مراسم The Game Awards (یا به اختصار TGA) که توسط جف کیلی (Geoff Keighley) پایه‌گذاری شد، حالا دیگر حکم «اسکارِ دنیای بازی» را پیدا کرده است. هر سال در ماه دسامبر، نفس‌ها در سینه حبس می‌شود تا نامی که قرار است در تاریخ جاودانه شود، از پاکت بیرون بیاید. بازه‌ی زمانی ۲۰۱۶ تا امروز، یکی از طلایی‌ترین و البته عجیب‌ترین دوران‌های تاریخ ویدیوگیم بوده است. از خیزش دوباره‌ی نینتندو و سلطنتِ سونی بر بازی‌های داستانی گرفته تا پیروزی‌های غیرمنتظره‌ی ایندی‌ها و شاهکارهای جهان‌باز. بیایید سوار ماشین زمان شویم و سال‌به‌سال، قهرمانانِ این رویداد بزرگ را مرور کنیم.

۲۰۱۶: Overwatch

سازنده: Blizzard Entertainment

رقیبان بزرگ: Uncharted 4: A Thief’s End, Doom, Inside, Titanfall 2

سال ۲۰۱۶ سالِ تغییر بود. در حالی که همه منتظر بودند تا شاهکار ناتی‌داگ یعنی Uncharted 4 و پایانِ حماسی نیتن دریک جایزه را به خانه ببرد، این Overwatch بود که صحنه را تسخیر کرد. انتخاب اورواچ پیامی واضح داشت: دورانِ «بازی به عنوان سرویس» (Game as a Service) و شوترهای قهرمان‌محور (Hero Shooter) آغاز شده است. بلیزارد با خلق دنیایی رنگارنگ، شخصیت‌هایی که هر کدام یه نماد فرهنگی شدند و گیم‌پلی‌ای که همکاری تیمی را به اوج می‌رساند، توانست دل منتقدان را ببرد. اگرچه امروز اورواچ روزهای سختی را می‌گذراند، اما در ۲۰۱۶، پادشاه بلامنازع بود.

۲۰۱۷: The Legend of Zelda: Breath of the Wild

سازنده: Nintendo EPD

رقیبان بزرگ: Super Mario Odyssey, Horizon Zero Dawn, Persona 5, PUBG

سال ۲۰۱۷ یکی از سخت‌ترین سال‌ها برای داوران بود، اما برنده‌ی نهایی کسی نبود جز لینک و ماجراجوییِ نفس‌گیرش در هایرول.

Breath of the Wild فقط یک بازی نبود؛ بلکه یک کلاسِ درس برای تمام بازی‌سازان بود که چگونه می‌توان یک جهان‌باز (Open World) ساخت که در آن «آزادی» فقط یک شعار نیست. شما می‌توانستید از همان لحظه‌ی اول به سراغ غول آخر بروید! فیزیکِ بازی، تعامل با محیط و حسِ کشف و شهود در این اثر، استانداردهای جدیدی را تعریف کرد که حتی سال‌ها بعد در بازی‌هایی مثل Elden Ring و Genshin Impact تاثیرش را دیدیم.

۲۰۱۸: God of War

سازنده: Santa Monica Studio

رقیبان بزرگ: Red Dead Redemption 2, Spider-Man, Celeste, Monster Hunter: World

نبردِ سال ۲۰۱۸، نبردِ تایتان‌ها بود. از یک طرف راک‌ستار با شاهکارِ Red Dead Redemption 2 و آن دنیای پرجزئیاتش ایستاده بود و از طرف دیگر، کریتوس با تبرِ لوایاتن و پسری به نام آترئوس.

در نهایت، God of War جایزه را ربود. کوری بارلوگ (کارگردان) کاری غیرممکن انجام داد: او یک شخصیتِ تک‌بعدی و خشمگین را به پدری پیچیده و رنج‌کشیده تبدیل کرد. روایتِ تک‌شات (One-Shot Camera)، سیستم مبارزات سنگین و رابطه‌ی پدر و پسری، چنان ترکیبی ساختند که حتی آرتور مورگان هم نتوانست حریفش شود. جمله‌ی “Read it, Boy” هنوز در گوشمان زنگ می‌زند.

