فیلم «هاراکیری» ساخته‌ی ماساکی کوبایاشی در سال ۱۹۶۲، یکی از عمیق‌ترین و تکان‌دهنده‌ترین آثار سامورایی تاریخ سینمای ژاپن است. برخلاف بسیاری از فیلم‌های سامورایی که قهرمانان را در مسیر افتخار و شجاعت نشان می‌دهند، «هاراکیری» تصویری تیره، فلسفی و ضدقهرمانانه از کد بوشیدو ارائه می‌دهد. داستان درباره رونینی (سامورایی بی‌ارباب) به نام «هانشیرو تسوگومو» است که وارد عمارت خاندان لی می‌شود تا اجازه‌ی خودکشی آیینی یا همان «هاراکیری» را بگیرد. اما با روایت گذشته‌اش، حقیقت تلخی را آشکار می‌کند که به انتقامی اخلاقی و ویرانگر ختم می‌شود.

کوبایاشی با دکوپاژی دقیق و قاب‌بندی‌های تقارن‌محور، جهانی را می‌سازد که در ظاهر پر از نظم و شرافت است اما درونش پوسیدگی و ریا موج می‌زند. موسیقی مینیمال و تیره‌ی توروا تاکه‌میتسو، تنش را تا آخرین لحظه در جان تماشاگر نگه می‌دارد. دوربین اغلب ساکن است، اما نگاه بازیگران — به‌ویژه تاتسویا ناکادای در نقش اصلی — به اندازه‌ی شمشیر برنده و بی‌رحم است.

درون‌مایه‌ی اصلی فیلم، نقدی است بر نظام طبقاتی و اخلاق خشک سامورایی‌ها که انسانیت را فدای ظواهر کرده‌اند. کوبایاشی، خود که تجربه‌ی سربازی در جنگ جهانی دوم را داشت، از طریق این اثر، پرسشی بنیادین مطرح می‌کند: شرافت واقعی در اطاعت کورکورانه است یا در مقاومت در برابر بی‌عدالتی؟

«هاراکیری» با ساختار روایی پیچیده، فلاش‌بک‌های حساب‌شده و پایان تکان‌دهنده‌اش، به‌درستی یکی از شاهکارهای سینمای ژاپن و یکی از سیاسی‌ترین فیلم‌های سامورایی تاریخ به‌شمار می‌رود. فیلمی که به جای ستایش بوشیدو، آن را در برابر آینه‌ی حقیقت می‌نشاند و خردش می‌کند.