«پاندای کونگ‌‌فو کار ۲» دقیقاً همان چیزی است که انتظارش را دارید؛ حتی بیشتر از آن! این انیمیشن زیبا و ظریف است، داستانش هم بسیار درگیرکننده‌تر از فیلم اول است و انرژی بی‌پایانی در آن جریان دارد. من تا جایی که می‌توانستم از آن لذت بردم، البته اگر مشکلات آزاردهنده نسخه سه‌بعدی را درنظر نگیریم. فیلم اول، در نسخه دوبعدی و صفحه عریض، کاملاً خوب بود؛ اما مهم نیست. هالیوود ما را (یا شاید خودش را) شست‌وشوی مغزی داده است که تصور کنیم سه‌بعدی یک پیشرفت است و نه یک مزاحمت.

بهترین بخش این دنباله این است که صرفاً تکرار وظیفه‌وار فیلم اول نیست، بلکه یک پیشرفت جاه‌طلبانه به حساب می‌آید. از میان عناصر جدید، یکی از مهم‌ترین آن‌ها حل این معما است که چگونه آقای پینگ، که یک غاز است، می‌تواند پدر بیولوژیکی پو، یک پاندا، باشد. در فیلم اول، تا جایی که به خاطر دارم، هر شخصیت نماینده یک گونه متفاوت بود، بنابراین فکر کردم شاید از فرآیندهای تولیدمثلی مرموزی استفاده شده است. اما نه، در اینجا والدین پو معرفی می‌شوند، و این موضوع ارتباط زیادی با تحولات جدید در پادشاهی دارد.

وقتی دوباره به این پادشاهی افسانه‌ای چینی می‌پیوندیم، پو (با صدای جک بلک)، که در فیلم اول به مقام جنگجوی اژدها رسیده است، همچنان رهبری پنج خشمگین را بر عهده دارد: تایگرس (با صدای آنجلینا جولی)، مانتیس (با صدای ست روگن)، میمون (با صدای جکی چان)، وایپر (با صدای لوسی لیو) و کرین (با صدای دیوید کراس). از میان این گروه، تایگرس به وضوح قوی‌ترین است.

پادشاهی اکنون با این احتمال مواجه است که توسط لرد شن، طاووسی شرور (با صدای گری اولدمن) فتح شود و تحت سلطه قرار گیرد. نیروهای تحت فرمان او یک سلاح جدید طراحی کرده‌اند که باعث می‌شود شن برای جمع‌آوری آهن‌قراضه به همه‌جا حمله کند. شن دشمنی بسیار بدذات است که پرهای نوک‌تیزی را از دم خود پرتاب می‌کند؛ درست مثل مراسم چاقوپرانی در سیرک. در نهایت مشخص می‌شود که راز والدین پو با وسواس و پارانویا‌ی لرد شن مرتبط است؛ بعد از اینکه یک پیشگو (با صدای میشل یئو) به او هشدار می‌دهد که از پانداها بترسد، سرنوشت آن‌ها عمیق‌تر از آن چیزی که پو می‌تواند تصور کند به هم گره می‌خورد.

پاندای کونگ‌فو کار ۲ محصول دریم‌ورکس است؛ شرکتی که با پیکسار رقابت دارد و تمام تلاش خود را به کار گرفته است. انیمیشن فیلم به‌مراتب بهتر از فیلم‌های سه‌بعدی معمولی با حیوانات بامزه است، هرچند اثرات مخرب سه‌بعدی‌سازی چندان به نفع آن نیست. داستان از شخصیت پو شوخی‌های زیادی بیرون می‌کشد؛ صدای جک بلک به او شخصیتی بیش از آن‌چه که از یک کاراکتر شبیه به بادکنک در رژه روز شکرگزاری میسیز انتظار دارید، بخشیده است. کارگردان جنیفر یو نلسون دامنه انیمیشن را گسترش داده و از سبک‌های بیشتری نسبت به انیمیشن‌های معمولی حیوانات کارتونی استفاده می‌کند، و صحنه‌های خیالی که به گذشته پو مربوط می‌شوند، واقعاً زیبا هستند.

صداپیشگی اکنون به عنوان بخشی بااهمیت از مهارت‌های هر بازیگر به حساب می‌آید، و این باعث ایجاد تقاضا برای بازیگرانی با صداهای منحصربه‌فرد شده است. از میان استعدادهای حاضر در این فیلم، داستین هافمن در نقش یک استاد به نام شیفو موفق عمل کرده است. هافمن با بالا رفتن سن، هرچه بیشتر در زمان‌بندی و لحن خود به سطح مهارت‌های یک کمدین نزدیک می‌شود. این واقعاً یک استعداد است.

منبع:‌ Roger Ebert

داستان‌های ترسناک سری جی‌تی‌ای که حتما باید بدونی