قبول دارید که اتزیو بهترین اساسین تاریخ است؟ سفری به قلب رنسانس برای یافتن یک اسطوره. در ادامه همراه مجله بازار در بخش ویدیومگ باشید.

در دنیای وسیع و پر از تاریخِ «اساسینز کرید»، شخصیت‌های بی‌شماری با شنل سفید و خنجری پنهان در سایه‌ها خزیده‌اند. از «الطائر ابن لا احد»، آن استاد بزرگ خشک و منضبط در سرزمین مقدس، تا «بایک از سیوا»، بنیان‌گذار دردمند انجمن برادری در مصر باستان؛ هرکدام داستانی منحصربه‌فرد و میراثی ماندگار از خود به جای گذاشته‌اند. اما در میان تمام این اسطوره‌ها، یک نام وجود دارد که با احترام و عشقی بی‌بدیل در قلب طرفداران حک شده است: اتزیو آئودیتوره دا فیرنتزه. این ادعا که اتزیو «بهترین» اساسین تاریخ است، صرفاً یک نظر شخصی یا موجی از نوستالژی نیست؛ بلکه نتیجه‌ی یک سفر کامل، یک شخصیت‌پردازی بی‌نقص و روایتی است که توانست این مجموعه را از یک بازی موفق به یک پدیده‌ی فرهنگی جهانی تبدیل کند.

اما چرا؟ چه چیزی این نجیب‌زاده‌ی ایتالیایی را تا این حد خاص می‌کند؟ برای پاسخ به این سوال، باید سفری به ایتالیای دوره‌ی رنسانس داشته باشیم و زندگی این مرد را از تولد تا مرگ، ورق بزنیم. این مقاله، یک دفاعیه نیست؛ بلکه تحلیلی عمیق بر دلایلی است که اتزیو را نه تنها به یک اساسین بزرگ، بلکه به کامل‌ترین قهرمانی که این سری به خود دیده، تبدیل کرده است.

سفر کامل یک قهرمان | از انتقام تا خرد

مهم‌ترین وجه تمایز اتزیو با دیگر اساسین‌ها، وسعت و عمق داستان زندگی اوست. ما هیچ قهرمان دیگری را در این مجموعه به اندازه‌ی اتزیو همراهی نکرده‌ایم. داستان او در Assassin’s Creed II آغاز نمی‌شود؛ بلکه از لحظه‌ی تولدش شروع می‌شود. ما شاهد جوانی بی‌خیال، مغرور و جذاب او در خیابان‌های فلورانس هستیم. او یک اساسین مادرزاد نبود؛ یک جوان خوش‌گذران بود که سرنوشت، تراژدی هولناکی را بر سر راهش قرار داد. قتل ناجوانمردانه‌ی پدر و برادرانش، جرقه‌ی اولیه‌ی سفر او بود؛ یک سفر که با عطشی کور برای انتقام آغاز شد.

این نقطه‌ی شروع، به شدت انسانی و قابل درک است. او برخلاف الطائر، با آرمان‌های انجمن برادری بزرگ نشده بود. او در ابتدا برای «کرید» نمی‌جنگید؛ او برای خانواده‌اش می‌جنگید. این رویکرد، ارتباطی فوری و عمیق میان بازیکن و شخصیت برقرار کرد. ما رشد او را قدم به قدم تماشا کردیم. در Assassin’s Creed II، او از یک جوان خام به یک اساسین ماهر تبدیل شد که هدفش را فراتر از انتقام شخصی می‌دید. در Assassin’s Creed: Brotherhood، او را در اوج قدرت دیدیم؛ یک رهبر بالفطره که انجمن برادری رم را از خاکستر بلند کرد و به یک استاد بزرگ (Grand Master) افسانه‌ای تبدیل شد. او دیگر یک گرگ تنها نبود، بلکه رهبر یک گله بود.

و در نهایت، در Assassin’s Creed: Revelations، ما با یک اتزیوی پا به سن گذاشته، خسته اما خردمند روبرو شدیم. او دیگر به دنبال قدرت یا انتقام نبود؛ او به دنبال «پاسخ» بود. سفری که با فریادهای خشم در فلورانس آغاز شده بود، با زمزمه‌های آرام و پر از حکمت در کتابخانه‌ی الطائر در مصیاف به پایان رسید. این قوس شخصیتی کامل – از جوانی مغرور تا استادی خردمند – چیزی است که هیچ اساسین دیگری در این سری تجربه نکرده است. ما با اتزیو زندگی کردیم، بزرگ شدیم و در نهایت، با او به آرامش رسیدیم.

شخصیتی چندلایه | کاریزما، شوخ‌طبعی و تاریکی پنهان

اتزیو صرفاً یک ماشین کشتار نبود. او شخصیتی پر از زندگی داشت. کاریزما و جذابیت او در کنار شوخ‌طبعی و نگاه عاشقانه‌اش به زندگی، او را از دیگر قهرمانان خشک و جدی این مجموعه متمایز می‌کرد. او می‌توانست در یک لحظه دشمنانش را با بی‌رحمی از پا دربیاورد و در لحظه‌ای دیگر، برای معشوقه‌اش شعری عاشقانه بسراید یا با لئوناردو داوینچی بر سر اختراعات جدیدش شوخی کند. این دوگانگی، او را بی‌نهایت واقعی و قابل باور کرده بود.

اما در زیر این ظاهر جذاب، تاریکی و سنگینی بار مسئولیت‌هایش نیز حس می‌شد. او شاهد مرگ عزیزان زیادی بود، بارها طعم خیانت را چشید و مجبور به گرفتن تصمیماتی شد که روحش را آزرده می‌کرد. در Brotherhood، ما شاهد خشم کنترل‌شده و رهبری قاطع او بودیم و در Revelations، خستگی ناشی از یک عمر مبارزه در چهره‌اش موج می‌زد. او هرگز اجازه نداد که این تاریکی بر او غلبه کند، اما همیشه همراهش بود. این تعادل بی‌نقص میان روشنایی و تاریکی، شخصیتی را خلق کرد که بازیکنان نه تنها آن را تحسین می‌کردند، بلکه عمیقاً با او همدردی می‌کردند.

