در این ویدیومگ، به بررسی این کلیپ می‌پردازیم و نمرات این سری بازی (طی سال‌های مشخص‌شان) را نقد می‌کنیم البته با نگرشی متفاوت. در ادامه همراه ما باشید.

دنیای بازی‌های ویدیویی، از معدود سرزمین‌هایی است که می‌توان ساعت‌ها و بی‌وقفه در آن غرق شد، از نبرد با شوالیه‌های باستانی لذت برد، با دزدان دریایی در دریاها جولان داد یا در انقلاب‌های عظیم شهری حضور یافت. در میان این شاهکارهای دیجیتال، نام «Assassin’s Creed» همچون نگینی درخشان می‌درخشد. این فرنچایز بی‌نظیر یوبیسافت، با روایت داستانی پیچیده، شخصیت‌های کاریزماتیک و بازسازی تاریخی شگفت‌انگیز، توانسته قلب میلیون‌ها گیمر را در سراسر جهان تسخیر کند. اما در میان این همه عنوان، کدام‌ها در اوج ایستاده‌اند و کدام‌ها شاید نمره‌ای بیش از استحقاقشان دریافت کرده‌اند؟ بیایید نگاهی دقیق‌تر به لیستی چالش‌برانگیز از نمرات اخیر این سری بیندازیم و ببینیم آیا شما هم با این انتخاب‌ها هم‌عقیده‌اید یا خیر.

یونیتی (Unity) | جاه‌طلبی‌های سرکوب‌شده در پاریس انقلابی (نمره: ۷.۸ از ۱۰)

«Assassin’s Creed Unity» به سال ۲۰۱۴ و اوج انقلاب فرانسه سفر می‌کند؛ جایی که آشوب و خون در کوچه‌پس‌کوچه‌های پاریس موج می‌زند. این بازی قرار بود انقلابی در گرافیک و گیم‌پلی سری باشد. برای اولین بار، انبوه جمعیت با جزئیات خیره‌کننده در خیابان‌ها دیده می‌شدند و سیستم پارکور و مخفی‌کاری پیشرفت چشمگیری کرده بود. شخصیت اصلی، آرنو دوریان، با داستانی درگیرکننده از عشق و خیانت، تلاش می‌کرد تا جایگاه خود را در انجمن اساسین‌ها بیابد.

نمره ۷.۸ برای یونیتی، در نگاه اول شاید منصفانه به نظر برسد. این بازی در زمان عرضه با مشکلات فنی عدیده و باگ‌های فراوان دست‌وپنجه نرم کرد که تجربه بسیاری از بازیکنان را تلخ کرد. اما اگر از آن مشکلات ابتدایی بگذریم، یونیتی در هسته خود یک بازی جاه‌طلبانه بود. شهر پاریس به شکلی بی‌نظیر طراحی شده بود و مأموریت‌های ترور آن، به سبک کلاسیک سری، لایه‌های عمیق‌تری داشتند. از نظر شخصی، یونیتی با توجه به پتانسیل بالای خود، اگر در زمان عرضه پولیش بیشتری داشت، می‌توانست نمره‌ای بالاتر، حتی ۸.۵ را هم از آن خود کند. هسته مخفی‌کاری واقعی و حس یک اساسین بودن در این بازی، از بسیاری از عناوین بعدی برجسته‌تر بود.

سیندیکیت (Syndicate): دوگانه جذاب در لندن عصر ویکتوریا (نمره: ۸.۲ از ۱۰)

یک سال پس از یونیتی، در سال ۲۰۱۵، «Assassin’s Creed Syndicate» ما را به قلب لندن در عصر انقلاب صنعتی و شکوفایی جنبش‌های کارگری برد. این بار با دو شخصیت اصلی قابل بازی روبرو بودیم: جیکوب و ایوی فرای، خواهر و برادری اساسین که هر کدام سبک مبارزه و اهداف خاص خود را داشتند. جیکوب با تمرکز بر مبارزات مستقیم و کنترل گروه‌های تبهکار، و ایوی با مهارت‌های مخفی‌کاری بی‌نظیرش، ترکیبی جذاب را ارائه می‌دادند. استفاده از کالسکه و طناب‌انداز (Rope Launcher) نیز تحرک در شهر بزرگ لندن را متحول کرد.

