از سال ۲۰۰۴ که انیمیشن «شگفت‌انگیزان» اکران شد، طرفداران ژانر ابرقهرمانی با تیمی مواجه شدند که از همان ابتدا هم‌دل، بامزه، باورپذیر و البته قدرتمند بودند. خانواده‌ای معمولی با دغدغه‌های روزمره که مجبور می‌شوند بار دیگر لباس قهرمانی‌شان را بپوشند. این تیم، هرچند رسمی از دنیای مارول نبود، اما بی‌اغراق شباهت‌های عجیبی با تیم «چهار شگفت‌انگیز» داشت؛ از ساختار خانوادگی تا توانایی‌های خاص هر عضو. با این حال، نکته‌ی جالب این‌جاست که «شگفت‌انگیزان» در ارائه‌ی یک خانواده‌ی ابرقهرمان، بسیار موفق‌تر از تمام نسخه‌های سینمایی Fantastic Four عمل کرده است.

در فیلم‌های مختلف چهار شگفت‌انگیز مارول، اغلب شاهد روابط سطحی، شخصیت‌پردازی‌های ناقص و روایت‌هایی بدون عمق بوده‌ایم. اما در «شگفت‌انگیزان»، پیکسار موفق می‌شود تعادل کم‌نظیری بین اکشن، طنز و درام خانوادگی ایجاد کند. هر شخصیت، هویتی مستقل دارد و با چالش‌هایی واقعی روبه‌روست. آقای شگفت‌انگیز که درگیر بحران میانسالی‌ست، ویولت نوجوان با دغدغه‌ی دیده شدن، دش با انرژی کنترل‌ناپذیر، و مادر خانواده که سعی دارد همه‌چیز را کنار هم نگه دارد. این جزئیات ساده، باعث می‌شود مخاطب نه‌فقط با قدرت‌هایشان، بلکه با درونشان هم ارتباط برقرار کند.

از نظر بصری و کارگردانی هم «شگفت‌انگیزان» چیزی کم ندارد. برد برد، کارگردان فیلم، با الهام از فیلم‌های جاسوسی دهه‌ی ۶۰ و طراحی چشم‌نواز، فضایی خلق کرده که هم نوستالژیک است و هم مدرن. موسیقی متن به‌یادماندنی مایکل جاکینو، صحنه‌های اکشن را پرشور و هیجان‌انگیز کرده و انسجام روایی داستان، کاری کرده که فیلم هنوز هم تازگی دارد.

در نهایت، شاید عجیب باشد که یک انیمیشن فانتزی از پیکسار، بهترین نسخه‌ی موجود از یک تیم ابرقهرمان مارولی باشد؛ اما واقعیت این است که «شگفت‌انگیزان» دقیقاً همان چیزی را ارائه می‌دهد که طرفداران سال‌هاست در فیلم‌های Fantastic Four دنبالش هستند: یک خانواده‌ی واقعی با قدرت‌های غیرواقعی. نظر شما چیست؟ آیا شما هم فکر می‌کنید «شگفت‌انگیزان» هنوز از تمام نسخه‌های چهار شگفت‌انگیز جلوتر است؟