۱۰ فرنچایز که فقط یک بازی خوب در کارنامه‌شان دارند

بعضی گیم‌ها به طرز وحشتناکی جذابند ولی وقتی به مجموعه بازی‌ها یا بازسازی‌ها و ادامه این گیم‌ها نگاه می‌کنیم متوجه می‌شویم که این فرنچایزها فقط همین یک بازی خوب را دارند. بقیه اصلا کیفیت لازم را ندارند. احتمالا چندین نمونه پس ذهن‌تان دارید ولی ما سعی کرده‌ایم ۱۰ فرنچایز با یک بازی خوب را جدا کنیم. اگر بازی دیگری در ذهن‌تان دارید حتما در کامنت‌ها بنویسید. 

۱۰ – Titanfall

تایتان‌فال اورجینال همه‌چیز داشت. کانسپت بازی خوب پیاده شده بود. ساختار مناسبی داشت و با اینکه بعضی فیچرها و مدها را نداشت ولی همچنان جذاب بود. همه انتظار داشتیم در نسخه‌های بعدی این بازی فیچرهای جدید اضافه شوند و باگ‌هایی که داشت برطرف شوند. همین اتفاق هم افتاد. بازی مولتی‌پلیر آن گسترش پیدا کرد. کمپین‌های جدید به سینگل‌پلیر اضافه شوند و ما با یک پروداکت کامل طرف بودیم. حالا می‌دانیم که تایتان‌فال یک بازی خوب دارد ولی همچنان به یک نسخه دیگر از آن نیاز داریم.

این بازی لقب قاتل کالاف دیوتی را داشت. همه دوست داشتند یک چیز جدید را تجربه کنند ولی این فرنچایز در همین نسخه باقی مانده. حالا گرافیک و سرورهای پشتیبانی آن خیلی ضعیف شده‌اند و انگار سازندگان بازی آن را رها کرده‌اند. البته Apex Legends محبوبیت بیشتری دارد و آن‌ها احتمالا دوست دارند روی توسعه اپکس لجندز کار کنند، چون پول بیشتری از آن درمی‌آورند. ولی حیف شد. واقعا حیف شد که این بازی زیبا هیچ دنباله‌ای نداشت. 

۹ – Crackdown

اولین بازی از سری کرک‌داون واقعا خوب بود. همه‌چیز استاندارد بود و دقیقا چیزی بود که از یک بازی در سال ۲۰۰۷ انتظار داشتیم. واقعا فان بود و شما به عنوان یک مامور با ماموریت‌های ساده در جنایت‌های مختلف حضور داشتید. کل ماجرا همین بود و همین سادگی باعث شد کلی طرفدار پیدا کند. در طول مسیر هم باید چیزهایی را جمع‌آوری می‌کردید و لول‌آپ می‌شدید و هرچقدر قوی‌تر می‌شدید گیم‌پلی بازی هم جذاب‌تر می‌شد. این بازی پتانسیل این را داشت که ورژن‌های جدیدتری داشته باشد. ماموریت‌های جدید یا حتی یک شهر جدید هم همچنان می‌توانست به جذابیت‌‌های آن اضافه کند. 

توسعه‌دهنده اصلی بازی Realtime Worlds بود که شامل توسعه‌دهنده‌های سابق GTA بودند و بعد از کرک‌دوان ۱ دیگر سراغ این بازی نرفتند و توسعه آن را به Ruffian Games سپردند. حدس بزنید چی شد؟ کرک‌داون ۲ آنقدر بد و حوصله‌سربر و فاجعه بود که اصلا دوست نداریم در مورد آن صحبت کنیم. آن‌ها باس‌های بازی را کم کردند، بخشی از کد بازی را کپی پیست کردند و بازی را چند سال به عقب برگرداندند و شما در وسط یک دایره به زامبی‌هایی که اصلا شبیه زامبی نبودند شلیک می‌کردید. کرک‌داون ۲ واقعا یک مثال کامل برای تحویل گرفتن یک چیز زیبا و تبدیل آن به فاجعه است. کرک‌داون ۳ هم ۲۰۱۹ منتشر شد که بد نبود ولی اعتبار چندانی برای بازی باقی نمانده بود و در نتیجه این بازی زیاد دیده نشد. 

