در سال‌هایی که تلویزیون ایران پر از تجربه‌های تکراری و فرمول‌های از پیش‌ساخته بود، سعید آقاخانی به‌عنوان یکی از چهره‌هایی ظاهر شد که توانست به کمدی جان تازه‌ای بدهد؛ نه فقط با شوخی و خنده، بلکه با نگاهی اجتماعی، انسانی و ریشه‌دار. او در مقام کارگردان و بازیگر، همواره تلاش کرده است طنز را به ابزاری برای روایت زندگی روزمره مردم تبدیل کند؛ زندگی‌ای که پر از تناقض، سختی، امید، خشم، عشق و البته موقعیت‌های خنده‌دار است. سریال‌های او، در عین سادگی ظاهری، لایه‌هایی از نقد اجتماعی، نگاه فرهنگی و تحلیل روابط انسانی را در خود پنهان کرده‌اند؛ ویژگی‌ای که باعث شده آثارش از سطح یک سرگرمی موقت فراتر بروند و در خاطره جمعی مخاطبان حک شوند.

پنج سریال «نون‌ خ»، «خروس»، «دزد و پلیس»، «زن‌بابا» و «خوش‌نشین‌ها» را می‌توان نمونه‌های شاخص مسیری دانست که آقاخانی در تلویزیون پیموده است. هر یک از این آثار، تصویری متفاوت از جامعه ایرانی ارائه می‌دهند؛ از فضای بومی و محلی مناطق غربی کشور در «نون‌ خ» گرفته تا آپارتمان‌ها و خیابان‌های شلوغ شهری در «دزد و پلیس» و «خوش‌نشین‌ها». آنچه این آثار را به هم پیوند می‌دهد، نه فقط حضور یک کارگردان واحد، بلکه یک نگاه مشترک است: نگاهی که آدم‌های معمولی، با تمام ضعف‌ها و قوت‌هایشان، در مرکز روایت قرار می‌گیرند.

آقاخانی به‌خوبی می‌داند چگونه از دل روابط خانوادگی، مشکلات اقتصادی، اختلافات نسلی و سوءتفاهم‌های اجتماعی، موقعیت‌های کمیک خلق کند. در «زن‌بابا»، خانواده‌ای با ساختاری پیچیده و روابط تازه، بستری برای شوخی‌ها و تنش‌های شیرین می‌شود؛ در «خروس»، دغدغه‌های طبقه متوسط و رؤیای تغییر زندگی، با طنزی گاه تلخ روایت می‌شود؛ و در «دزد و پلیس»، تقابل قانون و بی‌قانونی، در بستری سرگرم‌کننده و پرریتم، به بازی گرفته می‌شود. در تمام این آثار، با کارگردانی‌ای روبه‌رو هستیم که به جزئیات اهمیت می‌دهد: از نوع دیالوگ‌ها و لحن بازیگران گرفته تا انتخاب لوکیشن‌ها و فضاسازی واقعی.

دلیل ماندگاری این سریال‌ها را شاید بتوان در همین نزدیکی به واقعیت جست‌وجو کرد. مخاطب هنگام تماشای آن‌ها، فقط نمی‌خندد؛ بلکه خود، همسایه‌اش، خانواده‌اش و جامعه‌اش را در قاب تلویزیون می‌بیند. همین حس آشنایی است که باعث شده دیالوگ‌ها، شخصیت‌ها و حتی موقعیت‌های برخی از این سریال‌ها سال‌ها بعد هم در ذهن مردم زنده بماند و بازنشر شود.

این مطلب تلاشی است برای مرور دوباره این آثار؛ نه فقط از منظر سرگرمی، بلکه به‌عنوان بخشی از تاریخ کمدی تلویزیونی ایران و نمونه‌ای از مسیری که سعید آقاخانی در شکل دادن به طنز معاصر تلویزیون طی کرده است؛ مسیری که هنوز هم برای بسیاری از مخاطبان، با لبخند و خاطره همراه است.