نقدها و امتیازات فیلم لیلو و استیچ منتشر شدند؛ نوستالژیک ولی بی‌احساس

در سال‌های اخیر، بازسازی لایو اکشن آثار کلاسیک دیزنی به یکی از جنجالی‌ترین ترندهای سینمایی تبدیل شده است؛ روندی که هم‌زمان با نوستالژی‌بازی و پیشرفت تکنیکی، با چالش‌هایی چون کم‌رمق شدن جادوی نسخه‌های اصلی روبه‌رو بوده. حالا در سال ۲۰۲۵، دیزنی یکی از دوست‌داشتنی‌ترین انیمیشن‌های خود را بار دیگر به پرده نقره‌ای آورده: لیلو و استیچ (Lilo & Stitch)، داستانی علمی-تخیلی و کمدی درباره پیوندهای خانوادگی، دوستی و تعلق داشتن را تعریف می‌کند. این نسخه جدید به کارگردانی دین فلیشر کمپ و نویسندگی کریس ککانیوکلانی برایت، تلاش می‌کند روح فیلم اصلی محصول ۲۰۰۲ را حفظ کرده و در قالبی تازه به نسل جدید معرفی کند.

فیلم با نقش‌آفرینی مایا کیالوها در اولین حضور سینمایی‌اش به‌عنوان لیلو پلکای، و بازگشت کریس سندرز، خالق اصلی شخصیت استیچ، در نقش صداپیشه این موجود بیگانه دوست‌داشتنی، ترکیبی از حس نو و قدیم را ارائه می‌دهد. همچنین حضور بازیگرانی چون سیدنی الیزابت آگودونگ، بیلی مگنوسن، هانا وادینگهام، کورتنی بی. ونس و زک گالیفیناکیس در کنار اعضای قدیمی تیم اصلی مانند تیا کارره و امی هیل، نوید اثری می‌داد که می‌توانست گذشته را با حال پیوند بزند.

با این حال، واکنش منتقدان به فیلم ترکیبی از ستایش و سرخوردگی بوده است. برخی رسانه‌ها از حفظ هسته احساسی فیلم و بازی‌های بازیگران جوان تقدیر کرده‌اند، در حالی‌ که برخی دیگر نسخه لایو اکشن را فاقد جادوی تصویری و انرژی آنارشی‌گونه نسخه اصلی دانسته‌اند. فیلم لیلو و استیچ در نخستین هفته‌های اکران با فروش چشمگیر بیش از ۳۶۱ میلیون دلار به پنجمین فیلم پرفروش سال تبدیل شده است، اما این موفقیت تجاری نتوانسته انتقادات را خنثی کند. در این مقاله، نگاهی خواهیم انداخت به نقدهای منتشر شده درباره این اثر، و بررسی خواهیم کرد که آیا بازسازی لایو اکشن لیلو و استیچ توانسته است به اندازه نسخه انیمیشنی‌اش در دل‌ها جا باز کند یا نه.

فیلم لیلو و استیچ (Lilo & Stitch)

• کارگردان: دین فلیشر کمپ
• فیلمنامه‌نویس: کریس ککانیوکالانی برایت
• بازیگران: مایا کیالوها، کریس سندرز، سیدنی الیزابت آگودونگ، بیلی مگنوسن، هانا وادینگهام، کورتنی بی. ونس، زک گالیفیناکیس و …
• امتیاز متاکریتیک: ۵۳ از ۱۰۰

IGN – امتیاز: ۸ از ۱۰

فیلم Lilo & Stitch یکی از موفق‌ترین نتایج کارزار بی‌وقفه بازسازی‌های دیزنی است که هسته احساسی نسخه اصلی را گرفته و به شکل تاثیرگذاری آن را تقویت می‌کند.

Time Out – امتیاز: ۸ از ۱۰

نسخه لایو اکشن Lilo & Stitch بخشی از جذابیت فیلم‌های استودیوی امبلین در دهه هشتاد مانند E.T. یا Gremlins را دارد.

TheWrap – امتیاز: ۷.۵ از ۱۰

به‌نظر می‌رسد وقتی چیزی که کار می‌کند را طوری بازسازی کنی که کمی کمتر کار کند، باز هم تا حدی جواب می‌دهد.

Slant Magazine – امتیاز: ۷.۵ از ۱۰

در اینجا «اوهانا» فقط به معنای خانواده نیست، بلکه به معنای جامعه است و فیلم به شکلی تاثیرگذار و پرانرژی نشان می‌دهد که چگونه کمک کردن به یکدیگر اهمیت دارد.

