فیلم «نوبادی» (Nobody) در زمان جالبی اکران شد. همه‌گیری کرونا هنوز به اوج خود نرسیده بود و مردم هنوز به‌طور کامل به سالن‌های سینما برنگشته بودند. این فیلم یک اکشن میان‌رده بود که گه‌گاهی هیجان‌انگیز می‌شد. مضامین جالبی داشت (که البته تا انتها به آن‌ها وفادار نماند)، اما بازی باب اودنکرک ارزش سرگرمی‌اش را بالا برده بود.

دنباله‌ی آن، یعنی «نوبادی ۲» (Nobody 2) هم در مسیر مشابهی حرکت می‌کند، با این تفاوت که شخصیت هاچ منسل (با بازی اودنکرک) دیگر هویت واقعی‌اش را از همسرش بکا (با بازی کانی نیلسن) و دو فرزندشان، بردی (گیج مونرو) و سَمی (پِیزلی کادورات) پنهان نمی‌کند. حالا او به‌طور تمام‌وقت مشغول کتک زدن و کشتن آدم‌هاست تا بدهی ۳۰ میلیون دلاری‌اش به باربر (کالین سالمون) را بپردازد؛ بدهی‌ای که پس از سوزاندن کامل صندوق پول روس‌ها در فیلم اول برایش باقی مانده است.

فیلم Nobody 2 را از بازار تماشا کنید

اما حتی مأموران حساب‌رسی هم به استراحت نیاز دارند، پس هاچ خانواده‌اش را به شهر کوچکی به نام پلامرویل می‌برد؛ جایی که پدرش (با بازی کریستوفر لوید) او و برادرش هری (با بازی آر. زد. ای.) را در کودکی به آنجا می‌برد. البته طبق معمول، هاچ نمی‌تواند از کارش فرار کند، چراکه این بار باید با لِندینا (با بازی شارون استون)، زنی بی‌رحم که چهره‌ی پشت یک شبکه‌ی قاچاق غیرقانونی است، روبه‌رو شود.

«Nobody 2» صحنه‌های اکشن خوبی دارد، اما در پرداخت مضامینش ناکام می‌ماند

تیمو تجاهجانتو در این قسمت جایگزین ایلیا نایشولر در مقام کارگردان شده است، هرچند ظاهر و حال‌و‌هوای دنباله تفاوت چندانی با فیلم اول ندارد. فیلم‌نامه که توسط دِرِک کولستاد و آرون رابین نوشته شده، درست به اندازه‌ی قسمت قبلی خشن و خون‌آلود است، اما تماشای آن در سالن سینما کمی بامزه‌تر و سرگرم‌کننده‌تر هم به نظر می‌رسد.

نگاهی به بهترین فیلم‌های تریلر دهه ۲۰۰۰

در اینجا، تم اصلی فیلم «گریز از سرشت خود» است. همان‌طور که باربر به هاچ می‌گوید: «هر جا بروی، خودت را هم با خود می‌بری.» با این حال، نوبادی ۲ اصلاً تلاشی برای به چالش کشیدن این ایده نمی‌کند. فیلم تقریباً از همان ابتدا بر این مفهوم تکیه می‌زند و هاچ حتی لحظه‌ای در آن تردید نمی‌کند. او به پسرش می‌گوید که باید خویشتن‌داری داشته باشد، در حالی که خودش هم‌زمان مشغول لت‌وپار کردن آدم‌هاست و نمی‌تواند الگوی رفتاری خوبی برای فرزندش باشد. این تناقض آزاردهنده نبود اگر فیلم واقعاً تلاش می‌کرد مضمون‌هایی را که مطرح می‌کند، بسط دهد و به آن‌ها عمق ببخشد.

