در نگاه اول، انیمیشن The Tiger’s Apprentice پیشرفتی بزرگ برای آسیایی‌ها در دنیای انیمیشن است. صداپیشگان این فیلم شامل جمعی از بازیگران مشهور آسیایی همچون میشل یئو، هنری گولدینگ، لوسی لیو، ساندرا اوه، بوون یانگ و گرتا لی هستند. اما وقتی به فیلم نگاه می‌کنیم، به نظر می‌رسد سازندگان آن زمان و انرژی زیادی را صرف استخدام این بازیگران تحسین‌برانگیز کرده و کمتر به خود فیلم توجه داشته‌اند. نتیجه نهایی فیلمی است که چند لحظه سرگرم‌کننده و جلوه‌های بصری زیبایی دارد؛ اما روایت و خط داستانی‌اش آن‌چنان جذاب نیست.

در مرکز داستان تام لی (با بازی براندون سو هو) قرار دارد که از زمان نوزادی (خنگ هوا تان) در خانه‌ای در سان فرانسیسکو و توسط مادربزرگش بزرگ شده است؛ خانه‌ای که پر از اشیای کوچک زینتی و طلسم‌های مختلف است و به همین دلیل، بسیاری از افراد محله او را جادوگر می‌پندارند. تام به نظر یک دانش‌آموز دبیرستانی ۱۵ ساله معمولی است؛ اما زمانی که در درگیری میان کلاس‌ها قلدر مدرسه را به سقف می‌چسباند، متوجه می‌شود که اوضاع عادی نیست. متأسفانه این عمل توجه «لو» (با بازی میشل یئو) را که شخصیتی شرور است جلب می‌کند که به دنبال یک گردنبند جادویی است که مادربزرگ تام از آن محافظت می‌کند؛ گردنبندی که اگر به دست افراد نادرست بیفتد، می‌تواند دردسری بزرگ به وجود بیاورد.

حالا که گردنبند جادویی به دست تام افتاده، او توسط «هو» (با بازی هنری گولدینگ)، ببری که می‌تواند به شکل انسان دربیاید و یکی از دوازده نماینده تقویم زودیاک چینی است، نجات پیدا می‌کند. این دوازده نفر سوگند خورده‌اند که از بشریت در برابر شرارت‌هایی که لو نماینده آن است، محافظت کنند. هو با اکراه نقش مربی تام را بر عهده گرفته و شروع به آموزش راه و رسم محافظ شدن می‌کند. او همچنین تام را به دیگر اعضای تیم معرفی می‌کند که برجسته‌ترین آن‌ها اژدهایی به نام «میسترال» (با بازی ساندرا اوه) و موش دزد و حیله‌گری به نام «سیدنی» (با بازی بوون یانگ) هستند. پس از این، نبردهای متعددی بین نیروهای خیر و شر رخ می‌دهد تا جایی که سرنوشت جهان در دستان تام قرار می‌گیرد.

اگر از فهرست بازیگران چشمگیر و جذابیت فضای آسیایی فیلم و موضوعات و شخصیت‌های آن بگذریم، واقعاً چیز زیادی در این فیلم وجود ندارد که جدید، نوآورانه یا خلاق باشد. من رمان نوجوانان سال ۲۰۰۳ اثر لارنس یپ را نخوانده‌ام؛ اما نگاهی سطحی به خلاصه داستان نشان می‌دهد که داستانی که زمانی تلاش داشت اساطیر چینی را به یک بستر مدرن بیاورد، چنان ساده‌سازی شده که شبیه یک حماسه فانتزی از نوع هری پاتر و تقلیدهای مشابه آن است که در آن یک بچه معمولی کشف می‌کند که قدرت‌های فوق‌العاده‌ای دارد و چندین جلد لازم است تا این قدرت‌ها به طور کامل کشف شوند. به جای ارائه چیزی جدید و جالب برای تماشاگران جوان‌تر، سازندگان فیلم صرفاً به ارائه همان متریال‌های قدیمی و تکراری بسنده کرده‌اند. نتیجه هم فیلم عجیبی است که می‌توانید به‌راحتی هر تحولات داستانش را مدت‌ها قبل از آنکه رخ دهند پیش‌بینی کنید. پس از تماشا هم به سختی می‌توانید چیزی از آن را به خاطر بیاورید.

عیب کلیدی دیگر این است که فیلم به نوعی دارایی اصلی خود را هدر داده و آن هم گروه بازیگران فوق‌العاده‌ای است که در این فیلم حضور دارند. با چنین جمعی از بازیگران سطح بالا، انتظار می‌رود که هر کدام از آن‌ها فرصتی برای درخشش داشته باشند؛ اما به دلیل ترکیبی از روایت عجولانه و زمان کوتاه فیلم (فیلم به‌سختی به ۸۰ دقیقه می‌رسد)، بسیاری از نقش‌آفرینی‌های آن‌ها نادیده گرفته می‌شود. به غیر از میشل یئو و هنری گولدینگ که دو شخصیت اصلی را بازی می‌کنند و بوون یانگ که نقش طنزآمیز را بر عهده دارد، هیچ‌یک از دیگر بازیگران نتوانسته‌اند تاثیر چندانی بگذارند. به‌قدری که اگر گرتا لی، که نقش خرگوش را بازی می‌کند، حتی یک خط دیالوگ داشته باشد، من متوجه‌اش نشدم. عجیب است که در زمانی که همه از طولانی بودن فیلم‌ها شکایت دارند، این فیلم احتمالاً می‌توانست از ۱۵ تا ۲۰ دقیقه زمان اضافه برای توسعه بهتر داستان و شخصیت‌ها بهره ببرد.

در آخر باید بگویم که فیلم “The Tiger’s Apprentice” آن‌قدرها هم فیلم بدی نیست؛ برخی از صحنه‌های انیمیشنی چشمگیر هستند و چند لحظه خنده‌دار هم وجود دارد. اما این فیلم از آن دسته آثار ناامیدکننده‌ای است که به نظر می‌رسد تمام عناصر لازم را برای یک فیلم واقعاً نوآورانه جمع‌آوری کرده، اما نتوانسته است از آن‌ها به‌خوبی استفاده کند. شاید فیلم به اندازه کافی شاد و رنگارنگ باشد تا تماشاگران جوان‌تر را تا حدی راضی نگه دارد. شاید اگر تعداد زیادی از آن‌ها این فیلم را ببینند، انگیزه‌ای برای ساخت دنباله‌ای فراهم شود که زمان بیشتری برای کاوش در اساطیر و شخصیت‌ها اختصاص دهد؛ همان‌طور که آن‌ها و ما لایقش هستیم.

شما چطور؟ آیا این انیمیشن را دیده‌اید؟ نظرتان در مورد فیلم چه بود؟ با ما در میان بگذارید.

منبع: Roger Ebert

بهترین دی‌ال‌سی‌های تاریخ با امید لنون و شایان