نمره ۸.۲ برای سیندیکیت، به نظر من بسیار مناسب و دقیق است. این بازی مشکلات یونیتی را رفع کرد و با افزودن طنز و یک داستان روشن‌تر، تجربه دلنشینی را ارائه داد. پویایی بین جیکوب و ایوی از نقاط قوت اصلی بازی بود و لندن عصر ویکتوریا به شکلی زنده و پویا به تصویر کشیده شد. Syndicate توانست اعتماد از دست رفته بسیاری از طرفداران را تا حدی بازگرداند.

بلک فلگ (Black Flag): اوج دزدان دریایی اساسین (نمره: ۸.۵ از ۱۰)

«Assassin’s Creed IV: Black Flag» که در سال ۲۰۱۳ عرضه شد، بسیاری را شگفت‌زده کرد. این بازی که به دوران طلایی دزدان دریایی در دریای کارائیب (اوایل قرن ۱۸) می‌پرداخت، به جای تمرکز کامل بر مخفی‌کاری، به یک بازی جهان‌باز با محوریت نبردهای دریایی و اکتشاف تبدیل شد. شخصیت اصلی، ادوارد کن‌وی، یک دزد دریایی جاه‌طلب بود که به طور تصادفی وارد دنیای اساسین‌ها و تمپلارها می‌شود. مدیریت کشتی، نبردهای دریایی هیجان‌انگیز و کشف جزایر بکر، بلک فلگ را به یکی از محبوب‌ترین عناوین سری تبدیل کرد.

نمره ۸.۵ برای بلک فلگ کاملاً سزاوارانه است. این بازی یک ریسک بزرگ بود که نتیجه داد. گیم‌پلی دریایی آن، حتی تا به امروز، در هیچ بازی دیگری به آن خوبی تکرار نشده است. داستان ادوارد کن‌وی، از یک دزد دریایی خودخواه تا شخصیتی که به آرمان‌های بزرگ‌تر پی می‌برد، بسیار گیرا بود. بلک فلگ نه تنها یک بازی اساسینز کرید عالی، بلکه یکی از بهترین بازی‌های دزدان دریایی تاریخ است.

اوریجینز (Origins): تولد دوباره یک افسانه (نمره: ۹.۱ از ۱۰)

پس از یک وقفه یک ساله، «Assassin’s Creed Origins» در سال ۲۰۱۷ به صحنه بازگشت و تغییرات عظیمی را در فرمول سری ایجاد کرد. این بازی ما را به مصر باستان، در دوران حکومت کلئوپاترا (حدود ۴۹-۴۷ قبل از میلاد)، برد و داستان شکل‌گیری اولین انجمن اساسین‌ها را روایت کرد. شخصیت اصلی، بایک، یک مدافع محلی (Medjay) بود که برای انتقام پسرش، به یک جنگجوی بی‌باک تبدیل می‌شود. سیستم مبارزات کاملاً بازطراحی شد و به سمت اکشن-نقش‌آفرینی متمایل شد، همراه با درخت مهارت، سیستم لوت و مأموریت‌های جانبی غنی.

نمره ۹.۱ برای اوریجینز، به نظر من، کاملاً توجیه‌پذیر و شایسته است. اوریجینز نفس تازه‌ای در کالبد سری دمید و آن را از ورطه تکرار نجات داد. دنیای مصر باستان به شکلی نفس‌گیر و با جزئیات خیره‌کننده طراحی شده بود. بایک یک پروتاگونیست قوی و دوست‌داشتنی بود و داستانش از نظر احساسی بسیار درگیرکننده بود. این بازی نه تنها به ریشه‌های اساسینز کرید ادای احترام کرد، بلکه با نوآوری‌های خود، راه را برای آینده سری هموار ساخت.

اودیسی (Odyssey): حماسه‌ای در یونان باستان (نمره: ۹.۲ از ۱۰)

«Assassin’s Creed Odyssey» در سال ۲۰۱۸، بلافاصله پس از اوریجینز، منتشر شد و فرمول نقش‌آفرینی را به اوج رساند. این بازی ما را به یونان باستان در اوج جنگ‌های پلوپونزی (حدود ۴۳۱ قبل از میلاد) می‌برد. بازیکن می‌توانست بین الکسیوس و کاساندرا، دو مزدور اسپارتانی که نوادگان لئونیداس بودند، یکی را انتخاب کند. اودیسی با دنیایی عظیم و پر از جزایر یونانی، انتخاب‌های داستانی که بر روند بازی تأثیر می‌گذاشتند، و سیستم مبارزات سرعتی‌تر و پرجنب‌وجوش‌تر، تجربه نقش‌آفرینی را به سطح جدیدی برد.

