در این ویدیومگ از مجله بازار به مقایسه‌ی آرتور مورگان و جان مارستون در بازی Red Dead 2 – رد دد ردمپشن ۲ می‌پردازیم. در ادامه همراه ما باشید و این ویدیومگ را تماشا نمایید.

«ما دزدانی هستیم در دنیایی که دیگر ما را نمی‌خواهد.» زمانی که راکستار اعلام کرد در Red Dead Redemption 2 قرار است کنترل شخصیتی جدید به نام آرتور مورگان را به دست بگیریم، صدای اعتراض طرفداران به آسمان رفت. همه می‌گفتند: «چطور ممکن است کسی بتواند جای جان مارستون را بگیرد؟» جان، آن زخم‌خورده‌ی دوست‌داشتنی با آن صدای خش‌دار، قدیسِ دنیای گیم بود. اما راکستار جادویی کرد که در تاریخ بی‌سابقه بود. آن‌ها نه تنها آرتور را در قلب ما نشاندند، بلکه کاری کردند که وقتی به جان مارستون نگاه می‌کنیم، بخشی از آرتور را در او ببینیم. این مقاله، مقایسه‌ی دو تفنگدار نیست؛ روایتِ دو نیمه‌ی یک روح است. روحی که در گذار از سنت به مدرنیته، پاره‌پاره شد.

آرتور مورگان؛ شاعرِ خشونت

آرتور مورگان یک پارادوکس زنده است. در ظاهر، او بازوی اجرایی و «پارتیزان» گروه ون‌درلیند است. مردی درشت‌هیکل، با مشت‌هایی سنگین که وقتی وارد کافه می‌شود، سکوت حکم‌فرما می‌شود. او کسی است که داچ برای نقد کردن بدهی‌ها و کتک زدنِ بدهکاران می‌فرستد. اما جادوی شخصیت آرتور در جایی پنهان شده که کمتر کسی می‌بیند: در دفترچه خاطراتش (Journal). وقتی دفترچه را باز می‌کنید، با دست‌خطی نستعلیق‌گونه و نقاشی‌هایی حیرت‌انگیز از طبیعت، حیوانات و چهره‌ها روبرو می‌شوید. آرتور روحی لطیف در کالبدی خشن است. او زیباییِ گوزنی در مه را می‌بیند، حتی وقتی تفنگش برای شکار بالا آمده است.

مسیر رستگاری آرتور: درونی و معنوی قوس شخصیتی (Character Arc) آرتور، زیباترین و دردناک‌ترین مسیر در تاریخ بازی‌هاست. او زندگی را با ایمانِ کورکورانه به داچ شروع می‌کند، اما بیماری سل (TB) هدیه‌ای شوم ولی بیدارکننده به او می‌دهد: «وضوح». آرتور می‌فهمد که تمام عمرش را صرفِ دروغ‌های مردی کرده که دیوانه شده است. او تغییر می‌کند، نه برای اینکه زنده بماند (چون می‌داند که رفتنی است)، بلکه برای اینکه معنایی پیدا کند. او تبدیل به پدری می‌شود که جان هرگز نداشت و برادری می‌شود که جان همیشه نیاز داشت.

جان مارستون؛ گرگِ زخمیِ واقع‌گرا

اگر آرتور نمادِ «پایانِ رمانتیکِ غرب وحشی» است، جان مارستون نمادِ «واقعیتِ سردِ دنیای مدرن» است. در RDR2، ما با جانی خام، نابالغ و حتی کمی احمق روبرو هستیم. پدری که از مسئولیت فرار می‌کند و نمی‌داند با پسرش (جک) چگونه رفتار کند. اما زیباییِ شخصیت جان در «رشد کردن» اوست. تفاوت در نگاه به جهان جان، شاعر نیست. او فیلسوف نیست. او مردِ عمل است. اگر آرتور به غروب نگاه می‌کند و درباره‌ی معنای زندگی می‌اندیشد، جان به غروب نگاه می‌کند و فکر می‌کند که آیا هیزم کافی برای گرم کردن خانه دارد یا نه. شوخ‌طبعی جان، خشک، کنایه‌آمیز (Sarcastic) و نیش‌دار است. او واقع‌بین‌تر از آرتور است و خیلی زودتر از او فهمید که دورانِ «یاغی‌گری» به سر آمده، اما برخلاف آرتور، قدرتِ رهبری یا کاریزمای لازم برای تغییر اوضاع را در ابتدا نداشت.

تفاوت‌های گیم‌پلی؛ تانک در برابر پلنگ

راکستار با ظرافتی استادانه، شخصیت این دو را حتی در نحوه‌ی راه رفتن و تیراندازی‌شان منعکس کرده است.

• آرتور (The Brawler): کنترل آرتور حسِ سنگینی دارد. او مثل یک تانک راه می‌رود. در دعواهای تن‌به‌تن، ضرباتش مهلک و استخوان‌شکن است. انیمیشن‌های او نشان‌دهنده‌ی اعتماد‌به‌نفسِ فیزیکیِ یک مرد قوی‌هیکل است. آرتور با تفنگ، مثل یک سرباز حرفه‌ای و خونسرد عمل می‌کند.
• جان (The Gunslinger): جان لاغرتر، فرزتر و کمی عصبی‌تر است. انیمیشن‌های تیراندازی او (مخصوصاً در اپیلوگ و بازی اول) کلاسیک‌تر است؛ او یک دستش را روی کمربندش می‌گذارد و با دست دیگر شلیک می‌کند. جان در دعواها بیشتر جاخالی می‌دهد تا اینکه ضربه را جذب کند.
• ماجرای شنا کردن: و البته، بزرگ‌ترین تفاوت! آرتور شناگری ماهر است (اگر تمساح‌ها بگذارند)، اما جان مارستون به محض تماس با آب غرق می‌شود. این شوخیِ درونیِ راکستار با محدودیت‌های فنیِ بازی اول، در نسخه‌ی دوم تبدیل به بخشی از شخصیتِ جان شد که همیشه باعث خنده‌ی آرتور می‌شد.