۸ – Perfect Dark Series

پرفکت دارک اورجینال یک گیم خاص و خلاقانه بود و در حقیقت ادامه Golden Eye به حساب می‌آمد. آن‌ها گلدن آی را گرفتند و خیلی بهترش کردند. بازی مولتی‌پلیر آن در نوع خودش تک بود، ماموریت‌ها بهتر شده بودند و گرافیک آن که به نینتندو ۶۴ برمی‌گشت به مراتب قوی‌تر شده بود. آن‌ها قوی شروع کردند و حالا باید منتظر سری دوم آن می‌بودیم ولی آن‌ها تا ظهور Xbox 360 منتظر ماندند و بالاخره یک دنباله به اسم Perfect Dark Zero عرضه کردند. 

این بازی ناامیدکننده بود. حتی می‌توان گفت شباهتی به پرفکت دارک اصلی هم نداشت. در این بازی FPS همه‌چیز قدیمی بود. گرافیک عجیبی داشت و همه‌چیز تم کارتونی داشت. بازی‌های کارتونی جذاب هم داریم ولی این بازی کارتونی هیچ جذابیتی نداشت. حالا که سال‌ها از پرفکت دارک زیرو می‌گذرد احتمالا بخواهید آن را بازی کنید و مشکلی هم نخواهید داشت ولی وقتی با نسخه اورجینال آن مقایسه می‌کنید ناامید می‌شوید. مایکروسافت تلاش می‌کند مجددا این سری را بسازد و چند سال پیش خبر آن را شنیدیم ولی هنوز هیچ آپدیتی روی این خبر نداریم و به نظر می‌آید این فرنچایز مرده است. 

۷ – Mercenaries Series

اولین سری از بازی Mercenaries که توسط Pandemic ساخته شد یکی از بهترین بازی‌های جهان‌باز اکشن بود. کاملا یونیک بود و گیم‌پلی جالب و پرقدرتی داشت. شاید باور نکنید ولی می‌توانستید حتی تانک و هلی‌کوپترهای نظامی را هایجک کنید. نارنجک‌های دودزا، نشانه‌های لیزری در حمله‌های هوایی و تقریبا هر چیزی که از یک بازی خوب انتظار دارید. می‌توانستید با فشار دادن یک دکمه کل یک شهر را خراب کنید تازه همه این‌ها را به جهان باز بودن بازی اضافه کنید و ببینید که اولین بازی Mercenaries چقدر جذاب بوده. 

پیشنهاد ما: بهترین بازی‌های جهان باز در سال ۲۰۲۳

نسخه دوم چطور بود؟ هر بار که سری اول و دوم این بازی را کنار هم قرار می‌دهید ناراحت می‌شوید. آن‌ها خیلی از امکانات جالب سری اول را حذف کردند. مثلا سیستم اسلحه آن کاملا تغییر کرد. سیستم حمله ضعیف‌تر شده بود، گیم‌پلی دیگر آنقدر جذاب نبود و تنها چیزی که تقویت شده بود گرافیک بازی بود. اما این مصیبت هنوز تمام نشده بود چون بازی باگ داشت. جهان بازی بزرگتر شده بود ولی تمام المان‌های بازی چند لول ضعیف‌تر شده بودند و باعث شده بود این جهان بزرگ کاملا حوصله‌سربر شود. 

۶ – Red Steel Series

رد استیل ۲۰۰۶ پتانسیل این را داشت که به یک بازی جذاب شوتر اول شخص روی Nintendo Wii تبدیل شود که قابلیت موشن کنترل داشت. به خاطر کنترل‌های ضعیفی که داشت اصلا ریویوهای جالبی نگرفت. طراحی جالبی نداشت و پلات آن هم باگ‌های زیادی داشت. مبارزه با شمشیر در این بازی اصلا جذابیتی نداشت و بخش‌های زیادی از طراحی بازی اصلا هیچ منطقی نداشت رد استیل ۲ که در سال ۲۰۱۰ عرضه شد همه این ایرادات را برطرف کرد. هم جلوه‌های هنری جذاب‌تری پیدا کرد، هم کنترل‌ها کاملا تغییر کردند و گیم‌پلی آن در غرب وحشی در کنار استایل سامورایی جان تازه‌ای به بازی دارد. یک سیستم مبارزه پاداشی هم داشت. 

گیم‌پلی بازی خیلی سفت و پیچیده و در عین حال جذاب است. تقریبا هیچ بازی دیگری با این ظرافت و زیبایی از موشن کنترل‌های wii استفاده نکرده است. رد استیل ۲ هنوز طرفدار دارد و البته بخش زیادی از محبوبیتش را مدیون رد استیل ۱ است. چون یوبی‌سافت هایپ زیادی روی این بازی ایجاد کرد و برند بازی را خیلی خوب ساخت هرچند نسخه اول بازی اصلا جالب نبود ولی برندینگ این نسخه به رد استیل ۲ رسید و خوب درخشید. 