RogerEbert.com – امتیاز: ۷.۵ از ۱۰

کودکانی که برای نخستین بار با این داستان آشنا می‌شوند، از شوخی‌های اغراق‌آمیز، طنز فیزیکی و تم خانوادگی لذت خواهند برد.

Paste Magazine – امتیاز: ۷.۳ از ۱۰

فیلم لیلو و استیچ نه تنها انتخاب بازیگران فوق‌العاده‌ای دارد، بلکه با برخی تغییرات هوشمندانه و اضافه شدن بعضی موارد، آن را به‌روز و مناسب سال ۲۰۲۵ کرده است.

Screen Rant – امتیاز: ۷ از ۱۰

تماشاگران می‌خواهند تحت تاثیر قرار بگیرند و دلیلی برای بازگشت به داستان داشته باشند؛ فیلم Lilo & Stitch این را به‌خوبی فراهم می‌کند.

Slashfilm – امتیاز: ۶.۵ از ۱۰

در نسخه جدید رابطه نانی و لیلو بسیار واقعی‌تر است، که باعث می‌شود لحظات احساسی فیلم تاثیرگذاری بیشتری داشته باشند. در بازآفرینی‌ای شیرین اما تا حدی تلطیف‌شده، پیوند میان این دو خواهر چیزی است که هرگز شکسته نمی‌شود.

USA Today – امتیاز: ۶.۳ از ۱۰

آن جمله قدیمی «اوهانا یعنی خانواده» هنوز هم احساسات را درگیر می‌کند، اما آنچه در این نسخه بیش از همه کمبودش احساس می‌شود، جذابیت پرشور فیلم اول است.

Washington Post – امتیاز: ۶.۳ از ۱۰

با وجود پایانی خسته‌کننده و قابل پیش‌بینی که تلاش می‌کند تم‌های مختلف فیلم را به‌طور کامل جمع‌بندی کند، نسخه لایو اکشن حداقل ثابت می‌کند که این فرنچایز با مفهوم اوهانا، چندین فیلم، سریال‌های فرعی و عروسک‌های بی‌شمار، هنوز تمام اعتبار خود را از دست نداده؛ فقط جرقه اولیه‌اش تا حدی ضعیف شده است.

The New York Times – امتیاز: ۶ از ۱۰

به اندازه کافی جذابیت وجود دارد تا این بازسازی را به تجربه‌ای نسبتا سرگرم‌کننده، عمدتا قابل قبول و گاه بانمک تبدیل کند که احتمالا طرفداران نسخه اصلی را راضی خواهد کرد.

The Hollywood Reporter – امتیاز: ۶ از ۱۰

نسخه لایو اکشن لیلو و استیچ به اندازه‌ای وفادار به نسخه اصلی است که سنت‌گرایان را خوشحال کند و به‌قدر کافی تغییر یافته تا کمی تازه به‌نظر برسد.

Empire – امتیاز: ۶ از ۱۰

فلیشر کمپ با نگاه خلاقانه و گروه بازیگران مناسب، این تلاش محترمانه را هدایت کرده است، اما هرگز به شفافیت و درخشش نسخه اصلی نمی‌رسد.

The Telegraph – امتیاز: ۶ از ۱۰

فیلم Lilo & Stitch به کمدی‌های خانوادگی در سبک «حیوان‌خانگی‌شیطون» تبدیل شده که در دهه ۹۰ با سرعت از خط تولید استودیوها بیرون می‌آمدند، تا اینکه این سبک از مد افتاد.

IndieWire – امتیاز: ۵.۸ از ۱۰

قلب این داستان هنوز دست‌نخورده باقی مانده، اما دیدن آن در قالب لایو اکشن چیزی از جادوی ذاتی‌اش کم می‌کند.

Variety – امتیاز: ۵ از ۱۰

به‌نوعی، فیلم Lilo & Stitch حس غیرقابل‌پیش‌بینی و سرکشی نسخه اصلی را در این بازسازی از دست داده است.

Los Angeles Times – امتیاز: ۵ از ۱۰

نسخه جدید لیلو و استیچ کم‌رنگ‌تر و به‌طور سطحی دلپذیر شده و تنها یادآور این است که باید دوباره سراغ نسخه کلاسیک انیمیشنی برویم.

Collider – امتیاز: ۴ از ۱۰

فیلم Lilo & Stitch بیشتر شبیه محصولی است که تنها برای فروش عروسک‌های استیچ طراحی شده. کریس سندرز و مایا کیالوها به‌اندازه‌ای جذابیت دارند که خانواده‌ها را سرگرم کنند، اما سخت است انکار کنیم که همین شخصیت‌ها در فیلم اصلی (که همین حالا روی دیزنی‌پلاس در دسترس است)، دوست‌داشتنی‌تر هستند.

