انیمیشن Big Hero 6 محصول دیزنی، اقتباسی آزاد از کمیکی به همین نام از مارول است، اما برخلاف انتظار، بیش از آنکه یک اثر ابرقهرمانی پرهیجان باشد، داستانی انسانی درباره فقدان، سوگواری و ترمیم روانی است. قلب تپنده این انیمیشن نه در صحنه‌های اکشن، بلکه در شخصیت Baymax نهفته است؛ رباتی درمانگر که با طراحی مینیمال و رفتاری آرام، به یکی از متفاوت‌ترین شخصیت‌های تاریخ انیمیشن دیزنی تبدیل شد.

۱۰ فیلم فراموش‌شده دیزنی که هنوز هم ارزش تماشا دارند

Baymax از نظر طراحی بصری، آگاهانه ساده و خالی از اغراق است. بدن سفید، گرد و بدون زاویه‌اش یادآور عروسک‌های بادی پزشکی و حتی نوزادان است؛ فرمی که به‌جای قدرت، حس امنیت و آسیب‌پذیری را منتقل می‌کند. این طراحی کاملا در خدمت کارکرد شخصیت است: Baymax قرار نیست قهرمان باشد، بلکه درمانگر است. حتی زمانی که به یک جنگجو تبدیل می‌شود، تضاد میان ظاهر مهربان و نقش قهرمانانه‌اش، لحنی طنزآمیز و انسانی به روایت می‌دهد.

در سوی دیگر، شخصیت Hiro Hamada نماینده نبوغ خام و زخمی است؛ نوجوانی که هوش فوق‌العاده‌اش پس از مرگ برادرش، به خشم و انزوا تبدیل می‌شود. رابطه میان Hiro و Baymax، به‌تدریج از یک ارتباط ابزاری به پیوندی عاطفی و درمانگرانه بدل می‌شود. Baymax با منطق ساده و اخلاق پزشکی‌اش، نقش وجدان و توازن روانی Hiro را ایفا می‌کند.

از نظر جهان‌سازی، شهر خیالی San Fransokyo ترکیبی هوشمندانه از معماری ژاپنی و آمریکایی است که هویت دوفرهنگی شخصیت‌ها را بازتاب می‌دهد. این فضای بصری، همراه با طراحی شخصیت‌هایی که هرکدام ویژگی‌های فردی مشخص دارند، به انیمیشن اجازه می‌دهد هم سرگرم‌کننده باشد و هم عاطفی.