تلویزیون امروز یکی از قدرتمندترین ابزارهای ژانر وحشت است و ده سریالی که در این فهرست آمده‌اند، نشان می‌دهند که چرا صفحه‌ی کوچک می‌تواند بزرگ‌ترین کابوس‌ها و عمیق‌ترین احساسات انسانی را به نمایش بگذارد. هر یک از این سریال‌ها، از طریق داستان، شخصیت‌ها و فضای بصری خود، وحشت را فراتر از جیغ و شوک تعریف کرده‌اند و آن را به تجربه‌ای هنری، فلسفی و عاطفی بدل ساخته‌اند.

The Twilight Zone آغازگر این تحول بود؛ راد سرلینگ با اپیزودهای کوتاه و تمثیلی خود، ترس و دلهره را به ابزار نقد اجتماعی و اخلاقی تبدیل کرد. مسائل انسانی مانند تعصب، پارانویا و فشار همسان‌سازی، در قالب داستان‌هایی ترسناک و هوشمندانه به تصویر کشیده شدند و مسیر آنتولوژی‌های مدرن را شکل دادند.

Twin Peaks تجربه‌ای سوررئالیستی از قتل، فساد و کابوس‌های آمریکایی ارائه داد و نشان داد که تلویزیون می‌تواند صحنه‌ای هنری و رمزآلود باشد. این سریال با ترکیب ملودرام و سوررئالیسم کابوس‌گونه، مرزهای ژانر را جابجا کرد و الهام‌بخش تمام آثار ژانر وحشت پس از خود شد.

The X-Files با ترکیب ژانر وحشت و علمی‌تخیلی، پارانویا و ترس از ناشناخته‌ها را به مخاطبان دهه‌ی ۹۰ منتقل کرد و نشان داد که تضاد میان ایمان و عقل می‌تواند محور داستانی جذاب و پرهیجان باشد.

The Haunting of Hill House و Midnight Mass نمونه‌هایی از وحشت مدرن‌اند که از دل تراژدی، درد روانی و ایمان، ترس‌های وجودی خلق می‌کنند. در این سریال‌ها خانه‌ها، جزیره‌ها و مکان‌های محدود تبدیل به نماد احساسات سرکوب‌شده، گناه و امید می‌شوند.

Hannibal و Penny Dreadful هنر، وسواس و اخلاق را با وحشت آمیخته‌اند؛ اثری که هم زیبا و شاعرانه است و هم ترسناک و درگیرکننده. آن‌ها نشان می‌دهند که وحشت می‌تواند هم فلسفی باشد و هم شخصی.

The Walking Dead با زامبی‌ها به بررسی فروپاشی جامعه و اخلاق انسان پرداخت و یادآوری کرد که ترس واقعی اغلب از انسان‌ها و انتخاب‌هایشان نشأت می‌گیرد.

American Horror Story با آنتولوژی‌های نوآورانه، شوخ‌طبعی سیاه و اغراق، وحشت را برای مخاطب معاصر جذاب و قابل‌دسترس کرد. Marianne نیز ترس شخصی و فراطبیعی را با شدت و ملموسیت ارائه می‌دهد و اثری فراموش‌نشدنی برای تلویزیون مدرن است.

این ده سریال ثابت کردند که وحشت، وقتی با روایت خلاقانه، شخصیت‌پردازی عمیق و پیام انسانی همراه شود، می‌تواند شاعرانه، فلسفی، تراژیک و اجتماعی باشد. آن‌ها یادآوری می‌کنند که ترس واقعی همیشه در انسان‌ها و جامعه است و تلویزیون با این آثار به یکی از بزرگ‌ترین صحنه‌های وحشت بدل شده است؛ جایی که کابوس‌ها نه تنها دیده می‌شوند، بلکه حس می‌شوند و در ذهن باقی می‌مانند.