۸ تفاوت مهم جوئل در سریال لست آف آس نسبت به بازی
مجموعه بازی‌های لست آف آس، از مهم‌ترین، نمادین‌ترین و در عین حال بحث‌برانگیزترین بازی‌های ویدیویی تاریخ محسوب می‌شوند. شهرت این آثار عمدتاً به دلیل روایت داستانی قدرتمند و تاثیرگذارشان است؛ روایتی که باعث شد طیف گسترده‌تری از مخاطبان، به‌ویژه مخاطبان عام‌تر، بازی‌های ویدیویی را به‌عنوان ابزاری برای داستان‌گویی جدی و هنری بپذیرند.
سریال شبکه HBO که بر اساس این بازی ساخته شده، تغییراتی را در برخی از جزئیات ایجاد کرده است؛ اما در عین حال همان‌قدر بحث‌برانگیز و تحسین‌برانگیز است. شخصیت جوئل میلر، یکی از دو قهرمان اصلی این مجموعه، دستخوش برخی از تغییرات شده است؛ تغییراتی که بعضی از مخاطبان آن‌ها را نمی‌پسندند، در حالی که دیگران آن‌ها را تحسین می‌کنند. با این وجود، هر دو نسخه جوئل در بازی و سریال، تجسم‌های ارزشمند و قدرتمندی از یک شخصیت نمادین هستند.
۸. پنهان‌کاری و ساخت آیتم
او این کار را در سریال چندان انجام نمی‌دهد
طبیعتاً بازی‌های ویدیویی ویژگی‌هایی دارند که آن‌ها را به‌اصطلاح «بازی‌گونه» می‌کند. به همین دلیل، مکانیک‌هایی مانند خم شدن برای مخفی‌کاری یا جمع‌آوری منابع برای ساخت سلاح و دارو در گیم‌پلی گنجانده می‌شوند تا تنوع ایجاد کنند و دقیقاً همین کارها را در نقش جوئل در طول بازی انجام می‌دهیم.
اما همان‌طور که انتظار می‌رود، این عناصر در یک اثر لایو-اکشن چندان ضروری نیستند. به همین خاطر در سریال لست آف آس، جوئل را به‌ندرت در حال خم شدن یا ساخت آیتم‌ها می‌بینیم. نمایش مکانیکی حرکاتی مثل خم شدن یا برداشتن زباله‌های تصادفی از روی زمین، در قالب یک سریال تلویزیونی چندان جذاب یا باورپذیر نخواهد بود.
۷. کم‌شنوایی
جوئل در سریال دچار کم‌شنوایی جزئی است
ناشنوایی نسبی جوئل تفاوتی بنیادین محسوب نمی‌شود، بلکه بیشتر جزئیاتی کوچک است که احتمالاً برای افزودن عمق و پیش‌زمینه بیشتر به شخصیت او در نظر گرفته شده است. در نسخه شبکه HBO، جوئل در گفتگو با الی اعتراف می‌کند که احتمالاً در معرض شلیک‌های بیش از حد قرار گرفته و این مسئله باعث آسیب به شنوایی گوش راست او شده است.
در طول بازی، هرگز شاهد چنین تعاملی نیستیم و این موضوع نیز هیچ‌گاه مطرح نمی‌شود. افزودن این ویژگی می‌توانست ایده‌ای جالب برای گیم‌پلی باشد؛ مثلاً ورود موجودات آلوده از سمت راست جوئل می‌توانست برای او سخت‌تر قابل شنیدن و پیش‌بینی باشد. این نوع جزئیات نه تنها می‌توانستند تجربه بازی را واقع‌گرایانه‌تر کنند، بلکه بعد تازه‌ای به شخصیت‌پردازی جوئل می‌افزودند.
۶. سن جوئل
او در سریال مسن‌تر است
جوئل در زمان وقایع قسمت اول بازی لست آف آس حدود ۵۱ یا ۵۲ سال دارد؛ در حالی که در نسخه سریال شبکه HBO سن او حدود ۵۵ یا ۵۶ سال برآورد می‌شود. این تفاوت شاید چندان زیاد به نظر نرسد، اما اگر هر دو نسخه از شخصیت جوئل را مستقیماً با هم مقایسه کنید، به‌وضوح می‌بینید که نسخه لایو-اکشن او پیرتر و فرسوده‌تر به نظر می‌رسد.
می‌دانیم که کل فضای زمانی سریال به جای این‌که مثل بازی در سال ۲۰۰۳ باشد، در سال ۲۰۲۳ طراحی شده تا با زمان حال دنیای واقعی هماهنگ باشد؛ با این حال، لزومی نداشت که سن جوئل نیز تغییر کند. یکی از دلایل احتمالی این تغییر می‌تواند این باشد که بازیگر نقش جوئل یعنی پدرو پاسکال، با این سن و ظاهر برای مخاطب باورپذیرتر به نظر برسد.
۵. جوئل یک عمو است
تامی در بازی‌ها فرزندی نداشت
تامی میلر هم در بازی و هم در سریال، به اندازه جوئل فردی جان‌سخت و ماهر در استفاده از اسلحه است. او در هر دو نسخه نیز همسر یا همراهی وفادار و دوست‌داشتنی دارد. اما تفاوت اصلی در نسخه لایو-اکشن این است که تامی در سریال، فرزندی به نام بنجی دارد؛ عنصری که در بازی وجود ندارد. این تفاوت، جوئل را عملاً به یک عمو تبدیل می‌کند و جنبه‌ای تازه را از شخصیت او به نمایش می‌گذارد.
