مطلب اصلی به نقد و بررسی بازی The Rogue Prince of Persia می‌پردازد که جدیدترین نسخه از سری پرطرفدار پرنس آو پرشیاست. این بازی توسط استودیو Evil Empire با همکاری Ubisoft ساخته شده و سبک آن بیشتر به «روگ‌لایت» نزدیک است تا «روگ‌لایک».

بازگشت شاهزاده ایرانی با هویتی تازه

در نسخه ارلی‌اکسس، طراحی شاهزاده با رنگ آبی بازخورد منفی گرفت و یوبی‌سافت مجبور شد ظاهر او را بازطراحی کند. در نسخه نهایی، شاهزاده هویت ایرانی‌تری دارد و طراحی هنری بازی با الهام از رنگ‌ها و نگارگری ایرانی، جذاب و چشم‌نواز شده است. هرچند در بازی The Lost Crown این حس هویت ایرانی کمتر است، در The Rogue Prince of Persia به‌خوبی نمایان می‌شود و همین نکته برای طرفداران ایرانی اهمیت زیادی دارد. با این حال، یک ایراد مهم در بخش هنری دیده می‌شود: هنگام مبارزات شلوغ، رنگ‌ها و جلوه‌ها بیش از حد روی‌هم می‌ریزند و تمرکز بازیکن را به‌هم می‌زنند.

گیم‌پلی؛ نقطه‌قوت اصلی بازی

داستان بازی ساده و کلیشه‌ای است: لشگر هون‌ها با جادویی مرموز به امپراتوری پارس حمله کرده‌اند و شاهزاده باید با شکست دشمنان، سرزمینش را نجات دهد. روایت داستانی عمیقی وجود ندارد و همین باعث می‌شود بازیکنانی که به دنبال قصه‌پردازی پرجزئیات هستند، ناامید شوند. اما گیم‌پلی بازی دقیقاً نقطه مقابل داستان عمل می‌کند و بسیار سرگرم‌کننده است. این عنوان با سبک Side-Scrolling و ساختار «روگ‌لایت» توانسته آزادی عمل زیادی به بازیکن بدهد:

• سیستم مبارزات متنوع است و با معرفی دشمنان جدید، از تکراری شدن دور می‌ماند.
• باس‌فایت‌ها چالش‌برانگیز و در حد و اندازه عناوینی مثل Dead Cells طراحی شده‌اند.
• گیم‌پلی ترکیبی از سرعت، کاوش و اکشن سیال ارائه می‌دهد که تجربه‌ای روان و جذاب ایجاد می‌کند.

سیستم توسعه مهارت‌ها و Fast Travel ساده است اما برای مقیاس کوچک بازی کافی به‌نظر می‌رسد.

طراحی و تجربه‌کاربری

رابط کاربری بازی روان و در دسترس طراحی شده، هرچند ایراداتی فنی دارد که تخصصی هستند و احتمالاً در به‌روزرسانی‌های بعدی برطرف می‌شوند. از نکات مثبت مهم می‌توان به فارسی‌سازی کامل متن‌ها اشاره کرد که تجربه بازی را برای بازیکنان ایرانی لذت‌بخش‌تر کرده است. البته بازی فاقد صداگذاری فارسی است چون اساساً دوبله‌ای ندارد.

موسیقی و صداگذاری

موسیقی بازی ساخته دنی اسدی، هنرمند ایرانی-آمریکایی، ترکیبی دلنشین از سازهای سنتی ایرانی و سبک مدرن است که فضای بازی را زنده می‌کند. صداگذاری و افکت‌های صوتی هم در سطح خوبی هستند، هرچند گاهی بیش‌ازحد تکرار می‌شوند. موسیقی بازی یکی از نقاط برجسته آن محسوب می‌شود و حس حماسی ماجرا را تقویت می‌کند.

نقاط قوت و ضعف در یک نگاه

نقاط قوت:

• طراحی هنری چشم‌نواز با الهام از فرهنگ ایرانی
• گیم‌پلی سریع، روان و سرگرم‌کننده
• موسیقی زیبا و صداگذاری مناسب
• باس‌فایت‌های چالش‌برانگیز و مبارزات متنوع
• فارسی‌سازی رسمی و باکیفیت متن‌ها

نقاط ضعف:

• داستانی کلیشه‌ای و سطحی
• شلوغی بصری در مبارزات که گاهی تمرکز را می‌گیرد
• نبود صداگذاری حرفه‌ای یا روایت داستانی عمیق
• برخی مشکلات فنی مثل لودینگ‌های طولانی

حرف آخر

The Rogue Prince of Persia با وجود داستانی ساده، در گیم‌پلی و طراحی هنری موفق عمل کرده و می‌تواند ساعت‌ها بازیکنان را سرگرم کند. این بازی پتانسیل آن را دارد که در آینده به یک فرنچایز مستقل و ماندگار تبدیل شود، به‌ویژه اگر در نسخه‌های بعدی روایت داستانی عمیق‌تری ارائه دهد. در حال‌حاضر، این عنوان بیشتر برای طرفداران سبک «روگ‌لایت» و بازیکنانی مناسب است که گیم‌پلی جذاب را به داستان پیچیده ترجیح می‌دهند. نویسنده کافه بازار یعنی علیرضا خسروی، نمره ۸ از ۱۰ را برای این بازی در نظر گرفته و آن را یکی از بهترین نسخه‌های سال‌های اخیر پرنس آو پرشیا می‌داند، هرچند جا برای پیشرفت در داستان‌گویی و جزئیات فنی همچنان باقی است.