بیایید فرض کنیم شما یک رفیق دارید. اصلا رفیقی دارید؟ بگذریم. احتمالا مکالماتی هم با این رفیق‌تان دارید. نه، منظورمان دوست خیالی‌تان که مدام با او حرف می‌زنید نیست. جدا از شوخی احتمالا چیزهای مختلفی از دوستان و اطرافیان‌تان شنیده‌اید که ممکن است ناراحت‌تان کند، مخصوصا اگر در مورد گیمینگ باشد. اگر گیمر هم نیستید و یک دوست گیمر دارید چند تا جمله وجود دارند که هیچوقت نباید به آن‌ها بگویید چون ممکن است ناراحت شوند یا شمشیرشان را بیرون بکشند و سرتان را از بدن‌تان جدا کنند. بیایید سراغ این جمله‌های ممنوعه برویم.

به جای بازی کردن کتاب بخون

اصلا هیچ ایده‌ای دارید که گیمرها چقدر متن می‌خوانند؟ مثلا در یک بازی JRPG ساعت‌ها مکالمه و تکست مختلف وجود دارد که گیمرها کلمه به کلمه می‌خوانند و داستان بازی را دنبال می‌کنند. خیلی از این تکست‌ها هم عمیق و واقعی و دردناک هستند و خیلی از آن‌ها حتی رفرنسی از کتاب‌های دیگر هستند. مثلا در Chrono Trigger یا Final Fantasy VI حجم متنی که وجود دارد از یک رمان متوسط بیشتر است. حداقل جملاتی که در این گیم‌ها وجود دارند از کتاب‌های زرد روانشناسی و باشگاه ۵ صبحی‌ها و بقیه چیزهایی که می‌خوانید خیلی مفیدترند. خواندن کتاب به تنهایی کسی را باهوش و نابغه نمی‌کند. در ضمن حجم کتاب‌های بدردنخوری که روی شلف کتابخانه‌ها می‌بینید آنقدر زیادند که خواندن تکست‌های داخل گیم هزاران برابر بهتر از این کتاب‌هاست. هیچ تداخلی بین گیم و کتاب وجود ندارد و گیمرهایی هستند که کتاب‌های زیادی خوانده‌اند و اتفاقا گیمرها به دلیل علاقه‌ای که به داستان و تصویرپردازی دارند علاقه بیشتری به کتاب‌ها دارند. در نتیجه این جمله کاملا ممنوعه است. 

این فقط یه بازیه، چرا انقدر عصبی می‌شی؟

عصبی می‌شویم چون بازی را باخته‌ایم. چون سه ساعت روی یک فضا و پازل‌های مختلف آن کار کرده‌‌ایم و در نهایت یک جایی با اشتباه خودمان باخته‌ایم و باید هم عصبی باشیم. دقیقا مثل اینکه شما می‌خواهید تخت‌خواب‌تان را از صفر به هم وصل کنید و پیچ و مهره‌ها را کامل می‌بندید و در نهایت متوجه می‌شوید اشتباه به هم وصل کرده‌اید و مجبورید از اول همه‌ چیز را تکرار کنید. عصبانی نمی‌شوید؟ وقتی بازی تیم محبوب‌تان را روی تلویزیون تماشا می‌کنید و در دقیقه ۹۰ یک گل می‌خورید و می‌بازید ناراحت و عصبانی نمی‌شوید؟ شما حتی هیچ نقشی هم در بازی تیم محبوب‌تان نداشته‌اید و یک تماشاچی بدردنخور بوده‌اید. یک گیمر حین بازی نقش اصلی ماجراست و باختن در لحظات حساس واقعا آزاردهنده است و ممکن است عصبانی شویم. اگر یک بار دیگر این جمله را تکرار کنید یک هدشات مهمان گیمر موردنظرتان خواهید بود. 

