هری پاتر بعد از ۱۵ سال: صحنه‌ای که همه چیز را تحت تاثیر قرار داد
فیلم‌های هری پاتر (Harry Potter) پر از صحنه‌های نفس‌گیر، جذاب، صمیمی و خاطره‌انگیز هستند، صحنه‌هایی که پس از گذشت سال‌های طولانی همچنان در ذهن طرفداران نقش بسته‌اند. مشخصا صحنه مورد علاقه یا برتر هر طرفدار می‌تواند با دیگری متفاوت باشد و در این میان نویسنده رسانه مطرح IGN اعتقاد دارد یکی از صحنه‌های خاص هری پاتر بهترین و جذاب‌ترین صحنه در تمام فرنچایز محسوب می‌شود. ما در ادامه مقاله‌ای را از مایکل پیتون در این باره می‌خوانیم. با مجله بازار همراه باشید.
دیشب داشتم دخترم را بعد از دیدن فیلم Wicked: For Good به خانه می‌رساندم (که به نظر من تجربه نسبتا لذت‌بخشی بود و آخرین صحنه فیلم مدت‌ها در ذهنم خواهد ماند) و مثل همیشه در مسیرهای طولانی شبانه، Apple Music را روشن کردم. تقریبا در میانه‌های مسیر، آهنگی که بیشتر از ده سال به آن گوش می‌دهم پخش شد: «O Children»، یک ترانه ۶ دقیقه و ۵۰ ثانیه‌ای درباره زندگی، غم و گذر آرام زمان، از Nick Cave و The Bad Seeds.
در نهایت این آهنگ را فقط به یک دلیل کتابخانه موسیقی خود اضافه کردم: چون در فیلم هری پاتر و یادگاران مرگ: قسمت اول (۲۰۱۰) نقش برجسته‌ای داشت (به نظر من دومین فیلم برتر هری پاتر، بعد از شاهکار آلفونسو کوارون، یعنی Harry Potter and the Prisoner of Azkaban است). یادم می‌آید دقیقا ۱۵ سال پیش همان روز اکران فیلم، آن را در سینما دیدم و فورا با موبایل خود گوگل کردم: «هری و هرماینی روی چه آهنگی می‌رقصند؟»
ده و نیم سال پس از اکران فیلم، یک صحنه دو دقیقه‌ای که با سرعت از غم، شادی و بار سنگین بزرگسالی جوان عبور می‌کند، همچنان به عنوان بهترین لحظه در کل تجربه هشت فیلمی دنیای سینمایی هری پاتر باقی مانده است. بیایید صحنه را تصور کنیم: شش فیلم و نیم از سری گذشته، ولدمورت در آستانه رسیدن به قدرت کامل است. هری (با بازی دنیل ردکلیف)، ران (روپر گرينت) و هرماینی (اما واتسون) کشف کرده‌اند که مطمئن‌ترین راه شکست دارک لرد، پیدا کردن و نابود کردن شش هورکراکس است، اشیایی فیزیکی که بخش‌هایی از روح ولدمورت را در خود دارند.
آن‌ها یکی از هورکراکس‌ها را اوایل فیلم پیدا و سرقت کرده و نوبتی آن را حمل می‌کنند در حالی که دنبال راهی برای نابود کردنش هستند. پس از انداختن مدال، خلق و خوی ران تیره و تار شده و حسادتش نسبت به رابطه هری و هرماینی شعله‌ور می‌شود. در نهایت او از آن‌ها جدا شده و دوستانش را رها می‌کند.
هری و هرماینی، دل‌مرده و تنها در جست و جوی راه بعدی در چادر می‌نشینند.. کم‌کم، آهنگ «O Children» از یک رادیو شروع به پخش می‌کند. لحظه‌ای ناگهانی و جالب، چرا که موسیقی «دنیای واقعی» و دیگر رسانه‌ها (به جز چند گزارش خبری) تا اینجا در دنیای هری پاتر دیده نشده‌اند. هری مدال را از گردن هرماینی برمی‌دارد و او را به رقص دعوت می‌کند. آرام آرام لبخند به چهره‌هایشان برمی‌گردد و هم‌زمان با اوج گرفتن آهنگ، نوبتی یکدیگر را می‌چرخانند.
با پایان آهنگ، هری و هرماینی در آغوش یکدیگر فرو می‌روند و دوباره به واقعیت چالش‌های پیش رو بازمی‌گردند. این یک صحنه استثنایی است؛ البته نه فقط به این دلیل که برای لحظه‌ای کوتاه تماشاگر را از کشمکش بی‌وقفه درگیری اصلی فیلم رها می‌کند، بلکه کل فیلم را به واقعیت متصل می‌کند. رقص هری و هرماینی به تماشاگر یادآوری می‌کند که آسیب‌ها و مرگ (چه جادویی و چه غیرجادویی)، خشونت سیاسی و صرفا بودن در جهان، پیامدهای واقعی جسمی و احساسی دارند که بزرگسالان، کودکان و نوجوانان را به یک اندازه تحت تاثیر قرار می‌دهد.
کل مجموعه هری پاتر، یک دنیای فانتزی و فرار از واقعیت است که بخش مهمی از جذابیت آن را تشکیل می‌دهد. اما درخشش صحنه رقص در یادگاران مرگ: قسمت اول در عادی بودنش است. در حالی که هری و هرماینی با ماموریتی غیرممکن روبه‌رو هستند و بار سنگین مشکلات روزمره و جهانی را بر دوش دارند، کاری را انجام می‌دهند که نوجوان‌ها انجام می‌دهند: یک راه فرار کوتاه.
من در طول ۱۵ سال گذشته حداقل ۵۰ بار یا احتمالا بیشتر فیلم «Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1» را دیده‌ام، اما کم پیش می‌آید عمدا به سراغ آن بروم، زیرا این فیلم به ویژه در ایام تعطیل مدام از تلویزیون پخش می‌شود. اما وقتی آهنگ سنگین و تیره از «نیک کیو» پخش می‌شود، تقریبا همیشه توقف می‌کنم و چند لحظه به صفحه نمایش خیره می‌شوم. مسحور درخشش ساده و بی‌نظیر دو دوست که به یک آهنگ فوق‌العاده می‌رقصند.
منبع: IGN
نظرات