سریال Better Call Saul نه‌فقط یک پیش‌درآمد برای Breaking Bad است، بلکه یکی از دقیق‌ترین روایت‌ها درباره سقوط اخلاقی و دگرگونی هویت در تلویزیون معاصر محسوب می‌شود. مرکز این روایت، شخصیت «جیمی مک‌گیل» است؛ وکیلی بااستعداد و پرانرژی که میان میل به درست‌کاری و کشش به میان‌بُر زدن همواره گرفتار است. قوس شخصیتی جیمی، از تلاش برای پذیرفته شدن تا تبدیل شدن به سال گودمن، داستان تدریجی فرسایش اخلاقی است؛ فرسایشی که از دل طردشدگی، نیاز به تأیید و میل به اثبات خود شکل می‌گیرد.

جیمی در آغاز مردی است که می‌خواهد گذشته‌اش به‌عنوان «Slippin’ Jimmy» را پشت سر بگذارد. او تلاش می‌کند با کار سخت، درس خواندن و دنبال کردن مسیر قانونی، خود را به برادرش چاک و جامعه حقوقی آلبوکرکی ثابت کند. اما چاک ـ که ذهن‌درخشان و غرور حرفه‌ای‌اش را کنار ضعف شخصیتی پنهان کرده ـ هرگز جیمی را جدی نمی‌گیرد. این عدم پذیرش، نقطه‌ای کلیدی در سقوط جیمی است؛ جایی که او درمی‌یابد حتی بهترین تلاش‌ها هم نمی‌توانند نگاه دیگران به او را تغییر دهند.

در این مسیر، رابطه جیمی و کیم نیز نقشی اساسی دارد. کیم برای جیمی هم شریک، هم آینه و هم توجیه‌گر است. او جیمی را تشویق نمی‌کند که خلاف کند، اما از موفقیت‌های خاکستری او هیجان‌زده می‌شود و همین هیجان کوچک، تبدیل به دستاویزی بزرگ برای لغزش‌های بعدی جیمی می‌شود. با این‌حال، لحظه‌ای که کیم از زندگی او کنار می‌کشد، جیمی دیگر هیچ مرزی برای نگه داشتن ندارد و تمام‌قد به سال گودمن شدن روی می‌آورد؛ شخصیتی زرق‌وبرق‌دار، بی‌پروا و رها از وجدان.

در نهایت، پایان‌بندی سریال با بازگشت جیمی به اسم واقعی‌اش معنای عمیقی پیدا می‌کند. او سال‌ها برای تأیید شدن توسط دیگران جنگید اما در زندان و در برابر کیم، برای نخستین‌بار حقیقت را می‌پذیرد و مسئولیت کارهایش را به عهده می‌گیرد. قوس شخصیتی جیمی مک‌گیل مسیری از تلاش برای خوب بودن تا تبدیل شدن به نماد فساد و در نهایت بازگشت به صداقت شخصی است؛ روایتی که Better Call Saul را فراتر از یک اسپین‌آف، به یک تراژدی مدرن درباره هویت تبدیل می‌کند.