بیشتر بخوانید: لحظات حساس و نفس‌گیر در دنیای گیم

چند لحظه بازی را قطع کن، کارت دارم

بازی آنلاین قطع کردن یا پاز کردن ندارد. احتمالا این جمله را باید برای ۸ میلیارد جمعیت جهان تکرار کرد. مثلا وقتی یک نفر وسط بازی آنلاین Overwatch‌ یا Valorant‌ یا Fortnite است محال است بازی را پاز کند. اگر این جمله را به یک گیمر آنلاین بگویید احتمالا صدمین نفر هستید و او تنها یک جواب برای شما دارد: می‌فهمی چی می‌گی؟ این بازی آنلاینه. مخصوصا اگر بچه کوچک در خانه داشته باشید و چیزی نیاز داشته باشند این جمله واقعا شما را اذیت می‌کند چون ممکن است بچه‌ها درکی از بازی آنلاین نداشته باشند. اگر خیلی ضروری باشد گیمرها مجبور می‌شوند جایی داخل نقشه مخفی شوند تا زمان بخرند و بتوانند درخواست کم‌اهمیت شما را اجرا کنند. پس اگر دوستان‌تان گیم آنلاین بازی می‌کنند در نظر بگیرید که چیزی به اسم پاز وجود ندارد. وجود دارد ولی آن‌ها بازی را پاز نمی‌کنند، چون بازی مهم‌تر از کار کم‌اهمیت شماست. 

ببخشید ولی آخرین سیوی که داشتی رو حذف کردم

این اتفاق خیلی کم پیش می‌آید. در دوران PS2 شما با زدن چند دکمه تمام فایل‌های ذخیره شده را پاک می‌کردید ولی در گیم‌های مدرن این گزینه معمولا جایی داخل منوهاست ولی همچنان این امکان وجود دارد که یک نفر این کار را انجام دهد. پاک کردن سیوهای یک گیمر یعنی هدر دادن زمان و انرژی و کشتن روح گیمر. اگر می‌خواهید دوستان گیمرتان را مجازات کنید، مجازاتی سخت‌‌تر از گیوتین، می‌توانید سیوهای او را پاک کنید. کار شرورانه‌ای است ولی پیشنهاد می‌کنیم سر به سر گیمرها نگذارید، چون آن‌ها باس‌های قوی‌تر از شما را هم از پا درآورده‌اند، شما که رقمی نیستید. 

پس نینتندو بازی می‌کنی؟

این مسئله سال‌ها پیش باید حل می‌شد ولی هنوز با آن مسئله داریم. نینتندو در حال حاضر کنسول‌های مختلفی تولید می‌کند و چیز خالصی به اسم نینتندو وجود ندارد. نینتندو فقط اسم برند است. همه کنسول‌ها نینتندو نیستند. حتی وقتی در مورد پلی استیشن هم صحبت می‌کنیم اگر کسی به شما بگوید سونی بازی می‌کنید مسلما سردرگم می‌شوید. چون سونی تلویزیون هم تولید می‌کند و حتی فقط اسم پلی استیشن هم کمتر شنیده می‌شود و ما سری‌های مختلف آن را داریم مثلا پلی استیشن ۵. یا در مورد ایکس‌باکس هم داستان همین است. ایکس‌باکس ۳۶۰ یا سری ایکس و اس هر کدام ویژگی‌های خاص خودشان را دارند. شما نمی‌توانید به کوکاکولا و پپسی بگویید کوکا. فرق اصلی دقیقا همینجاست. پس اگر این بار خواستید به یک گیمر بگویید نینتندو بازی می‌کنید احتمالا جواب خوبی نخواهید شنید. 

