چرا آهنگ باب اسفنجی آیس اسپایس باید برنده اسکار شود؟
اکران فیلم فیلم باب اسفنجی: در جستجوی شلوار مکعبی روز کریسمس آغاز می‌شود، اما ما آن‌قدر خوش‌شانس بودیم که آهنگ آیس اسپایس را یک ماه زودتر بشنویم. هم خود فیلم و هم سرود همراه آن، داستان تلاش‌های باب اسفنجی برای تبدیل شدن به یک «مرد گنده» را روایت می‌کنند: آن‌قدر قدبلند و شجاع که بتواند سوار یک ترن هوایی بزرگ شود یا به عمیق‌ترین نقطه اقیانوس سفر کند.
وقتی هنرمندان مشهور برای یک فیلم کودکانه آهنگ می‌سازند، اغلب کیفیت کار افت می‌کند و نتیجه چنگی به دل نمی‌زند. خب، این مخاطب هدف آن‌ها نیست و معمولاً صرفاً برای رفع تکلیف کار را انجام می‌دهند. اما لحن متین (و شاید کاملاً بی‌خیالِ) آیس اسپایس تنها باعث شده تأثیر کلی آهنگ «مرد گنده» دوچندان شود. او نه زور می‌زند که احساسات را به خورد مخاطب دهد و نه ادای آدم‌های مهم را درمی‌آورد. هر چه بیشتر تکرار می‌کند «باب اسفنجی مرد گنده شلوار اوکی»، بیشتر برایمان مسجل می‌شود که باب اسفنجی واقعاً یک مرد گنده است که شلوار می‌پوشد، اوکی؟
بخش‌های مختلف شعر پر از جناس‌های مربوط به دریا و ارجاعاتی به جهان بزرگ‌تر باب اسفنجی شلوار مکعبی (SpongeBob SquarePants) است. آیس اسپایس جایی می‌خواند: «عروس دریایی نیستم، اما خودم یه پا صیدم» (اشاره به جذاب بودن) و جلوتر فخر می‌فروشد که «حباب‌هایی به بزرگی حباب‌های خانم پاف» (Mrs. Puff) درست می‌کند. این ارجاعات بامزه‌اند، اما در واقع ترجیع‌بند آهنگ است که میخ آن را به عنوان یکی از بهترین آثار سال محکم می‌کوبد.
آیا «باب اسفنجی مرد گنده شلوار اوکی» متن ترانه «خوبی» محسوب می‌شود؟ پاسخ به این سؤال پیچیده است. این متن در ذهن می‌ماند. مستقیم است. صریح و پوست‌کنده است. به شما دروغ نمی‌گوید. الهام‌بخش است. شنونده را به مبارزه می‌طلبد تا از دایره امن خود خارج شود، درست همان‌طور که آیس اسپایس با خواندن برای یک انیمیشن این کار را کرده است. این آهنگی است که اگر بتوانید پنج کلمه پشت سر هم را حفظ کنید، در عرض ۲۰ ثانیه کل آن ملکه ذهنتان می‌شود. و اگر در تعهد این خواننده به نقشش شک دارید، باید بگویم حتی یک ماهی شبیه به آیس اسپایس با همان موهای نارنجی معروف در موزیک ویدیو حضور دارد.
جایزه اسکار برای بهترین ترانه غیراقتباسی، اغلب نصیب یکی از این سه دسته می‌شود: ۱. یک آهنگ احساسی و تکان‌دهنده در فیلم که توسط ستاره‌ای بزرگ اجرا شده (مثل «برای چه ساخته شدم؟» اثر بیلی آیلیش (Billie Eilish) برای فیلم باربی). ۲. یک قطعه جدید برای یک موزیکال اورجینال (مثل «ال مال» از فیلم امیلیا پرز (Emilia Pérez)). ۳. یا یک آهنگ پرانرژی و انکارناپذیر که توانسته پایش را فراتر از فیلمی بگذارد که برایش ساخته شده (مثل «ناتو ناتو» اثر ام. ام. کیراوانی (M.M. Keeravani) و چاندرا بوز (Chandrabose) برای فیلم آرآرآر (RRR)).
حالا وقت آن رسیده که یک آهنگ پرانرژی دیگر وارد گود شود. نوبت درخشش «مرد گنده» اثر آیس اسپایس از فیلم فیلم باب اسفنجی: در جستجوی شلوار مکعبی است. زمانِ «باب اسفنجی مرد گنده شلوار اوکی» فرا رسیده است. این آهنگی برای همه مردم است؛ ویژگی‌ای که این روزها در کمتر آهنگی پیدا می‌شود.
ما باید تا انتها پای «مرد گنده» بایستیم تا به سرانجام منطقی‌اش برسد: یک اجرای زنده روی صحنه اسکار، در حالی که دوربین روی چهره جسی باکلی (Jessie Buckley)، جرمی استرانگ (Jeremy Strong) یا سینتیا اریوو (Cynthia Erivo) می‌چرخد و آن‌ها با ریتم آهنگ سر تکان می‌دهند. حتی دایان وارن (Diane Warren) – که احتمالاً باز هم قرار است یک اسکار دیگر را در این شاخه از دست بدهد – به سختی می‌تواند انکار کند که «مرد گنده» آن آنِ لازم را ندارد. نام این بخش «بهترین آهنگ خوب» نیست، بلکه «بهترین آهنگ اورجینال» است و «مرد گنده» اگر هیچ ویژگی‌ای نداشته باشد، قطعاً و تماماً اورجینال است.
منبع: vulture
بررسی بازی Anno 117؛ بهترین بازی ده سال اخیر یوبی‌سافت
نظرات