این مسئله در رابطه‌ی زناشویی هاچ هم دیده می‌شود. در نیمه‌ی نخست فیلم، بکا چند بار تلاش می‌کند با هاچ درباره‌ی تأثیر شغلش بر زندگی خانوادگی و فاصله‌ای که بین‌شان افتاده صحبت کند، اما این گفت‌وگو هرگز شکل نمی‌گیرد. نوبادی ۲ ظاهراً در پایان، تنش‌های زناشویی را حل‌شده نشان می‌دهد بی‌آن‌که تلاشی واقعی برای رسیدگی به آن‌ها کرده باشد. با این حال، سرعت بالای روایت اجازه نمی‌دهد این کم‌کاری چندان به چشم بیاید. با مدت زمان ۸۹ دقیقه، فیلم تقریباً هیچ لحظه‌ی کسل‌کننده‌ای ندارد و با ریتمی سریع از یک موقعیت به موقعیت بعدی می‌رود.

صحنه‌های اکشن فیلم نیز بیش از اندازه نیستند؛ نوبادی ۲ از آن‌ها فقط در مواقع لازم استفاده می‌کند و صرفاً به آن‌ها برای سرگرم کردن مخاطب متکی نیست. صحنه‌های اکشن فیلم چندان ماندگار یا نوآورانه نیستند، اما کارکرد خود را به‌خوبی انجام می‌دهند. هاچ با بازی اودنکرک با هر کسی که جرات کند راهش را سد کند، رودررو می‌شود. در چند سکانس قابل‌توجه، زاویه‌ی دوربین تغییر می‌کند تا بهتر میزان خسارتی را که از خشونت هاچ به جا می‌ماند نشان دهد، و همین باعث می‌شود صحنه‌های اکشن به‌طور کلی هیجان‌انگیز و پرانرژی باشند.

در چند لحظه از صحنه‌های خونین‌تر و بی‌رحمانه‌تر، فیلم حتی باعث شد نفس در سینه‌ام حبس شود. از آنجا که شخصیت‌ها در پارک تفریحی حضور دارند، این‌که نبرد نهایی نیز در همان مکان رخ می‌دهد، باعث می‌شود پایان فیلم جذاب‌تر و سرگرم‌کننده‌تر به نظر برسد.

قدرت اصلی «Nobody 2» در بازیگرانش است: باب اودنکرک تعادلی باورپذیر برقرار می‌کند

اما هیچ چیز به اندازه‌ی تعامل میان بازیگران جالب نیست. داستان نوبادی ۲ بدون شوخ‌طبعی زیرپوستی باب اودنکرک چیزی کمتر از حد متوسط به نظر می‌رسید. او به‌خوبی میان خشونت خشمگینانه‌ی صحنه‌های مبارزه و صداقت زمینی و خانوادگی در لحظات احساسی تعادل برقرار می‌کند. این بازی کاملاً باورپذیر است و اودنکرک به‌راستی در اجرای آن مهارت دارد. هماهنگی او با دیگر بازیگران هم چشمگیر است، به‌ویژه با کانی نیلسن که در این قسمت نقش پررنگ‌تری دارد و به‌خوبی از عهده‌ی آن برآمده است.

کریستوفر لوید با انرژی و شوخ‌طبعی خاص خود ظاهر می‌شود و آر. زد. ای. نیز صحنه‌ی مبارزه‌ای جذاب و چند دیالوگ بامزه دارد که باعث می‌شود حضور کوتاهش در ذهن بماند. شارون استون در نقش لِندینا، زنی بی‌رحم و به‌شدت خشن، با اغراق و حرارت بازی می‌کند، هرچند در چند صحنه کمی حواس آدم را پرت می‌کند. کالین هنکس در نقش کلانتری فاسد که خود را بالاتر از شهردار می‌داند (با بازی جان اورتیز) که کاملاً نفرت‌انگیز است. اورتیز، که شهرداری است در تلاش برای فاصله گرفتن از مسیر پدرش و ساختن راهی تازه برای پسرش، شخصیتی مهربان دارد که این ویژگی در بازی‌اش به‌خوبی منعکس شده است، حتی اگر انتخاب فیلم برای موازی کردن داستان او با شخصیت اودنکرک چندان قانع‌کننده نباشد.