کدوم کنسول بهتره؟

جنگ بین کنسول‌ها تمامی ندارد و گیمرها از شنیدن جملاتی که فلان چیز بهتر است یا فلان چیز ضعیف است خسته شده‌‌اند. چون هر کدام تجربه کاربری خاص خودشان را دارند و چیزهای متفاوتی را به شما عرضه می‌کنند. در ضمن هر کدام هم بازی‌های انحصاری خاص خودشان را دارند. گیمرها در حقیقت هیچ اهمیتی نمی‌‌دهند که کدام کنسول بهتر است، چون سعی می‌کنند از هر کدام با مدل خودشان لذت ببرند (البته تا قبل از اینکه مایکروسافت تصمیم گرفت هر چیزی که می‌بیند را بخرد). گیمرها از چیزی که تجربه می‌کنند لذت می‌برند و اینکه این چیز روی چه پلتفرمی ارائه می‌شود اهمیتی ندارد. البته همه می‌دانیم که نینتندو سوئیچ از همه بهتر است، نه این کاملا شوخی است. هر چیزی ویژگی‌های خاص خودش را دارد و بهتر است با گیمرها وارد بحث کدام بهتر است و کدام بدتر است نشوید، چون در نهایت به هیچ نتیجه خاصی نمی‌رسید. 

سخت نگیر

این دقیقا به همان مورد “چرا انقدر عصبانی هستی” برمی‌گردد. سخت می‌گیریم چون سه ساعت متوالی سعی کرده‌ایم این باس را شکست دهیم و هنوز موفق نشده‌ایم. چون دوست داریم تمام مهارت‌های لازم برای شکست دادن این باس را یاد بگیریم. ضعف‌ها و نقاط قوتش را بشناسیم و از پیروزی سرخوش شویم و این به شما هیچ ربطی ندارد. این زندگی واقعی نیست. این یک گیم است که دوست داریم هر بار بهتر و بهتر باشیم و اگر سخت نگیریم می‌توانیم مثل نوب‌ها بازی را روی حالت ایزی قرار دهیم و همه‌چیز راحت‌‌تر می‌شود ولی نه. ما دوست داریم گیم را با تمام سختی‌هایش جلو ببریم و هرچقدر که سخت‌تر باشد لذت پیروزی آن هم بیشتر است. سخت می‌گیریم چون دوست داریم. غیر از این است؟

پیشنهاد ما: ۱۰ تله‌ای که نوب‌ها در آن گرفتار می‌شوند.

ویدیو گیم هنر نیست

این مسئله هم باید تا الان حل می‌شد. حداقل وقتی هنر مینی‌مالیستی و یا هنر دادائیستی روی کار آمد، یا مثلا شخصیتی مثل اندی وارهول تعریف جدیدی از هنر ارائه داد که تمام ماجرا را عوض کرد. هنر سوبجکتیو است. هنر خوب و هنر بد بداریم. هنر یک احساس است و اگر چیزی که خلق شده بتواند احساسات درون شما را تریگر کند می‌تواند در دسته هنر قرار بگیرد. این تعریف دقیق نیست ولی اگر یک رفیقی به شما گفت که ویدیو گیم هنر نیست همین تعریف غیردقیق هم برای او کافی است، چون به نظر می‌رسد اصلا نمی‌داند هنر چیست. البته برخی هنرمندها هم معتقدند که ویدیوگیم هنر نیست. ولی در نظر بگیرید شخصیتی که پشت تک تک تصاویر و صحنه‌ها و فضاهای یک بازی نشسته و تک تک جزئیات را با تخیلاتش به تصویر کشیده دقیقا مفهوم یک هنرمند را می‌رساند. حتی ونگوگ هم پای یک بوم نقاشی می‌نشست و سعی می‌کرد با ترکیب رنگ‌ها و خلق یک فضا احساس متفاوتی به انسان‌ها بدهد. حالا ابزارها تغییر کرده‌اند و هنرمندان دیجیتال با ابزارهای مختلف این کار را می‌کنند ولی در اصل ماجرا تغییری ایجاد نمی‌کند. 