۲۰۱۹: Sekiro: Shadows Die Twice

سازنده: FromSoftware

رقیبان بزرگ: Death Stranding, Control, Resident Evil 2, Super Smash Bros. Ultimate

در سالی که کوجیما با Death Stranding دنیای بازی را دوقطبی کرده بود، میازاکی با شمشیرِ کاتانا و دستِ مصنوعیِ «گرگِ یک‌دست» وارد شد.

Sekiro متفاوت‌ترین ساخته‌ی فرام‌سافت‌ور بود. خبری از ساخت بیلد‌های مختلف یا احضارِ یار کمکی نبود؛ فقط شما بودید و مهارتتان در «Parry» کردن. سکیرو ثابت کرد که گیم‌پلیِ خالص و چالش‌برانگیز، حتی بدون داستان‌گوییِ سینماییِ غلیظ، هنوز هم می‌تواند بر قله‌ی دنیا بایستد. صدای برخورد شمشیرها در این بازی، موسیقیِ متنِ پیروزی بود.

۲۰۲۰: The Last of Us Part II

سازنده: Naughty Dog

رقیبان بزرگ: Ghost of Tsushima, Hades, Doom Eternal, Final Fantasy VII Remake

جنجالی‌ترین انتخاب تاریخ TGA؟ شاید. اما از نظر فنی و کارگردانی، The Last of Us Part II یک دستاوردِ دست‌نیافتنی بود.

نیل دراکمن با روایتی جسورانه از «چرخه‌ی خشونت» و قرار دادنِ بازیکن در نقشِ قاتلِ شخصیتِ محبوبش، ریسکی کرد که کمتر کسی جرأتش را دارد. بازی از نظر انیمیشن، صداگذاری و جزئیات بصری، یک نسل از زمان خود جلوتر بود. با وجود تمام بحث‌ها و نظرات منفیِ کاربران در روزهای اول، منتقدان یک‌صدا آن را ستایش کردند و این بازی رکورددار بیشترین جوایز در تاریخ این مراسم شد (تا قبل از الدن رینگ).

۲۰۲۱: It Takes Two

سازنده: Hazelight Studios

رقیبان بزرگ: Ratchet & Clank: Rift Apart, Deathloop, Resident Evil Village, Metroid Dread

شاید شیرین‌ترین لحظه‌ی تاریخ گیم اواردز، لحظه‌ای بود که جوزف فارس (Josef Fares) جایزه را برد. در سالی که غول‌های AAA کمی خسته به نظر می‌رسیدند، یک بازیِ کاملاً دونفره (Co-op) که درباره‌ی ترمیمِ رابطه‌ی یک زوجِ در آستانه‌ی طلاق بود، قلب‌ها را تسخیر کرد.

It Takes Two معجونی از خلاقیت بود. در هر مرحله مکانیک‌های بازی کاملاً عوض می‌شد و هرگز اجازه نمی‌داد خسته شوید. پیروزی این بازی، پیروزیِ «خلاقیت» بر «بودجه‌های کلان» بود و ثابت کرد بازی‌های ویدیوئی هنوز هم می‌توانند جادویی و خانوادگی باشند.

۲۰۲۲: Elden Ring

سازنده: FromSoftware

رقیبان بزرگ: God of War Ragnarök, Horizon Forbidden West, Stray, A Plague Tale: Requiem

سال ۲۰۲۲ دوباره شاهد نبردِ کریتوس و میازاکی بودیم، اما این بار نتیجه متفاوت بود. Elden Ring نه تنها بازی سال شد، بلکه به یک پدیده‌ی فرهنگی تبدیل گشت.

میازاکی فرمولِ «سولز» را به یک جهان‌بازِ وسیع برد و نتیجه شگفت‌انگیز بود. هیچ نشانگرِ مأموریتی شما را راهنمایی نمی‌کرد؛ تنها کنجکاویِ شما بود که مسیر را می‌ساخت. الدن رینگ حسِ ماجراجوییِ خالص را که بعد از Breath of the Wild کم‌رنگ شده بود، دوباره زنده کرد. جمله‌ی “I am Malenia, Blade of Miquella” احتمالاً پرتکرارترین کابوسِ گیمرها در این سال بود!

