جان سینا از دوران حرفه‌ای و بازنشستگی قریب‌الوقوع می‌گوید
هر افسانه‌ای یک فصل پایانی دارد و به نظر می‌رسد زمان خداحافظی یکی از بزرگ‌ترین نام‌های دنیای کشتی کج فرا رسیده است. جان سینا، قهرمانی که بیش از دو دهه نماد سرسختی و احترام در رینگ بود، در بازگشت احساسی خود به بوستون، شهر خاطراتش، سفره دلش را گشود و از مسیری که طی کرده و ایستگاه پایانی آن سخن گفت. او که دیگر آن جوان پرانرژی سابق نیست و گرد پیری روی چهره‌اش نشسته، با صداقتی کم‌نظیر از نزدیک بودن زمان بازنشستگی‌اش پرده برداشت و گفت: «برای من، دیگر وقتش رسیده است.»
هم‌رزمان ابدی در رینگ
وقتی از سینا درباره به‌یادماندنی‌ترین رقبایش سؤال شد، او با مکثی معنادار، فهرستی از نام‌هایی را بر زبان آورد که هر کدامشان یادآور نبردهای حماسی و لحظات تکرارنشدنی در رینگ هستند:
«من در دنیای کشتی چند روح همزاد دارم، کسانی که بهترین نمایش‌ها را در کنارشان داشتم. آن‌ها عبارت‌اند از رندی اورتون، اِج، سی‌ام پانک، ست رالینز و ای‌جی استایلز.» سینا سپس با لبخندی اضافه کرد: «اما خدای من، نمی‌توانم از درخشش کودی رودز چشم‌پوشی کنم. نام او را هم حتماً به این فهرست اضافه کنید.»
این اشاره به کودی رودز در حالی است که تنها یک هفته از نبرد کلاسیک و نفس‌گیرشان در رویداد بزرگ «سامراسلم» می‌گذرد؛ مسابقه‌ای که در نهایت با واگذاری کمربند قهرمانی WWE توسط سینا به رودز به پایان رسید. سینا حالا بدون کمربند قهرمانی، اما با لقب ارزشمند «قهرمان مردم»، به بوستون آمده بود تا در رویداد «فن اکسپو»، با هوادارانی که سال‌ها با تشویق‌هایشان او را همراهی کرده‌اند، دیدار و گفتگو کند.
چرا حالا؟ زمان خداحافظی یک قهرمان
آخرین مسابقه جان سینا برای دسامبر امسال در بوستون برنامه‌ریزی شده است. اما چرا حالا؟ سینای ۴۸ ساله با صراحتی که از یک قهرمان انتظار می‌رود، به فرسایش جسمی و ذهنی این ورزش بی‌رحم اشاره کرد:
«احساس می‌کنم کمی کندتر شده‌ام. دیگر مثل گذشته قوی نیستم. وقتی به ستاره‌های جوان و پرانرژی امروز نگاه می‌کنم، می‌بینم که آن‌ها با تلاششان این حق را به دست آورده‌اند که رویاهای خود را دنبال کنند. زمان آن است که راه را برای نسل جدید باز کنم. برای من، دیگر وقتش رسیده است.»
آخرین رقص با هیولا؟
یکی از داغ‌ترین بحث‌ها در میان طرفداران، هویت آخرین حریف جان سینا است. بسیاری معتقدند که این افتخار نصیب «هیولای تجسم‌یافته»، یعنی براک لزنر خواهد شد. اما سینا، طبق معمول، ترجیح می‌دهد هیجان را تا آخرین لحظه حفظ کند:
«در تمام ۲۳ سال فعالیت حرفه‌ای‌ام، حتی یک بار هم حریفم را خودم انتخاب نکرده‌ام. فلسفه من همیشه این بوده که زندگی هر روز فرصت‌هایی پیش رویت می‌گذارد و تو باید با تمام توانت از آن‌ها استفاده کنی. پس هر کسی که من را برای آن مسابقه آخر به چالش بکشد، با بهترین نسخه من روبه‌رو خواهد شد.»
سینا، ستاره‌ای که از شهر کوچک «وست نیوبری» به قله‌های هالیوود رسیده، هنوز هم با شور و اشتیاق به زادگاهش برمی‌گردد. او می‌گوید هیچ‌چیز جای طعم غذای خانگی را نمی‌گیرد و پناهگاه همیشگی‌اش برای این کار، رستوران «کاولون» است: «کاولون رستوران محبوب من است. تا به حال نوشیدنی معروفشان، «اسکورپیون باول» را امتحان کرده‌اید؟ طعمش باورنکردنی است. آنجا یک دنیای دیگر است.»
لحظه‌ای که بوستون به من ایمان آورد
با وجود کارنامه درخشان در WWE و موفقیت‌های روزافزون در سینما با فیلم‌ها و سریال‌هایی چون «پیس‌میکر»، یک لحظه برای سینا فراتر از تمام قهرمانی‌ها و جوایز است؛ لحظه‌ای جادویی در سالن «تی‌دی گاردن» بوستون. او آن شب به‌یادماندنی در مارس ۲۰۱۲ را این‌گونه توصیف می‌کند: «در مسیر رسلمنیا، با د راک روبه‌رو بودم. راک یک پدیده است، انگار در کهکشان خودش زندگی می‌کند. وقتی او با آن کاریزمای بی‌حدوحصرش به رینگ بازگشت، ما زمان زیادی برای صحبت رو در رو در بوستون داشتیم.»
سینا با خنده ادامه می‌دهد: «باید اعتراف کنم، شما مردم بوستون آن اوایل خیلی از من دل خوشی نداشتید! و حق هم داشتید، من مقابل اسطوره‌ای مثل راک ایستاده بودم. اما در آن شب، اتفاقی افتاد. شما به من اجازه دادید تا به‌عنوان یکی از خودتان حرف بزنم. در عرض ۱۵ دقیقه، انرژی تمام سالن زیر و رو شد. آن تغییر، آن پذیرش، هرگز از یادم نمی‌رود. آن لحظه، محبوب‌ترین خاطره من در این سالن و شاید در تمام دوران حرفه‌ای‌ام است.»
درحالی‌که سینا برای درخشیدن در فصل جدید زندگی‌اش در هالیوود آماده می‌شود، هرگز ریشه‌هایش را فراموش نمی‌کند. او معتقد است مردی که امروز می‌بینیم، در باشگاهی کوچک در حومه بوستون متولد شد:
«ورودم به باشگاه هارد ناکس در ایمزبری، نقطه عطف زندگی من بود. آنجا با دیو ناکس آشنا شدم؛ مردی که من را تشویق کرد تا نهایت تلاشم را بکنم. من در ۱۵ سالگی به یک الگوی پدری و یک مربی نیاز داشتم و دیو با راهنمایی‌هایش، ستون‌های شخصیتی من را بنا کرد. من تا ابد مدیون باشگاه هارد ناکس و دیو ناکس هستم.» این‌گونه است که جان سینا، قهرمانی که از دل مردم برخاست، آماده می‌شود تا با همان مردمی که او را ساختند، وداع کند؛ وداعی که پایان یک دوران و سرآغاز یک افسانه جدید است.
منبع: bostonherald
سیندرلا تا لیمو عسلی؛ میزگیم و دوبله فان با سارا جامعی
نظرات