رابطه‌ی استاد و شاگرد؛ «برادر بزرگ‌تر»

قلبِ تپنده‌ی Red Dead Redemption 2، رابطه‌ی پیچیده‌ی آرتور و جان است. در ابتدای بازی، آرتور از جان دل‌خوشی ندارد. او جان را پسری بی‌مسئولیت می‌داند که گروه را ترک کرده و حالا برگشته است. اما هرچه داستان پیش می‌رود، آرتور چیزی را در جان می‌بیند که خودش هرگز نمی‌توانست داشته باشد: «آینده». آرتور می‌دانست که خودش طلوعِ قرن بیستم را نخواهد دید. او یک قاتل بود، یک بیمار بود و گذشته‌ای سیاه داشت. اما جان… جان هنوز شانس داشت. او خانواده داشت. لحظه‌ای که آرتور کلاهش را روی سر جان می‌گذارد و دفترچه‌اش را به او می‌دهد، لحظه‌ی انتقالِ میراث است. آرتور فقط جانش را فدا نکرد؛ او «هویت» خودش را به جان بخشید تا جان بتواند تبدیل به مردی شود که در RDR1 عاشقش شدیم.

هنرِ نقاشی: یک جزئیاتِ شاهکار در بازی وجود دارد. وقتی در بخش اپیلوگ (Epilogue) کنترل جان را به دست می‌گیرید و دفترچه‌ی آرتور را باز می‌کنید، تفاوتِ نقاشی‌ها گریه‌آور است. آرتور با ظرافتِ داوینچی‌وار طراحی می‌کرد؛ اما جان؟ جان خط‌خطی می‌کند! نقاشی‌های جان ساده، بچگانه و کج‌وکوله هستند. این نشان می‌دهد که جان تلاش می‌کند جای پای آرتور بگذارد، اما او هرگز نمی‌تواند «آرتور» باشد. و این اشکالی ندارد، چون آرتور هم نمی‌خواست جان شبیه او باشد؛ او می‌خواست جان «بهتر» باشد.

کدام رستگاری باشکوه‌تر بود؟

این سخت‌ترین سوالِ ممکن است. هر دو قهرمان در پایان راهشان جان دادند، اما جنسِ مرگشان متفاوت بود.

• رستگاریِ آرتور (صلح درونی): مرگ آرتور (در حالت High Honor)، مرگی عارفانه بود. او روی صخره‌ای دراز کشید، به سمتِ طلوعِ خورشید چرخید و آخرین نفس‌هایش را در هوای آزاد کشید. او در جنگ پیروز نشد، داچ را قانع نکرد و مایکا را نکشت. اما پیروزیِ او بزرگ‌تر بود: او روحش را نجات داد. جمله‌ی “I tried… in the end, I did” (من تلاشم رو کردم… در پایان، واقعاً کردم)، اعترافِ یک مردِ گناه‌کار به خدای خودش بود.
• رستگاریِ جان (فداکاریِ خونین): مرگ جان در RDR1، خشن، ناعادلانه و بی‌رحمانه بود. او خیانت دید. او مثل یک حیوان در طویله گیر افتاد و توسط ده‌ها سرباز سوراخ‌سوراخ شد. اما مرگِ جان، یک معامله بود: خونِ من در برابرِ زندگیِ پسرم. جان رستگاریِ معنوی نداشت؛ او فرصت نکرد به غروب خیره شود. او تا آخرین قطره‌ی خون جنگید تا خانواده‌اش فرصت فرار داشته باشند.

دو نیمه‌ی یک سیبِ سرخ

مقایسه‌ی آرتور و جان، مثل مقایسه‌ی «قلب» و «مشت» است.

• آرتور مورگان، قلبِ تپنده‌ی سری Red Dead است. او به ما یاد داد که انسان جایز‌الخطاست، اما همیشه راهی برای بازگشت هست. او به داستان عمق، فلسفه و احساس بخشید. بدون آرتور، جان فقط یک هفت‌تیرکشِ باحال بود.
• جان مارستون، روحِ تسلیم‌ناپذیرِ غرب وحشی است. او کسی است که بارِ سنگینِ میراثِ آرتور را به دوش کشید، خانه ساخت، مزرعه‌داری کرد و انتقام گرفت.

در نهایت، شاید بهترین توصیف این باشد: آرتور مورگان کسی بود که مُرد تا جان مارستون یاد بگیرد چگونه زندگی کند و جان مارستون کسی بود که زندگی کرد تا انتقامِ مرگِ آرتور را بگیرد. راکستار با خلق آرتور، ارزش جان را کم نکرد؛ بلکه به کلاهِ جان مارستون، وزنی تاریخی و احساسی بخشید. حالا وقتی در RDR1 با جان اسب‌سواری می‌کنیم، می‌دانیم که آن مردِ تنها نیست؛ روحِ یک برادرِ بزرگ‌تر همیشه روی شانه‌اش نشسته است.