تأثیر بر انجمن برادری | میراثی فراتر از یک مرد

بسیاری از اساسین‌ها، جنگجویان بزرگی بودند، اما تعداد کمی از آن‌ها مانند اتزیو، یک «سازنده» بودند. الطائر قوانین را اصلاح کرد، اما اتزیو انجمن را از نو ساخت. در زمانی که تمپلارها تحت رهبری خاندان بورجیا، ایتالیا را به زانو درآورده بودند و انجمن برادری تقریباً نابود شده بود، این اتزیو بود که یک تنه در برابر آن‌ها ایستاد.

او در Brotherhood، سیستم استخدام و آموزش نیروهای جدید را معرفی کرد؛ مکانیکی که به بازیکن اجازه می‌داد تا اساسین‌های خود را پرورش دهد و آن‌ها را به مأموریت بفرستد. این کار، فراتر از یک ویژگی گیم‌پلی بود؛ این نشان‌دهنده‌ی درک عمیق اتزیو از اهمیت «کار گروهی» و ساختن یک میراث ماندگار بود. او فهمیده بود که یک نفر به تنهایی نمی‌تواند دنیا را تغییر دهد. میراث او، نه در تعداد دشمنانی که کشت، بلکه در تعداد اساسین‌هایی بود که آموزش داد و در قدرتی بود که به انجمن برادری بازگرداند. او انجمن را از یک گروه مخفی و پراکنده به یک ارتش سازمان‌یافته و قدرتمند در قلب اروپا تبدیل کرد.

مقایسه‌ای منصفانه با دیگر اسطوره‌ها

برای درک بهتر جایگاه اتزیو، باید او را در کنار دیگر قهرمانان بزرگ قرار دهیم:

• الطائر ابن لا احد: او نقطه‌ی شروع همه چیز بود. یک اساسین خالص، منضبط و نمادی از اصول اولیه «کرید». اما شخصیت او به شدت تک‌بعدی و فاقد آن گرمای انسانی بود که اتزیو داشت. داستان او بیشتر در مورد فلسفه‌ی انجمن بود تا خود شخص.
• کانر کنوی (راتونهاکه:تون): داستان کانر، یکی از تراژیک‌ترین داستان‌های سری است. مبارزه‌ی او برای آزادی مردمش در بحبوحه‌ی انقلاب آمریکا، بسیار تأثیرگذار بود. اما شخصیت جدی، کم‌حرف و گاهی ساده‌لوح او، باعث شد که بسیاری از بازیکنان نتوانند آن‌طور که باید با او ارتباط برقرار کنند.
• ادوارد کنوی: دزد دریایی جذابی که به طور تصادفی وارد دنیای اساسین‌ها شد. سفر او از یک مرد حریص به یک اساسین متعهد، بسیار جذاب بود. اما داستان او تنها در یک بازی خلاصه شد و ما هرگز فرصت پیدا نکردن تا او را در مراحل مختلف زندگی‌اش ببینیم.
• بایک از سیوا: بنیان‌گذار انجمن که سفرش با درد و انتقام آغاز شد. بایک شخصیتی عمیق و دوست‌داشتنی داشت و داستانش یکی از بهترین‌های سری است. اما باز هم، روایت او به یک بازی محدود ماند و آن حس همراهی طولانی‌مدت با اتزیو را نداشت.

هرکدام از این شخصیت‌ها در جنبه‌ای خاص می‌درخشند، اما هیچ‌کدام مجموعه‌ی کاملی از ویژگی‌هایی که اتزیو داشت را ارائه نمی‌دهند: قوس شخصیتی کامل در طول سه بازی، کاریزمای بی‌بدیل، تأثیرگذاری عمیق بر ساختار انجمن و تعادل بی‌نقص بین وظیفه و انسانیت.

کلام آخر | چرا اتزیو همچنان بر تخت پادشاهی نشسته است؟

اتزیو آئودیتوره بهترین اساسین تاریخ است، زیرا داستان او، داستان خودِ «اساسینز کرید» در دوران طلایی‌اش بود. او نماینده‌ی تمام چیزهایی بود که این مجموعه را خاص می‌کرد: غرق شدن در یک دوره‌ی تاریخی زنده و پویا، داستانی پر از توطئه، خیانت و رستگاری، و قهرمانی که می‌توانستیم در کنارش بخندیم، گریه کنیم و رشد کنیم.

او به ما نشان داد که یک قهرمان، نیازی نیست که بی‌نقص یا از ابتدا متولد شده باشد. یک قهرمان می‌تواند اشتباه کند، عاشق شود، شک کند و از همه مهم‌تر، تغییر کند. سفر اتزیو، سفری برای یافتن خود بود که به طور موازی با مبارزه‌اش علیه تمپلارها پیش می‌رفت. او نه تنها ایتالیا را از چنگ ظلم نجات داد، بلکه قلب میلیون‌ها بازیکن را در سراسر جهان تسخیر کرد. شاید در آینده اساسین‌های قدرتمندتر یا داستان‌های تاریک‌تری را ببینیم، اما بعید است که هرگز شخصیتی به کاملی، دوست‌داشتنی بودن و نمادین بودن اتزیو آئودیتوره دا فیرنتزه را دوباره تجربه کنیم. میراث او جاودانه است، زیرا او فقط یک اساسین نبود؛ او روح تپنده‌ی این افسانه بود.