۲۰۲۳: Baldur’s Gate 3

سازنده: Larian Studios

رقیبان بزرگ: Alan Wake 2, The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom, Spider-Man 2

و ناگهان، یک نقش‌آفرینیِ کلاسیک (CRPG) که بر اساس قوانین D&D ساخته شده بود، دنیا را گرفت. Baldur’s Gate 3 فقط یک بازی نبود؛ یک استانداردِ جدید برای «آزادی عمل» بود.

استودیوی لاریان ثابت کرد که می‌توان یک بازیِ عظیم با هزاران پایانِ متفاوت ساخت و در عین حال کیفیتِ سینمایی و موشن‌کپچر را در بالاترین سطح نگه داشت. کیفیتِ نویسندگی، شخصیت‌های عمیق (مثل استاریون و شدوهارت) و این واقعیت که شما می‌توانید تقریباً «هر کاری» در بازی انجام دهید، باعث شد حتی رقیب قدرتمندی مثل Zelda: TOTK کنار برود.

۲۰۲۴: Astro Bot

سازنده: Team Asobi

رقیبان بزرگ: Final Fantasy VII Rebirth, Black Myth: Wukong, Elden Ring: Shadow of the Erdtree, Balatro

و اما می‌رسیم به جدیدترین پادشاه. در سالی که بسیاری انتظار داشتند بازسازیِ عظیم Final Fantasy VII یا پدیده‌ی چینی Black Myth: Wukong تاج‌گذاری کنند، این رباتِ کوچک و دوست‌داشتنیِ پلی‌استیشن بود که همه را غافلگیر کرد.

Astro Bot یک نامه‌ی عاشقانه‌ی تمام‌عیار به تاریخ ۳۰ ساله‌ی پلی‌استیشن و البته، ژانرِ پلتفرمر سه‌بعدی بود. تیم آسوبی (Team Asobi) با این بازی ثابت کرد که برای شاهکار بودن، نیازی به داستان‌های تاریک، خشونتِ بالا یا جهان‌های بازِ ۱۰۰ ساعته نیست.

استرو بات، «لذتِ خالص» (Pure Joy) بود. طراحی مراحلِ خلاقانه که یادآورِ دوران اوجِ نینتندو بود، استفاده‌ی استادانه از دسته‌ی DualSense و لبخندی که از ابتدا تا انتها روی لب بازیکن می‌نشاند، باعث شد داوران نتوانند در برابرش مقاومت کنند. این پیروزی، بازگشتِ شکوهِ پلتفرمرها بود.

جمع‌بندی: مسیرِ رو به جلوی صنعت

نگاهی به این لیست ۹ ساله، حقایق جالبی را آشکار می‌کند:

1. قدرتِ تک‌نفره‌ها: برخلافِ ترندهای مارکتینگ، ۷ مورد از ۹ بازیِ برتر، کاملاً متمرکز بر تجربه‌ی تک‌نفره (Single Player) بوده‌اند.

2. سلطنتِ ژاپن و سونی: استودیوهای ژاپنی (نینتندو، فرام‌سافت‌ور، تیم آسوبی) و استودیوهای فرست-پارتی سونی، بیشترین سهم را در این لیست دارند.

3. تنوع ژانر: از شوترِ آنلاین (Overwatch) تا پلتفرمر (Astro Bot) و نقش‌آفرینیِ نوبتی (Baldur’s Gate 3)، گیم اواردز نشان داده که هیچ ژانری برای برنده شدن محدودیت ندارد.

حالا باید دید در سال‌های آینده (۲۰۲۵ و بعد از آن)، آیا GTA VI معادلات را برهم می‌زند یا باز هم یک شگفتی‌سازِ دیگر از سایه بیرون می‌آید؟

جدول خلاصه برندگان (۲۰۱۶ – ۲۰۲۴)