The A.V. Club – امتیاز: ۲.۵ از ۱۰

اگر تکرار تنها هدف باشد، لیلو و استیچ فقط یک نقاشی با شماره‌هاست. اما ظاهر تلویزیونی و چند تصمیم نادرست، این فیلم را به یکی دیگر از نسخه‌های بی‌روح و ارزان‌قیمت بازسازی‌شده دیزنی تبدیل کرده است.

The Guardian – امتیاز: ۲ از ۱۰

در مجموع، معدود نقاط قوت Lilo & Stitch عمدتا حاصل افتخارات دزدیده‌شده از فیلمنامه اصلی هستند، و هیچ لحظه احساسی‌ خاصی که به‌اندازه نسخه اصلی واقعی و تاثیرگذار باشد، وجود ندارد.

The Times – امتیاز: ۲ از ۱۰

فیلم بلافاصله به دام رایج بازسازی‌های لایو اکشن می‌افتد؛ باور نادرست به اینکه تنها بازآفرینی تصویری نسخه اصلی، حتی به‌صورت کپی فریم به فریم، کافی است.

Wall Street Journal – امتیاز: ۱ از ۱۰

دو شخصیت انسانی، نانی و لیلو، جذابیت کافی برای پوشاندن ضعف‌های اطرافشان ندارند، و همین باعث می‌شود کل فیلم در چنگال استیچ باقی بماند. با این حال، حتی انرژی کودک دیوانه‌ای که سه اسپرسو خورده‌ هم خنده‌دار نیست؛ شاید به‌خاطر انیمیشن دیجیتال بسیار ضعیف این فیلم.

بازسازی لایو اکشن لیلو و استیچ اثری است که در میانه‌ی طیف موفقیت و شکست جای می‌گیرد؛ نه آن‌قدر درخشان که بتواند جای نسخه اصلی را در ذهن و قلب مخاطبان بگیرد، و نه آن‌قدر ضعیف که بتوان آن را شکست مطلق دانست. منتقدان به‌طور کلی در ستایش بازیگران (به‌ویژه بازیگر خردسال نقش لیلو یعنی مایا کیالوها) اتفاق‌نظر دارند و برخی نیز به وفاداری فیلم به پیام احساسی «اوهانا» و ارزش خانواده اشاره کرده‌اند. فیلم در جنبه‌هایی چون طراحی صحنه، بازی‌ها و برخی موارد دیگر تحسین شده و در لحظاتی توانسته حس نوستالژی را به‌خوبی بازآفرینی کند.

با این حال، بسیاری از نقدها بر این نکته تاکید داشته‌اند که نسخه لایو اکشن از جادوی بصری و انرژی خاص انیمیشن اصلی فاصله دارد. برخی رسانه‌ها مانند IndieWire و Variety به از دست رفتن حس سرکشی، طراوت و شخصیت خاص نسخه ۲۰۰۲ اشاره کرده‌اند، و در مواردی نیز فیلم متهم به «تکرار مکانیکی» یا «بازسازی بی‌روح» شده است. گروهی دیگر از منتقدان مانند Collider و The A.V. Club، فیلم را بیشتر یک ابزار تجاری برای فروش محصولات جانبی ارزیابی کرده‌اند تا یک تلاش هنری مستقل.

در مجموع، فیلم لیلو و استیچ در قالب بازسازی لایو اکشن، اگرچه از نظر تجاری موفق عمل کرده و توانسته نسل جدیدی از مخاطبان را جذب کند، اما در سطح هنری و احساسی، تنها بخش‌هایی از تاثیرگذاری نسخه اصلی را بازتاب می‌دهد. این فیلم برای طرفداران سرسخت انیمیشن اصلی ممکن است تجربه‌ای دوگانه باشد: هم نوستالژیک و هم اندکی ناامیدکننده. در نهایت، بازسازی Lilo & Stitch بار دیگر این سوال را مطرح می‌کند که آیا صرف به‌روزرسانی ظاهری برای زنده نگه داشتن یک اثر کلاسیک کافی است، یا نه جادوی اصلی در همان نقاشی‌های دستی و صداقت ساده پنهان بوده است. نظر شما چیست؟

منبع: Metacritic

دوست داشتنی‌ترین یوتیوبر گیمر ایران کیه؟ میزگیم با علیرکسا