این گیمه یا …؟

دنیای بازی‌های مدرن کمی پیچیده‌تر از این داستان‌هاست. با اینکه رده سنی روی هر کدام از گیم‌ها درج شده ولی همچنان استانداردهای کشورهای مختلف و فرهنگ‌ها با هم متفاوتند. مثلا شما یک بازی با تم انیمه دارید که در ساحل اتفاق می‌افتد یا دیالوگ‌هایی که رد و بدل می‌شوند کمی متفاوتند و این وقتی سخت‌تر می‌شود که مثلا شما در حال بازی باشید و پدر و مادر یا یکی از بزرگترها این صحنه‌ها را ببینند و ممکن است فکر کنند که این بازی مناسب سن شما نیست یا اینکه حتی اگر بزرگسال هم باشید ممکن است فکر کنند گیم‌های عجیب غریبی بازی می‌کنید. وقتی داستان بازی‌ها کمی تم رمانتیک هم به خودش می‌گیرد کلا درک درستی از ماجرا ندارند و ممکن است سوالاتی بپرسند که معلوم می‌شود هیچ چیزی از ژانر بازی و روایتی که داخل آن وجود دارد نمی‌دانند. در نتیجه اگر صحنه عجیبی حین بازی کردن دوستان‌تان می‌بینید نیازی نیست زیاد کنجکاو شید چون مطمئنا خود بازی کاملا متفاوت است و این تنها بخش کوچکی از بازی است. 

تمام جمله‌هایی که در کنفرانس‌های گیم گفته می‌شوند

کنفرانس‌های معرفی گیم وحشتناکند. مثلا وقتی در سال ۲۰۱۸ دیابلو معرفی شد  و سازندگان اعلام کردند که این نسخه فقط برای موبایل وجود دارد تقریبا همه ناامید شدند. یا وقتی خود سازندگان گیم‌ها حین کنفرانس بازی می‌کنند و معمولا جملاتی می‌‌گویند که حال گیمرها را به هم می‌زند. این جمله‌ها بیشتر از اینکه باعث ایجاد شور و انگیزه در گیمرها شوند آن‌ها را ناامید می‌کنند. اگر همین حالا در یوتیوب تعدادی از این ویدیوها را ببینید احتمالا متوجه کرینج بودن ماجرا می‌شوید و می‌بینید که اکثر سازندگان گیم‌ها و مخصوصا شرکت‌های تولیدکننده که فقط به فکر پول و سود خودشان هستند عملا هیچ ایده‌ای از دنیا و زندگی گیمرها ندارند و به عنوان یک پیشنهاد می‌توان گفت که بهتر است هیچ وقت برای گیم‌های خودشان ایونت اجرا نکنند چون اکثر وقت‌ها نتیجه عکس می‌دهد. 

چه جمله‌هایی شما را دیوانه می‌کند؟

این لیست تمام نمی‌شود. فقط محض اطمینان چند جمله دیگر را هم لیست می‌کنیم که ببینید چقدر ممکن است گیمرها را خشمگین کند:

• ساعت چند می‌خوابی؟ چشات اذیت نمی‌شن؟
• واقعا ۱۰۰ ساعت پای این بازی نشستی؟
• آخرش که چی؟ اگه برنده بشی چه بهت می‌دن؟
• هنوز این بازی قدیمی از مد افتاده رو بازی می‌کنی؟
• اینجاش رو بده به من، سخته، بذار برات این مرحله رو رد کنم.
• چرا جواب گوشیت رو نمی‌دی؟
• نقطه ضعف‌های این باس رو تو اینترنت سرچ کن، خیلی راحت می‌تونی بکشیش.
• این بازی کارتونی دیگه چیه؟ یه بازی خفن‌تر بریز.
• و …

حالا شما هم به این لیست اضافه کنید. مطمئنا جمله‌هایی هستند که شما را هم اذیت می‌کنند و بهتر است خودتان را خالی کنید و در کامنت‌ها این جملات را بنویسید، شاید دیگر این جمله‌ها را از دوستان و نزدیکان‌تان نشنوید.