در اوایل دهه ۸۰ میلادی، وقتی مفهوم دنیای مجازی هنوز در حد خیال بود، فیلمی به نام «Tron» از کمپانی دیزنی پا به میدان گذاشت و تعریف تازه‌ای از سینمای علمی‌تخیلی ارائه داد. این فیلم به کارگردانی استیون لیسبِرگر، نه‌تنها داستانی درباره نبرد انسان با ماشین بود، بلکه نخستین تجربه جدی سینما در استفاده از جلوه‌های ویژه کامپیوتری محسوب می‌شد. هرچند در زمان اکران، استقبال عمومی از «Tron» چندان چشمگیر نبود، اما با گذر زمان، جایگاهش به‌عنوان اثری پیشگام در تاریخ فناوری سینما تثبیت شد.

جف بریجز در نقش کوین فلین، نابغه‌ای که در دنیای دیجیتال گرفتار می‌شود، با کاریزمای طبیعی‌اش قلب مخاطب را به دست آورد. جلوه‌های بصری فیلم – هرچند امروزه ساده به نظر می‌رسند – در آن زمان تحولی شگفت‌انگیز در شیوه روایت بصری بودند.

تقریباً سه دهه بعد، جهان «Tron» با فیلم «Tron: Legacy» در سال ۲۰۱۰ دوباره احیا شد. جوزف کوشینسکی در مقام کارگردان، دنیای نئونی و انتزاعی فیلم اصلی را با فناوری CGI مدرن زنده کرد و تماشاگران را به تجربه‌ای بصری و صوتی خیره‌کننده دعوت نمود. در این نسخه، نه‌تنها بازگشت جف بریجز با دو نقش متفاوت (فلین و کلوی دیجیتالی‌شده) باعث عمق داستان شد، بلکه حضور گرت هدلند در نقش پسرش و الیویا وایلد در نقش کوئورا، پویایی جدیدی به روایت بخشید.

بدون شک، موسیقی متن این فیلم – ساخته گروه فرانسوی Daft Punk – یکی از ماندگارترین و الهام‌بخش‌ترین آثار در ژانر علمی‌تخیلی است. این ترکیب از الکترونیک و ارکستر کلاسیک، به فیلم روحی مدرن و در عین حال احساسی بخشید.

اما ماجراجویی «Tron» هنوز تمام نشده است. در افق سینما، فیلم «Tron: Ares» در راه است؛ پروژه‌ای که قرار است با استفاده از پیشرفته‌ترین فناوری‌های بصری و بازیگرانی تازه، نسل جدیدی از طرفداران را وارد این دنیای دیجیتالی کند. انتظار می‌رود این قسمت، هم ادای دینی باشد به گذشته و هم گامی جسورانه به سوی آینده‌ای که در آن مرز میان انسان و ماشین بار دیگر در هم می‌شکند.

مجموعه‌فیلم‌های «Tron» را می‌توان تاریخچه‌ای از تکامل فناوری در سینما دانست: از خطوط نئونی ساده دهه ۸۰ تا بازتاب‌های واقع‌گرایانه‌ی امروز. این مجموعه نشان داد که گاهی رؤیاپردازی یک کارگردان می‌تواند چند دهه بعد به واقعیت تبدیل شود.