در فصل دوم سریال لست آف آس شاهد لحظه‌ای کوتاه اما دل‌نشین میان او و بنجی به‌عنوان عمو و برادرزاده هستیم. این صحنه چنان‌که انتظار می‌رود بسیار کوتاه اما در عین حال صمیمی و شیرین است. مانند سایر تغییرات سریال، این جزئیات نیز به غنای شخصیت جوئل کمک می‌کنند و لایه‌های تازه‌ای از روابط انسانی او را به نمایش می‌گذارند.
۴. خشم جوئل
او در بازی‌ها بسیار خشن‌تر و عصبانی‌تر است
جوئل در بازی‌های لست آف آس، خشمگین‌تر و سخت‌گیرتر است. شاید بتوان این موضوع را به شدتِ بیشتر از اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) نسبت داد که پس از از دست دادن دخترش سارا در بازی‌ها تجربه کرده، یا شاید هم این تفسیر پدرو پاسکال از شخصیت جوئل باشد.
مهم این است که جوئل در نسخه شبکه HBO نرم‌تر و مهربان‌تر از نسخه استودیوی ناتی داگ به تصویر کشیده می‌شود. این تغییر ممکن است تصمیمی کلی برای تنظیم لحن سریال باشد؛ زیرا برادر جوئل یعنی تامی میلر نیز در این اقتباس نسبت به نسخه اصلی، بسیار کمتر خشن و بی‌پروا به نظر می‌رسد.
۳. رابطه او با تس
رابطه آن‌ها در سریال واضح‌تر است
شیمی و ارتباط میان جوئل و تس از همان زمان انتشار اولین نسخه بازی، همیشه مشهود بوده است؛ اما هرگز تأیید یا اشاره مستقیمی به ماهیت واقعی رابطه آن‌ها وجود نداشته، تا زمانی که اقتباس لایو-اکشن منتشر شد. در نسخه تلویزیونی، این رابطه حالتی روشن‌تر و عاطفی‌تر پیدا می‌کند و به وضوح نشان داده می‌شود که میان آن‌ها پیوندی فراتر از یک همکاری صرف وجود دارد. این تغییر، بُعد احساسی تازه‌ای به شخصیت جوئل می‌دهد و تنش‌ها و تصمیمات او را باورپذیرتر می‌کند.
جوئل و تس در سریال زمان بیشتری را در کنار یکدیگر سپری می‌کنند و تماس فیزیکی بیشتری میان آن‌ها دیده می‌شود. همچنین، مرگ تس تأثیر عاطفی عمیقی بر جوئل می‌گذارد؛ به‌ویژه زمانی که او نامه بیل را پس از مرگش می‌خواند. این لحظه نشان می‌دهد که رابطه میان جوئل و تس چقدر برای او مهم بوده و چطور از دست دادن او بر روحیه‌اش تأثیر گذاشته است. این عناصر به رابطه‌شان عمق بیشتری می‌دهند و شخصیت جوئل را انسان‌گرایانه‌تر و احساسی‌تر به تصویر می‌کشند.
۲. دوستی جوئل با دینا
آن‌ها در بازی تقریباً هیچ تعاملی ندارند
دینا به‌عنوان شخصیتی بسیار مهم برای روایت داستان، اما نه برای جوئل، در بازی لست آف آس پارت دو معرفی می‌شود. او به‌وضوح شخص مورد علاقه الی است و بیشتر زمان بازی را نیز در کنار او سپری می‌کند. با این حال، در مورد رابطه‌اش با جوئل، تقریباً هیچ تعامل خاصی میان آن‌ها دیده نمی‌شود.
اما در نسخه لایو-اکشن شبکه HBO، یکی از تغییرات قابل توجه در شخصیت جوئل، تعاملات او با دیناست. آن‌ها با یکدیگر صحبت می‌کنند، ارتباط خوبی دارند، شوخی می‌کنند و حتی با هم به گشت‌زنی می‌روند. جوئل همچنین در جلسه‌ای با تراپیستش درباره رابطه خوبش با دینا صحبت می‌کند که خود این مراجعه به تراپیست نیز یکی دیگر از تفاوت‌های جدید شخصیت‌پردازی او در سریال است.
۱. جوئل به جلسات روان‌درمانی می‌رود
چنین چیزی هرگز در بازی‌ها اتفاق نمی‌افتد
در فصل دوم سریال لست آف آس، جوئل به دیدار تراپیست شهر یعنی گِیل می‌رود؛ شخصیتی که نقش او توسط کاترین اوهارا، بازیگر مطرح فیلم‌های Beetlejuice و Home Alone ایفا می‌شود. گیل فردی است که خودش اعتراف می‌کند که به الکل روی آورده تا با فشارهای روانی ناشی از شنیدن مشکلات تمام مردم شهر به عنوان تنها روان‌درمانگر، کنار بیاید.
در بازی‌ها، نه‌تنها جوئل به تراپیست مراجعه نمی‌کند، بلکه اصولاً شخصیتی به نام گیل وجود ندارد. به نظر می‌رسد که اضافه کردن این شخصیت در سریال، تلاشی برای افزودن عمق بیشتر به روابط جوئل، به‌ویژه با دینا و نیز گسترش جنبه‌های انسانی و روان‌شناختی سایر شخصیت‌هاست. این عنصر جدید به شخصیت‌پردازی سریال حالتی مدرن‌تر و واقع‌گرایانه‌تر می‌بخشد و زمینه‌ای برای بروز احساسات و آسیب‌پذیری‌های درونی شخصیت‌ها فراهم می‌آورد.
نظر شما درمورد این تفاوت‌ها چیست؟ آیا فرکر می‌کنید که وجود آن‌ها به سریال کمک می‌کند؟ دیدگاه خود را در قسمت کامنت‌ها برای ما بنویسید.
منبع: Thegamer
سخت‌ترین بازی‌های دنیای با چشم‌های بسته؛ میزگیم با @hamid_scorpion
نظرات