معرفی بازیگران فیلم‌های هری پاتر | روپرت گرینت

در این مطلب به معرفی بازیگر نقشِ رون ویزلی (Ron Weasley) در سری فیلم‌های هری پاتر پرداخته و رزومه‌ی جناب آقای روپرت گرینت (Rupert Grint) را بررسی می‌کنیم. در ادامه همراه مجله بازار باشید.

در ادبیات و سینمای فانتزی، اگر «قهرمان برگزیده» موتور محرک داستان باشد، آنکه به این سفر، گرما، انسانیت و طنز می‌بخشد، قطعاً «یار وفادار» اوست. در دنیای جادوگریِ جی.کی. رولینگ، این نقشِ حیاتی برعهده‌ی رون ویزلی بود؛ پسری موقرمز با قلبی بزرگ، اضطراب‌های واقعی و اشتهایی سیری‌ناپذیر که تبدیل به نقطه‌اتکای عاطفیِ هری پاتر و هرماینی گرنجر شد. ایفاگر این نقش دشوار، روپرت الکساندر گرینت بود؛ بازیگری که مسیر حرفه‌ای‌اش پس از پایان حماسه، به همان اندازه که خودِ رون ساده و بی‌ادعاست، اصیل و شگفت‌انگیز دنبال شد. این پرتره، نگاهی است به تفاوت‌های ظریفِ رویکرد گرینت با دیگر هم‌بازی‌هایش و دلیل اینکه چرا او، با وجود فاصله‌گیری از شهرت، همچنان یکی از درخشان‌ترین ستارگانِ برخاسته از هاگوارتز محسوب می‌شود.

پرده‌ی اول | یک رپ و یک قمار بزرگ

داستان انتخاب روپرت گرینت برای نقش رون ویزلی عزیزمان، خود به اندازه‌ی یک فصل از هاگوارتز جذابیت دارد. در حالی که هزاران کودک انگلیسی برای این نقش تست داده بودند، روپرت شانسی برای حضور در تست‌های رسمی نداشت اما روپرت دوازده ساله، راهی کاملاً نامتعارف و خلاقانه را در پیش گرفت: او یک ویدیوی رپ‌محور ساخت. در این ویدیو که برای بخش انتخاب بازیگر ارسال شد، روپرت با سبکی بامزه و ناشیانه، خود را معرفی کرد، درباره‌ی علاقه‌اش به مجموعه صحبت کرد و اعتراف کرد که موهای قرمزش، او را برای این نقش مناسب می‌سازد. همین جسارتِ کودکانه و خودآگاه، دقیقاً همان جوهره‌ی طنز و سادگی‌ای بود که نویسندگان از شخصیت رون انتظار داشتند.

روپرت، برخلاف دنیل ردکلیف، هیچ تجربه‌ی حرفه‌ای قبلی نداشت. او با اتکا به یک شمِ غریزی و توانایی بالا در ابرازِ احساساتِ لحظه‌ای (به خصوص از طریق میمیک صورت)، به سرعت جای خود را در دل مخاطبان باز کرد. او نه یک بازیگرِ تعلیم دیده بلکه رونِ ویزلیِ تجسم‌یافته بود.

دهه‌ی وفاداری | نیروی لنگر در مقابل طوفان

• نقش رون در سه‌گانه، وظیفه‌ای به مراتب پیچیده‌تر از آنچه به نظر می‌رسد داشت. او باید:
• منبع کمدی باشد: لحظات ترس، حسادت‌ها و خجالت‌های رون، همگی باید به شکلی بامزه اما نه تحقیرآمیز، ارائه می‌شدند.
• عامل انسانیت باشد: او باید هری را به دنیای واقعی متصل می‌کرد. نگرانی‌های او درباره‌ی پول، خانه و نمرات، او را به «شخصیت روزمره» (Everyman Character) تبدیل می‌ساخت.
• نقطه‌ی آسیب‌پذیری باشد: رون تنها کسی است که اغلب تحت‌الشعاع قرار می‌گیرد (چه از سوی شهرت هری و چه از سوی هوش هرماینی) و گرینت باید این حس «کفایت نکردن» را بدون لوس شدن به تصویر می‌کشید.

هنر گرینت در این بود که توانست همه‌ی این ابعاد متضاد را به شکلی کاملاً طبیعی اجرا کند. او اجازه داد احساسات روی چهره‌اش نمایان شود و هرگز سعی نکرد نقش یک قهرمانِ صاف و صیقلی را بازی کند. این اصالت، شیمی بی‌نظیری را با دنیل و اما واتسون ایجاد کرد؛ شیمی‌ای که ستون فقراتِ این هشت‌گانه شد و اگر یکی از آن‌ها کم‌فروشی می‌کرد، کل سه‌گانه فرو می‌ریخت.

