درس‌هایی از مافیا برای جی تی ای و رد دد ردمپشن

گاهی اوقات بهترین ایده‌ها، ساده‌ترین آن‌ها هستند. بازی جدید Mafia: The Old Country، که ما را به سیسیل اوایل قرن بیستم می‌برد، مصداق بارز همین موضوع است. این بازی شما را در نقش «انزو»، مرد جوانی قرار می‌دهد که از شرایط طاقت‌فرسای یک بندگی قراردادی فرار می‌کند و قدم در مسیر پر پیچ‌وخم و خونین تبدیل شدن به عضوی کلیدی در خانواده‌ی تبهکار «توریسی» می‌گذارد. روایت بازی، با شخصیت‌پردازی‌های عمیق و داستانی گیرا، تجربه‌ای سینمایی و به‌یادماندنی خلق می‌کند که به میراث این مجموعه وفادار است.

اما بیایید صادق باشیم؛ وقتی صحبت از مکانیک‌های گیم‌پلی می‌شود، Mafia: The Old Country قدم در مسیر نوآوری نمی‌گذارد. تیم سازنده با هوشمندی تصمیم گرفته است به جای اختراع دوباره‌ی چرخ، روی فرمول‌های آشنا و امتحان‌پس‌داده‌ی سبک جهان-باز تمرکز کند. در نگاه اول، این رویکرد شاید محافظه‌کارانه به نظر برسد، اما در واقع یک تصمیم استراتژیک بوده است. چرا؟ چون ستاره‌ی اصلی این نمایش، داستان قدرتمند آن است و تمام عناصر دیگر در خدمت همین داستان قرار گرفته‌اند.

در این میان، یک ویژگی کوچک و به ظاهر بی‌اهمیت، چنان تأثیر به‌سزایی در تجربه‌ی بازی دارد که غول‌های صنعت بازی‌سازی، یعنی Grand Theft Auto و Red Dead Redemption، می‌توانند از آن یک درس حیاتی بیاموزند: قابلیت هوشمندانه‌ی «رد کردن سفر» (Skip Ride/Drive).

احترام به وقت بازیکن با جادوی یک دکمه‌ی ساده

این اولین باری نیست که شاهد چنین قابلیتی در سری مافیا هستیم. نسخه‌ی بازسازی‌شده‌ی بازی اول، Mafia: Definitive Edition، نیز این امکان را به بازیکنان می‌داد. بازگشت این ویژگی در Mafia: The Old Country یک موهبت واقعی برای کسانی است که بیش از هر چیز تشنه‌ی پیش‌برد داستان هستند.

رانندگی در جاده‌های آفتابی و تپه‌های سرسبز سیسیل، با آن مناظر چشم‌نواز و کارت‌پستالی، بدون شک لذت‌بخش است. اما این لذت تا چه زمانی دوام دارد؟ تصور کنید در اوج هیجان یک توطئه‌ی مافیایی هستید، درست پس از یک کات‌سین نفس‌گیر، و بازی شما را مجبور می‌کند پنج دقیقه در جاده‌ای که پیش از این بارها آن را طی کرده‌اید رانندگی کنید تا به نقطه‌ی بعدی داستان برسید. اینجاست که جادوی داستان‌سرایی با دیوار گیم‌پلی برخورد می‌کند و ریتم روایت دچار سکته می‌شود. حتی در نقشه‌ی نسبتاً کوچک این بازی، این سفرها می‌توانند حس کشدار بودن و اتلاف وقت را منتقل کنند.

حالا این حس را در مقیاس دنیاهای عظیم و بی‌کران راکستار تصور کنید. همه ما عاشق جهان‌های بی‌نهایت پرجزئیات و زنده‌ای هستیم که راکستار خلق می‌کند، اما همه ما نیز آن لحظات کلافه‌کننده را تجربه کرده‌ایم؛ لحظاتی که باید مسافتی طولانی را از یک سوی نقشه به سوی دیگر طی کنیم، در حالی که تمام فکر و ذکرمان معطوف به مأموریت بعدی است.

البته که این سفرها همیشه هم بیهوده نیستند. گاهی دیالوگ‌های مهمی بین شخصیت‌ها رد و بدل می‌شود یا فرصتی برای بازیکن فراهم می‌آید تا از اتمسفر بازی لذت ببرد و نفس تازه کند. اما هنر Mafia: The Old Country در این است که به بازیکن حق انتخاب می‌دهد. این بازی می‌فهمد که گاهی اوقات، مهم‌ترین چیز، رسیدن به مقصد است، نه خود سفر. شاید سنت‌گرایان این ویژگی را نوعی توهین به طراحی دنیای بازی بدانند، اما ارائه‌ی یک «گزینه» که به شعور و وقت بازیکن احترام می‌گذارد، هرگز نمی‌تواند یک نکته‌ی منفی باشد.

چرا رویکرد مافیا از GTA بهتر است؟

شاید بگویید GTA 5 هم با سیستم تاکسی خود نوعی سفر سریع (Fast Travel) داشت. این حرف درست است، اما رویکرد مافیا یک تفاوت کلیدی و هوشمندانه دارد. در GTA 5، شما با گرفتن تاکسی، کنترل را واگذار می‌کنید و به یک مسافر منفعل تبدیل می‌شوید. اما در مافیا، شما همچنان در ماشین یا روی اسب خودتان هستید؛ شما صرفاً بخش خسته‌کننده‌ی سفر را که فاقد هرگونه محتوای داستانی است، رد می‌کنید. این حس که «خودتان» سفر را کوتاه کرده‌اید، از نظر روانی تأثیر بسیار بهتری دارد و غوطه‌وری در بازی را خدشه‌دار نمی‌کند.

با وجود اینکه هنوز جزئیات چندانی از GTA 6 در دست نیست، اضافه شدن چنین قابلیتی می‌تواند کیفیت تجربه‌ی کاربری را به شکل چشمگیری افزایش دهد. تصور کنید بتوانید با ماشین شخصی‌تان، سفرهای طولانی و تکراری بین مأموریت‌ها را نادیده بگیرید و مستقیم به قلب اکشن و داستان بزنید. این ویژگی شاید احتمال پیاده‌سازی کمی داشته باشد، اما قطعاً غیرممکن نیست.

وقتی داستان، همه‌چیز است

در نهایت، Mafia: The Old Country یک الماس نتراشیده است. این بازی شاید در گیم‌پلی خود انقلابی نباشد و چیز جدیدی به فرمول‌های موجود اضافه نکند، اما در عوض، یک داستان جنایی درجه‌یک، با شخصیت‌های ماندگار و فضاسازی بی‌نظیر ارائه می‌دهد. طرفداران Red Dead Redemption به خاطر جنبه‌های داستان تاریخی و اتمسفریک آن جذبش خواهند شد و عاشقان GTA از دنیای تبهکارانه و روایت سینمایی‌اش لذت خواهند برد.

این بازی به ما یادآوری می‌کند که قدرت یک روایت خوب هرگز نباید دست‌کم گرفته شود. داستان «انزو» پر از اوج و فرودهای دراماتیک است و به لطف قابلیت هوشمندانه‌ی «رد کردن سفر»، بازیکنان می‌توانند بدون وقفه‌های خسته‌کننده، تمام‌وکمال در این داستان غرق شوند و از آن لذت ببرند. این همان درسی است که امیدواریم غول‌های صنعت بازی‌سازی نیز به آن توجه کنند.

منبع: gamerant

سیندرلا تا لیمو عسلی؛ میزگیم و دوبله فان با سارا جامعی