در مورد نمره ۹.۲ برای اودیسی، اینجا کمی با لیست موافق نیستم. در حالی که اودیسی یک بازی فوق‌العاده با دنیایی زیبا و داستانی حماسی است، اما گاهی اوقات از فرمول نقش‌آفرینی بیش از حد استفاده می‌کند. مأموریت‌های جانبی گاهی تکراری می‌شوند و جنبه‌های «اساسین» بودن آن کمرنگ‌تر از عناوین قبلی است. اگرچه انتخاب‌های داستانی عالی هستند و مبارزات سرگرم‌کننده، اما حس گشت و گذار در یک دنیای اساسینز کرید واقعی، کمی به سمت یک اکشن-RPG با تم یونان باستان متمایل شده است. به نظر من، نمره‌ای در حدود ۸.۸ یا ۸.۹ برای اودیسی دقیق‌تر بود. این بازی از نظر محتوای خالص فوق‌العاده است، اما از نظر وفاداری به هسته اصلی فرنچایز، کمی لغزش دارد.

والهالا (Valhalla): وایکینگ‌ها در سرزمین‌های انگلستان (نمره: ۸.۱ از ۱۰)

جدیدترین عنوان اصلی سری، «Assassin’s Creed Valhalla»، در سال ۲۰۲۰ عرضه شد و ما را به دوران هجوم وایکینگ‌ها به انگلستان در قرن نهم (۸۷۲ میلادی) برد. در این بازی، بازیکن در نقش ایور، یک جنگجوی وایکینگ قرار می‌گیرد که قبیله خود را از نروژ به انگلستان هدایت می‌کند. والهالا بر روی اکتشاف، ساخت و ساز پایگاه، و نبردهای تهاجمی وایکینگی (Raid) تمرکز دارد. این بازی سعی کرد تا عناصر نقش‌آفرینی اوریجینز و اودیسی را با بازگشتی به برخی المان‌های قدیمی سری ترکیب کند.

نمره ۸.۱ برای والهالا نیز در نقطه مناسبی قرار دارد. والهالا یک تجربه وایکینگی فوق‌العاده را ارائه می‌دهد؛ نبردهای سنگین و خشن، دنیایی زیبا از انگلستان قرون‌وسطایی، و داستان‌های شخصیت‌های جانبی جذاب. با این حال، بازی گاهی اوقات بیش از حد طولانی می‌شود و برخی از مأموریت‌های اصلی کش‌دار هستند. همچنین، در حالی که عناصر اساسین در بازی حضور دارند، اما مانند اودیسی، حس یک اساسین مخفی‌کار به اندازه کافی قوی نیست. سیستم مبارزات می‌توانست عمیق‌تر باشد و برخی از تصمیمات داستانی، آنچنان که باید تأثیرگذار نیستند. با این حال، برای طرفداران فرهنگ وایکینگ و دنیای باز عظیم، والهالا یک تجربه سرگرم‌کننده و قابل احترام است.

سخن پایانی: سفر ابدی اساسین‌ها

فرنچایز Assassin’s Creed یک سفر مداوم در تاریخ و تکامل گیم‌پلی است. از پارکورهای کلاسیک تا نبردهای نقش‌آفرینی، هر بازی سعی کرده تا لایه‌های جدیدی به این دنیای وسیع اضافه کند. نمراتی که به بازی‌ها داده می‌شود، هرچند نشان‌دهنده کیفیت کلی آن‌ها هستند، اما تجربه شخصی هر گیمر از این دنیا، در نهایت مهم‌ترین معیار است. شاید شما با برخی از این نمرات موافق باشید و با برخی دیگر مخالف. مهم این است که اساسینز کرید همچنان ما را به سفرهایی خارق‌العاده در زمان دعوت می‌کند و میراث خود را نسل به نسل ادامه می‌دهد. در نهایت، کدام اساسینز کرید محبوب شماست و چه نمره‌ای به آن می‌دهید؟

نظر شما چیست؟ به‌نظر شما بهترین بازی Assassin’s Creed طی ۱۰ سال اخیر، چه اثری است؟ نظرات‌تان را با ما و دیگر کاربران مجله بازار به اشتراک بگذارید.