۱۰ پیچش داستانی برتر در سریال‌های ترسناک

با گروه بازیگری توانمند و صحنه‌های اکشن پرکشش، تماشای نوبادی ۲ به‌سختی می‌تواند برای کسی خسته‌کننده باشد. فیلمی است سرراست و پرریتم که بیش از اندازه طول نمی‌کشد. هرچند در نهایت ماندگار نخواهد بود، اما دقیقاً همان چیزی را ارائه می‌دهد که از آن انتظار می‌رود. مضامین فیلم می‌توانستند عمیق‌تر و بهتر پرداخته شوند، به‌ویژه با توجه به نحوه‌ی معرفی‌شان که اهمیت بیشتری را القا می‌کرد، اما با این حال، می‌توان به‌راحتی از این کاستی‌ها چشم پوشید و از تجربه‌ی تماشای فیلم لذت برد.

بخشی از نقد راجر ایبرت درباره‌ی «Nobody 2»

برخی از جنبه‌های «نوبادی ۲» مرز میان اکشن و پارودی را لمس می‌کنند؛ رویکردی که اگر تجاهجانتو و گروهش کاملاً به آن پایبند می‌ماندند، می‌توانست نتیجه‌ی جالبی داشته باشد. چیزی شبیه به نسخه‌ای از «جان ویک» در سبک نشنال لمپون که در آن کلارک گریسولد به یک ماشین کشتار تبدیل می‌شود، روی کاغذ بسیار امیدوارکننده به نظر می‌رسد. بعضی از صحنه‌های اکشن «نوبادی ۲» آن‌قدر اغراق‌آمیزند که انگار عمداً قرار است مضحک باشند؛ و منظورم فقط سکانسی نیست که در آن هاچ وسط یک قایق بادی اردک‌شکل، از هر چیزی در دسترسش به عنوان سلاح استفاده می‌کند. در صحنه‌ای دیگر، توده‌هایی از پول‌های لِندینا را می‌بینیم که درست کنار چند بشکه با برچسب «مواد منفجره» در انبار رها شده‌اند. هیچ توضیحی برای این موقعیت وجود ندارد و هرکس می‌تواند برداشت خودش را از آن داشته باشد. تنها با چند تغییر جزئی در فیلمنامه، این صحنه می‌توانست مستقیماً از فیلمی مثل «اسلحه لخت» (The Naked Gun) بیرون آمده باشد.

فیلم اول «نوبادی» جان تازه‌ای به یکی از الگوهای کلاسیک سینمای اکشن داد: مردی عادی که در واقع چندان هم عادی نیست. اما «نوبادی ۲» با وجود همه‌ی مسیرهایی که می‌توانست پس از پایان قسمت نخست در پیش بگیرد، هیچ‌یک را انتخاب نمی‌کند. ضرب‌المثل قدیمی‌ای هست که می‌گوید باید فیلمی را نقد کرد که دیده‌ایم، نه آن‌که در ذهن‌مان ساخته‌ایم. این حرف درستی است. اما راستش، آن فیلمی که در ذهن من شکل گرفته، خیلی بهتر است.

جمع‌بندی:
«نوبادی ۲» با ریتم سریع، صحنه‌های اکشن سرگرم‌کننده و بازی درخشان باب اودنکرک، تجربه‌ای پرهیجان و دلپذیر ارائه می‌دهد. فیلم شاید در پرداخت مضامین خود کم‌عمق باشد و گاهی تا مرز پارودی پیش برود، اما بازیگران، به‌ویژه اودنکرک و هماهنگی او با دیگر شخصیت‌ها، آن را جذاب و تماشایی نگه می‌دارد. اگر به دنبال یک اکشن سبک و سرگرم‌کننده هستید که سرعت و هیجانش شما را سر ذوق بیاورد، نوبادی ۲ ارزش دیدن دارد.

منبع: Screevrant و Roger Ebert

فینال بازار لجندز لیگ ۵ با بیگزموگ، سام صابری و خفن‌های یوتوب + جایزه گوشی گیمینگ برای بیننده‌ها