۵ – Final Fight Series

چند نفر از شما می‌دانستید که فاینال فایت یک فرنچایز است و چندین سری دارد؟ فاینال فایت اورجینال یک بازی کلاسیک و کاملا پخته بود. با اینکه روی سوپرنینتندو و نسخه پایین بود ولی همچنان یکی از بهترین بازی‌های تمام دوران گیم است. اکثر کاراکترهای این بازی مانند Hagar و Guid و Cody را بعدها در Street Fighter دیدیم. دو نسخه دیگر از این بازی هم بعدها روی سوپرنینتندو عرضه شد. دو سری اول زود فراموش شدند ولی Final Fight 3 تغییرات زیادی داشت و همه‌چیز تا حد زیادی مدرن شده بود. 

این ورژن خیلی روان‌تر بود، می‌توانستیم راحت‌تر بازی کنیم و یکی از آخرین بازی‌های سوپرنینتندو محسوب می‌شد. یکی از عجیب‌ترین فکت‌ها در مورد این بازی این است که خیلی زود تعداد زیادی کپی از آن منتشر شد. بعد از آن هم Capcom یک نسخه از این بازی منتشر کرد که فاجعه بود. مثلا در جایی از بازی وقتی باس آخر را می‌کشید این باس دوباره به زامبی تبدیل می‌شود و باید دوباره با او مبارزه کنید. تقریبا هیچ منطقی پشت ماجرا نبود. یک نسخه به اسم Final Fight StreetWise هم بعدها منتشر شد که ابدا تعریفی نداشت. 

۴ – Fear Series

اگر بگوییم Fear یکی از بهترین FPSهای دنیای گیم است زیاد هم بیراه نگفته‌ایم. برای اولین بار با یک دشمن هوش مصنوعی فوق‌‌العاده مواجه هستیم. تفنگ‌هایی که دارد آنقدر خوب طراحی شده‌اند که در کمتر گیمی دیده‌ایم. المان‌های ترس و وحشت به خوبی داخل بازی تزریق شده‌اند و تمام عناصر یک فرست‌پرسن شوتر جذاب را دارد. یک مشکل کوچک هم دارد. این بازی فقط برای PC عرضه شده بود و وقتی سری‌های بعدی روی کنسول و PC آمدند اصلا شبیه Fear اصلی نبودند. 

مثلا Fear 2 آنقدرها هم بد نبود ولی محدودیت‌هایی هم به بازی اضافه شده بودند که خیلی اذیت می‌کرد. به جای ۴ تفنگ همزمان یک سیستم انبار اسلحه شبیه کالاف دیوتی داشتید و سرعت حرکت هم کندتر شده بود. دشمن‌ها دیگر باهوش نبودند و محیط بازی هم جذابیت سابق را نداشت. هر چیزی که نیاز دارید تا ملال و کسالت را حین بازی تجربه کنید. Fear 2 قربانی کنسول بود چون روی PC می‌درخشید. Fear 3 هم که فاجعه بود. همه‌چیز بدتر شده بود حتی گرافیک بازی و منطق بازی هم به هم ریخته بود و این یک شلیک به قلب فرنچایز Fear بود. 

۳ – Stuntman Series

استانت‌من برای PS2 عرضه شد. یک بازی رئالیستیک، فیزیک جالب، توئیست هیجان‌انگیز و یکی از متفاوت‌ترین بازی‌های رانندگی. این بازی خیلی زود محبوب شد چون لول‌های وحشتناکی داشت و یک چالش قوی حساب می‌شد. سخت بودن مراحل این بازی یکی از دلایل محبوبیتش بود ولی توسعه‌دهنده‌ها تصمیم گرفتند در سری‌های بعدی که روی PS3 و ۳۶۰ عرضه کردند سختی مرحله‌ها را کمتر کنند و یا آن را کمی منصفانه طراحی کنند. گرافیک بازی‌ها بهتر شده بود و حتی هندلینگ آن‌ها هم تا حد زیادی بهبود پیدا کرده بودند. یک مشکل مهم وجود داشت، آموزش‌های داخل بازی و توتوریال‌های آزاردهنده زیاد شده‌ بودند و تقریبا هیچ‌جوره نمی‌شد خاموش‌شان کرد. صدایی که روی این آموزش‌ها هم بود تمرکزتان را به هم می‌زد و اعصاب‌خردکن بود. 

