آتش‌سوزی سینما «ایران» در خیابان لاله‌زار، یکی از آن خبرهایی است که فراتر از یک تیتر حادثه‌ای، بار فرهنگی و تاریخی سنگینی با خود حمل می‌کند. این اتفاق، نه‌فقط سوختن یک ساختمان متروکه، بلکه یادآور سال‌ها بی‌توجهی به میراث سینمایی و شهری تهران است؛ میراثی که آرام‌آرام فرسوده شد و حالا در شعله‌های آتش، به شکلی ناگهانی و دردناک، دوباره دیده شد. برای لاله‌زار، خیابانی که زمانی قلب تپنده فرهنگ، سینما و تئاتر ایران بود، این آتش‌سوزی معنایی نمادین دارد؛ گویی بخشی از گذشته‌ای که هنوز تکلیفش روشن نشده، دوباره فریاد زده است.

۱۰ فیلم فراموش‌شده دیزنی که هنوز هم ارزش تماشا دارند

اهمیت این خبر از آن‌جا می‌آید که سینما ایران تنها یک سالن نمایش قدیمی نبود. این سینما، همانند بسیاری از سینماهای لاله‌زار، بخشی از تجربه جمعی شهروندان تهرانی در دهه‌های مختلف بود؛ جایی که سینما رفتن نه فقط یک سرگرمی، بلکه آیینی اجتماعی محسوب می‌شد. خاموش شدن چراغ‌های این سینما سال‌ها پیش اتفاق افتاد، اما آتش‌سوزی اخیر نشان داد که تعطیلی فرهنگی، وقتی با رهاشدگی فیزیکی همراه شود، دیر یا زود به بحران ایمنی و از دست رفتن کامل بنا می‌انجامد.

پرداختن به این واقعه، تلاشی است برای دیدن لایه‌های پنهان خبر. آتش‌سوزی سینما ایران تنها یک «حادثه» نیست؛ بلکه نشانه‌ای از وضعیت نگران‌کننده بناهای فرهنگی متروکه در مرکز شهر است. بناهایی که نه تخریب می‌شوند، نه مرمت، و در این بلاتکلیفی، به تهدیدی برای شهر و حافظه تاریخی آن تبدیل شده‌اند. این اتفاق بار دیگر این پرسش را مطرح می‌کند که جایگاه سینماهای قدیمی در سیاست‌گذاری فرهنگی و شهری امروز کجاست و چرا هر بار، پس از وقوع یک فاجعه، یادشان می‌افتیم.

در این متن، تلاش شده آتش‌سوزی سینما ایران نه به‌عنوان یک خبر کوتاه، بلکه به‌عنوان نقطه‌ای برای بازخوانی تاریخ لاله‌زار، نقش سینماهای آن در شکل‌گیری فرهنگ شهری و تبعات بی‌توجهی به میراث معاصر بررسی شود. این روایت، هم نگاهی به گذشته دارد و هم پرسشی جدی درباره آینده؛ آینده‌ای که می‌تواند میان احیای فرهنگی یا حذف کامل این نشانه‌ها یکی را انتخاب کند.

سینما ایران سوخت، اما مسئله اصلی این است که آیا این آتش، زنگ هشداری برای تغییر نگاه ما به میراث سینمایی شهر خواهد بود یا تنها به یک تصویر تلخ دیگر در آرشیو اخبار تبدیل می‌شود. متن پیش رو، تلاشی است برای مکث کردن روی این سؤال؛ پیش از آن‌که خبر بعدی، باز هم از سوختن یک خاطره دیگر بگوید.