در میان تمام فرنچایزهایی (Franchise) که دیزنی طی دهه‌های اخیر سعی در احیای آن‌ها داشته، هیچ‌کدام به اندازه‌ی «ترون» (Tron) ترکیبی از جاه‌طلبی، زیبایی بصری و شکست‌های پیاپی نبوده است. از نسخه‌ی اصلی در سال ۱۹۸۲ گرفته تا دنباله‌ی «ترون: لگسی» (Tron: Legacy) در ۲۰۱۰، همیشه این جهان دیجیتالی چشم‌نواز در برابر چالش یک داستان منسجم و باورپذیر شکست خورده است. اما حالا با «ترون: آرس» (Tron: Ares)، دیزنی بالاخره به فرمولی رسیده که می‌تواند هم تماشاگران را سرگرم کند و هم این دنیا را از نو زنده سازد.

فیلم جدید به کارگردانی Joachim Rønning، ما را به دنیایی می‌برد که مرز میان واقعیت و فضای مجازی دیگر از هم قابل تفکیک نیست. در این جهان، دو شرکت بزرگ فناوری در حال رقابت‌اند تا هوش مصنوعی را از دنیای دیجیتال به دنیای واقعی بیاورند. جولیان دیلینجر (با بازی Evan Peters) قصد دارد این فناوری را به خدمت ارتش درآورد و سربازانی بی‌نقص بسازد، در حالی‌که ایو کیم (Greta Lee) می‌خواهد از آن برای پیشرفت بشریت، رفع گرسنگی و توسعه‌ی پزشکی بهره بگیرد. نقطه‌ی مرکزی این نبرد، موجودی دیجیتالی به نام آرس (Jared Leto) است که می‌تواند سرنوشت هر دو جهان را تغییر دهد.

برخلاف نسخه‌های قبلی، فیلم‌نامه‌ی Jesse Wigutow به جای پیچیدگی‌های فلسفی و مفاهیم انتزاعی، بر روایت ساده و قابل‌درک تمرکز کرده است. «ترون: آرس» تلاش نمی‌کند «ماتریکس» جدیدی باشد، بلکه شبیه «باربی» با تانک‌های مجازی و موسیقی الکترونیک است؛ دنیایی درخشان که بیشتر از آن‌که عمیق باشد، دیدنی و شنیدنی است. این بار دیزنی به درستی درک کرده که تماشاگران به دنبال داستانی منسجم و در عین حال تصویری شگفت‌انگیز هستند، نه مفاهیم سنگینی که در میان نورهای نئونی گم شوند.

در نهایت، «ترون: آرس» شاید همچنان اثری بی‌نقص نباشد، اما نشان می‌دهد که دیزنی بالاخره راه درست را پیدا کرده است: ترکیب هیجان بصری با داستانی روان و موسیقی‌ای که تا مدت‌ها در ذهن باقی می‌ماند. اگر دو فیلم قبلی فقط رؤیای تحقق دنیای دیجیتال بودند، این یکی قدمی واقعی به‌سوی آن است؛ گامی که شاید آغازگر فصل تازه‌ای برای «ترون» باشد.