در سال ۲۰۱۷ یعنی هفت سال پیش، اولین فیلم سینمایی از روی کاراکتر وودی وودپِکِر ساخته شد و نتیجه آن چیزی نبود که مردم انتظار داشتند. این فیلم وحشتناک در حالی که بودجه‌اش ۱۰ میلیون دلار بود، فقط توانست ۱۵ میلیون دلار در سراسر جهان بفروشد. این اعداد اصلا خوب نیستند؛ به‌ویژه وقتی که شخصیتی مشهور مانند وودی وودپکر در راس فیلم قرار دارد. به نظر من بعضی ایده‌ها فقط باید در ذهن‌ها بمانند و هیچ‌گاه عملی نشوند؛ ساخت این فیلم هم نمونه‌ای از همین موضوع است.

اکنون در سال ۲۰۲۴، همان استودیویی که فیلم قبلی را ساخته بود، دوباره تلاش کرده تا با فیلم «وودی وودپکر به کمپ می‌رود» خاطرات بد گذشته را از ذهن‌ها پاک کند؛ اما این بار فقط با یک تغییر! آن‌ها شخصیت‌های اصلی بیشتری را از فرنچایز بازگردانده و تلاش کرده‌اند تا به منبع اصلی داستان وفادار بمانند. داستان فیلم در مورد وودی وودپکر است که پس از اخراج از جنگل، به دنبال یک خانه جدید می‌گردد. در کمپ وو هو، او فکر می‌کند که خانه همیشگی خود را پیدا کرده؛ اما یک بازرس در حال پرسه زدن است که می‌خواهد کمپ را تعطیل کند.

کاملاً واضح است که در نگاه اول هیچ انتظاری از این فیلم نداریم (به دلایلی که بالاتر اشاره کردم). اما باید بگویم که این فیلم دنباله مستقیم فیلم قبلی نیست؛ بلکه داستانی متفاوت با شخصیت‌های کاملاً متفاوت است. با این وجود، این فیلم کلیشه‌ای‌ترین چیزی است که می‌توانید تصورش را بکنید. فیلم «Cheaper By The Dozen 2» را به یاد دارید؟ تمام بازی‌ها و چالش‌های کمپینگ بین دو گروه را یادتان هست؟ خب، این دقیقاً همان فیلم است و فقط وودی وودپکر نقش اصلی را ایفا می‌کند. اگر چیزی وجود داشته باشد که بخواهم در موردش بنویسم، شخصیت‌های اصلی و اشاره‌های مخفی هستند که در این فیلم قرار داده شده‌اند. من تمام عمرم از طرفداران پروپاقرص وودی وودپکر بوده‌ام؛ در تمام دوران کودکی‌ام این برنامه را دائماً تماشا می‌کردم و تمام شخصیت‌ها و ویژگی‌های شخصیتی آن‌ها را می‌شناسم. من همیشه فیلم‌های این شخصیت را دنبال می‌کنم و آن‌ها را می‌بینم، حتی اگر بدانم بد است؛ چون من این شخصیت را واقعاً دوست دارم.

در مورد جلوه‌های ویژه باید بگویم که به طور کلی خوب است؛ اما نقص‌هایی هم دارد. چیزی که CGI را بد می‌کند، زمانی است که شخصیت‌های انسانی با شخصیت‌های خیالی تعامل دارند. بچه‌های کوچک به معنای واقعی کلمه با وودی وودپکر صحبت می‌کردند و همزمان به دیوار نگاه می‌کردند. این باعث می‌شد در برخی موارد بخندم، اما این خنده اصلا مثبت نبود. بز بزارد، با بازی کوین مایکل ریچاردسون، شایسته تحسین است؛ بهترین شخصیت ماجرا و وفادار به نسخه اصلی‌ای که می‌شناسیم. هر صحنه‌ای که او مقابل وودی بود، باعث خوشحالی و لذت من می‌شد. من این شخصیت‌ها را از ته قلبم دوست دارم.

در مورد فیلمنامه باید بگویم که وحشتناک است. داشتن یک داستان کلیشه‌ای اشکالی ندارد، اما دیالوگ‌ها واقعاً شرم‌آورند؛ این را صادقانه می‌گویم. لحظاتی هست که شخصیت‌ها تلاش می‌کنند کمی احساسات به فیلم اضافه کنند که در نهایت باعث می‌شود از خجالت خنده‌ام بگیرد. اما این را هم بگویم که این یک فیلم کودکانه است؛ پس نباید خیلی سختگیرانه به آن نگاه کنیم.

بازیگری هم افتضاح است. این فیلم قطعاً برای بچه‌های کوچک سرگرم‌کننده خواهد بود؛ اما چیزی بیشتر از این نیست. «وودی وودپکر به کمپ می‌رود» می‌تواند برای بچه‌ها سرگرم‌کننده باشد و فکر می‌کنم این همان چیزی است که برای سازندگان مهم بوده. این فیلم پر از دیالوگ‌های آزاردهنده و داستان کلیشه‌ای است که به شکلی ضعیف اجرا شده است. اما خب، حداقل شخصیت‌های اصلی برگشته‌اند و من هم برای همین این فیلم را تماشا کردم.

شما چه خاطره جالبی از شخصیت وودی وودپکر دارید؟ در بخش نظرات برای ما بنویسید!

منبع: The Hollywood Handle

از سختی‌های استریمر بودن تا داستان ازدواج تو وارکرفت؛ میزگیم با سایه