دورانِ پسین | انتخابِ آرامش بر شهرت

پس از پایان هری پاتر، روپرت گرینت مسیری کاملاً متفاوت از دنیل ردکلیف در پیش گرفت. اگر دنیل تلاش کرد تا با انتخاب نقش‌های عجیب و درام‌های سنگین، «نقش هری پاتر» را به صورت فعالانه بکُشد، روپرت گرینت ترجیح داد اجازه دهد که «رون ویزلی» به آرامی در حافظه‌ی جمعی محو شود. او برخلاف دیگران به دنبال پروژه‌های بلاک‌باستری یا پرحاشیه نرفت. در عوض، تمرکز خود را بر آثار مستقل، کمدی‌های سیاه تلویزیونی و سریال‌هایی با مضمون روان‌شناختی گذاشت:

• سریال Sick Note: یک کمدی سیاه بریتانیایی که جنبه‌ی طنز گزنده و تاریک‌تری از گرینت را نشان داد.
• سریال Servant (خدمتکار): همکاری با ام. نایت شامالان، یک تغییر جهت بزرگ بود. گرینت در این تریلر روان‌شناختی، با پرهیز از کمدی‌های فیزیکی، توانایی خود را در ایفای نقش‌هایی با تنش درونی و تعلیق عمیق نشان داد. این انتخاب ثابت کرد که او می‌تواند در یک فضای کنترل شده و جدی، بدون اتکا به طنزِ رون، مخاطب را نگه دارد.

این تصمیم، نشانه‌ی هوشمندی گرینت است: او علاقه‌ای به بازی «شهرت» نداشت بلکه به بازیگری علاقه داشت. او صحنه‌ی تئاتر و پروژه‌های کوچک‌طور با کارگردان‌های مؤلف را به جای پروژه‌های عظیم و بی‌روح هالیوودی ترجیح داد و به این شکل، هم آرامش خود را حفظ کرد و هم اعتبار هنری‌اش را ارتقا داد.

زندگی شخصی و فروتنیِ نجیب‌زاده

روپرت گرینت، حتی در زندگی شخصی‌اش نیز همان ویژگی‌های رون ویزلی را حفظ کرده است؛ او فردی فروتن، کمی خجالتی و بدون تظاهر به زرق‌وبرقِ سلبریتی‌هاست. یکی از معروف‌ترین جنبه‌های زندگی شخصی‌اش، خرید یک کامیون بستنی‌فروشی بود که با آن در جشن‌ها و مکان‌های عمومی بستنی توزیع می‌کرد. این حرکت نه یک ادا، بلکه بازتابی از شخصیت واقعی اوست که هرگز اجازه نداد ثروت و شهرت، او را از زندگیِ ساده‌ی یک جوان انگلیسی جدا سازد. او از شبکه‌های اجتماعی دوری می‌کند و رابطه‌ی عاطفیِ دیرینه‌اش با «جورجیا گروم»، به دور از چشم رسانه‌ها و در آرامش کامل رشد کرد که حاصل آن، به دنیا آمدن فرزندشان در سال ۲۰۲۰ بود.

گذر از نسل | چشم‌ها بر آلستر استاوت

حالا که سری فیلم‌های هری پاتر قرار است در قالب یک مجموعه‌ی تلویزیونی عظیم، زندگی تازه‌ای بیابد، بارِ سنگینِ «میراث» بر دوش بازیگران جدید قرار گرفته است. پس از دنیل ردکلیف، اکنون زمان آن است که چهره‌ای تازه، ردای رون ویزلی را بر تن کند. نامی که برای این نقش انتخاب شده، آلستر استاوت (Alistair Stout) است؛ بازیگر جوانی که چالشِ بزرگی پیش روی خود دارد. رون ویزلیِ جدید باید بتواند توازنی ظریف بین سه مولفه‌ی کلیدی برقرار سازد: شادیِ کودکانه، حسادتِ درونی و وفاداری مطلق.

روپرت گرینت با چهره‌ای معصوم و حرکاتِ فیزیکیِ بداهه، این کار را به شکلی شهودی انجام داد. آلستر استاوت باید رون را برای نسل جدیدی تعریف کند؛ نسلی که بازی‌های کامپیوتری و محتوای سریع، سلیقه‌شان را شکل داده است. او باید از تله‌ی تبدیل شدن رون به یک شخصیتِ صرفاً «کمدی و دست‌وپاچلفتی» دوری کند و آن عمقِ عاطفی‌ای را که روپرت به نقش اضافه کرد، حفظ نماید. میراث گرینت در این است که رون هرگز یک شوخیِ صرف نبود؛ او، «وجدان» سه‌گانه بود. آلستر استاوت راه سختی در پیش دارد اما تجربه‌ی روپرت گرینت می‌تواند الگویی باشد: برای موفقیت، نیاز نیست که «بهترین» باشید، کافیست «خود» واقعی‌تان را بدون تظاهر، به نقش تزریق کنید.

کلام آخر

روپرت گرینت یکی از مثال‌های نادر بازیگری است که به جای هیاهو، سکوت را انتخاب کرد و در سایه‌ی این سکوت، توانست استعدادهای واقعی خود را در آثاری عمیق‌تر به نمایش بگذارد. او هرگز نخواست از زیرِ سایه‌ی رون ویزلی فرار کند بلکه با فروتنی، آن را پذیرفت و ثابت کرد که یک ستاره‌ی واقعی می‌تواند درخشش خود را در مسیرهایی دور از کانون توجه نیز حفظ نماید. میراث او، درسِ مهمی برای همه‌ی جوانانی است که رؤیای شهرت دارند: ارزش یک بازیگر، نه به اندازه‌ی نقش‌های بزرگ‌اش بلکه به اندازه‌ی اصالتِ انتخاب‌هایش تعیین می‌شود.

نظر شما چیست؟ به‌نظر شما بازیگر جدید Ron Weasley در سریال این مجموعه بهتر است یا همان روپرت گرینت کلاسیک‌مان؟ نظرات‌تان را با ما و دیگر کاربران مجله بازار به‌اشتراک بگذارید.

بتلفیلد ۶ بهتره یا کالاف دیوتی؟ میزگیم با گلخان و شایان