیم؟ میزگیم ازدواجی با سایه و حمید