استانت‌من اورجینال یا همان Stuntman Ignition اوج این بازی بود و می‌توان گفت بعد از آن اصلا بازی‌های خوبی در این سری نداشتیم. گرافیک بازی روی PS2 ضعیف بود ولی حتی با پیشرفت گرافیک‌ها و پیشرفت دنیای گیم به مرور ضعیف‌تر شد و حالا تنها یک اسم از آن باقی مانده است. 

۲ – Call of Juarez

کال آف خوارز یک فرنچایز معمولی به حساب می‌آید، بازی قبلی این تیم Bound in Blood تا حد زیادی خوب بود ولی خیلی زود فراموش شد. کالاف خوارز اورجینال تا حد زیادی آشفته و به‌هم‌ریخته بود و تقریبا شبیه کالاف دیوتی بود ولی در دنیای مدرن‌تر و البته مافیایی‌تر. بازی همه چیز داشت ولی ناامیدکننده بود و یک شکست برای این فرنچایز به حساب می‌آمد، حتی چندین دنباله کوتاهی که برای این بازی عرضه شدند چنگی به دل نمی‌زدند. ولی دولوپرهای این سری یک تصمیم متفاوت گرفتند و مسیرشان را به طور کامل عوض کردند. آن‌ها Call of Juarez Gunslinger‌ را ساختند و این به معنای یک شروع تازه بود. 

گان‌اسلینگر پر از رنگ و  زیبایی است، تم سرگرم‌کننده و پر از آدرنالین آن شما را خسته نمی‌کند و مکانیک‌های بازی یونیک و خاصند. این بازی معرکه بود ولی متاسفانه به خاطر تجربه بدی که کاربران از سری اول تا سوم کال آف خوارز گرفته بودند زیاد طرفدار پیدا نکرد ولی گیمرهای حرفه‌ای می‌دانند که این بازی چه گنج پنهانی در خودش دارد. 

۱ – Watch Dogs Series

به نظر می‌رسد خیلی‌ها با این گزینه موافق نباشند. واچ داگز در مجموع فرنچایز خوبی است و همه‌چیز تروتمیز و جذاب طراحی شده ولی چند مشکل مهم دارد که باعث شده کمی طرفداران این بازی را اذیت کند. ما با یک داستان جدی، یک ضدقهرمان عجیب، در شهر نه‌چندان جذاب شیکاگو مواجه هستیم. چیزهای خوبی هم دارد ولی در مجموع با یک بازی متوسط طرف هستیم. البته این بازی‌های معمولی را فقط در سری‌های اول دیدیم. Watch Dogs Legions یا واچ داگز ۳ یک انقلاب بود. شما می‌توانید یک شخصیت کاملا رندوم در شهر لندن را انتخاب کنید و با این کاراکتر جلو بروید. چیزی که در نوع خودش کم‌نظیر است. ولی بازی دوم این سری چیزهای متفاوتی داشت. با این لژیونز معرکه است ولی واچ‌داگز دوم به شدت ظریف و زیبا طراحی شده است. 

این بازی علاوه بر تغییر در روایت بازی و مکانیک‌های آن چندین حرکت انقلابی دیگر هم داشت. کنترل پهبادها، آزادی عمل خیلی زیاد و دنیایی کاملا متفاوت‌تر در سانفرانسیکو. شاید بتوان گفت یکی از بازی‌هایی است که در دنیای جهان باز می‌تواند با بازی‌های راکستار رقابت کند. موسیقی بازی شاهکار است و داستان آن هم کاملا بدون باگ است. همه بازی‌های واچ داگ خوبند ولی بازی دوم آن یک شاهکار به تمام معناست. 

بیشتر بخوانید: ۱۰ بازی که در سال ۲۰۲۴ عرضه می‌شوند

شما هم تک‌بازی‌های خفن هر فرنچایز را بنویسید

احتمالا با بعضی از بازی‌هایی که بالا معرفی کردیم موافق نباشید یا کل مجموعه این بازی‌ها را دوست داشته باشید. به هر حال دنیای گیم هم تا حد زیادی سلیقه‌ای است و هر کس نظر متفاوتی دارد. اگر فکر می‌کنید در حق یک فرنچایز بی‌انصافی شده حتما در کامنت‌ها برای ما بنویسید و اگر فکر می‌کنید بازی‌های دیگری باید در این لیست باشند هم برای ما بنویسید.