قسمت اول مرد عنکبوتی با بازی توبی مگوایر (Tobey Maguire) یک نقطه عطف در سینمای ابرقهرمانی بود و به جهان نشان داد که این ژانر چه ظرفیت‌های شگفت‌انگیزی دارد. موفقیت چشمگیر این فیلم، انتظارات را برای قسمت دوم به اوج رساند. اما ال گاف (Al Gough)، فیلم‌نامه‌نویس مرد عنکبوتی ۲، در پادکست «هپی سد کانفیوزد» (Happy Sad Confused) فاش می‌کند که استودیو پس از تجربه‌ای نگران‌کننده در فیلم اول، یک «دستورالعمل برای برداشتن ماسک» در فیلم دوم صادر کرد. همین دستور به ظاهر ساده، زمینه‌ساز خلق صحنه‌ای شد که امروز به عنوان یک میم افسانه‌ای شناخته می‌شود و ریشه‌های آن، به شکلی عجیب، در پاور رنجرز نهفته بود (به نقل از Popverse).
قانون برداشتن ماسک
گاف توضیح می‌دهد که سرمنشأ این تصمیم، یکی از سکانس‌های پایانی فیلم اول و تقابل مرد عنکبوتی با گرین گابلین (Green Goblin) بود. تجربه‌ای که باعث شد استودیو مسیر را در فیلم بعدی عوض کند.
او می‌گوید: «نکته جالب که به آن دوران برمی‌گردد، یعنی پیش از اینکه ماسک‌ها چشم‌های متحرک و فناوری‌های امروزی را داشته باشند، این بود که مدیران سونی به ما گفتند: «باید کاری کنیم که توبی در موقعیت‌های بیشتری ماسکش را بردارد». دلیلش این بود که در فیلم اول، توبی بخشی از دیالوگ‌هایش با گرین گابلین را بعداً در استودیو ضبط کرده بود و آن‌ها پیش از اکران به شدت نگران نتیجه بودند.»
گاف ادامه می‌دهد: «یک صحنه روی پشت‌بام بود که در آن گرین گابلین و مرد عنکبوتی با هم حرف می‌زدند. هر دو ماسک داشتند و لب‌هایشان تکان نمی‌خورد؛ انگار دو مجسمه ماسک‌دار بودند. حس و حالش شبیه پاور رنجرز شده بود. همین موضوع آن‌ها را به وحشت انداخت و گفتند: «به هیچ وجه نباید این اتفاق تکرار شود.» به همین دلیل، در فیلم دوم، پیتر پارکر مدام در حال برداشتن ماسک و صحبت کردن است.»
تولد یک میم تاریخی
این دستورالعمل استودیو به تصمیماتی واقعاً عجیب در طول فیلم‌های مرد عنکبوتی ۲ و ۳ منجر شد. شخصیتی که تمام هویتش به پنهان‌کاری گره خورده و با وسواس از راز خود محافظت می‌کند، ناگهان در هر فرصتی که پیدا می‌کند ماسکش را کنار می‌زند؛ نکته‌ای که از چشم طرفداران تیزبین دور نماند.
با این حال، باید از همین دستور ممنون باشیم که آن سکانس نمادین و قدرتمند توقف قطار را به ما هدیه داد. در این صحنه، مرد عنکبوتی با تمام توان و تا مرز بیهوشی تلاش می‌کند تا قطار را از سقوط باز دارد و جان مسافران را نجات دهد. اما تمرکز بر این فداکاری قهرمانانه وقتی دشوار می‌شود که به چهره در هم فشرده و پر از درد توبی مگوایر نگاه می‌کنید؛ تصویری که از همان زمان به یکی از پرتکرارترین و مشهورترین میم‌ها و گیف‌های (GIF) اینترنتی تبدیل شد.
این چهره شما را کاملاً از حس و حال دراماتیک آن لحظه بیرون می‌آورد و طنز ماجرا اینجاست که اگر سونی از دخالت بیجا خودداری کرده بود و اجازه می‌داد ماسک بر صورت قهرمان باقی بماند، این صحنه هرگز به این شکل خلق نمی‌شد.
اگرچه مثال پاور رنجرز دلیل اصلی نگرانی استودیو بود، اما این ماجرا در مقیاسی بزرگ‌تر، نشان‌دهنده دیدگاه قدیمی و تاریخ‌مصرف‌گذشته آن دوران به مفاهیم ابرقهرمانی است. آن‌ها از فیلمی با شخصیت‌های ماسک‌دار می‌ترسیدند، در حالی که این ویژگی، اساس حدود ۶۰ درصد از تمام داستان‌های ابرقهرمانی را تشکیل می‌دهد و مخاطبان همیشه با آن ارتباط برقرار کرده‌اند.
شما چه فکر می‌کنید؟ دیدگاه خود را با ما در میان بگذارید و به این گفتگو بپیوندید.
منبع: comicbook
سایلنت هیل اف ترسناک‌ترین بازی ساله؟ میزگیم با امید لنون
نظرات