رقابت برای کسب اسکار بهترین انیمیشن بلند سال ۲۰۲۶ دارد به سمتی می‌رود که یکی از بی‌رمق‌ترین دوره‌ها را در حافظه سال‌های اخیر ثبت کند. برخلاف سال‌های گذشته که معمولاً یک فیلم تحسین‌شده طوفانی به پا می‌کرد و قبضه کردن جایزه توسط آن محرز بود، امسال فضا گیج‌کننده و مه‌آلود است؛ انگار هیچ فیلمی آن‌قدر زور ندارد که تمام‌قد بایستد و بگوید: «من قهرمانم».

بحث بر سرِ نبودنِ مدعی نیست؛ هرقدر هم که دستمان از فیلم‌های قوی خالی باشد، بالاخره همیشه نامزدهایی پیدا می‌شوند. مشکل اصلی اینجاست که هیچ‌کدام از این آثار نه آن نقدهای ستایش‌آمیز را پشتشان دارند و نه آن قدرتِ آتشین در گیشه را که بتوانند خط خودشان را از بقیه جدا کنند.

اما دیشب آخرین امید بزرگ برای پیدا کردن یک پیشتاز واقعی، با اکران زوتوپیا ۲ (Zootopia 2) محصول دیزنی زنده شد. این فیلم برای گروه گلچین‌شده‌ای از اهالی رسانه به نمایش درآمد. وقتی واکنش‌های اولیه را بالا و پایین می‌کنیم، باز هم سر و کله مظنونین همیشگی پیدا می‌شود؛ اینفلوئنسرهای غیرقابل اعتمادی که برای هر چیزی هورا می‌کشند و تعریف می‌کنند، فقط به این شرط که کارت دعوت مراسم افتتاحیه را بگیرند و همچنان دسترسی اول را داشته باشند.

با این حال، در میان این شلوغی دو چهره معتبر هم حضور داشتند که من روی حرفشان حساب باز می‌کنم: گرگوری الوود از د پلی‌لیست (The Playlist) و درو تیلور از د رپ (The Wrap). هر دو نفر حسابی از زوتوپیا ۲ تعریف و تمجید کرده‌اند. من حرف آن‌ها را سند قرار می‌دهم؛ شاید این همان فیلمی باشد که منتظرش بودیم.

کم پیش می‌آید که دنباله‌های انیمیشنی بتوانند روی دست نسخه اصلی بلند شوند، البته فرنچایز داستان اسباب‌بازی (Toy Story) یک استثنای درخشان در این زمینه است. بعضی‌ها هم معتقدند شرک ۲ (Shrek 2) از قسمت اولش بهتر بود (که البته من موافق نیستم). در غیر این صورت، کار «زوتوپیا» حسابی دشوار است، چون انتظارات از این دنباله که خیلی ساده و بی‌آلایش «زوتوپیا ۲» نام‌گذاری شده، واقعاً بالاست.

شکی نیست که زوتوپیا ۲ پول پارو خواهد کرد. نسخه اصلی که سال ۲۰۱۶ (۱۳۹۵) اکران شد، کم‌وبیش یک کلاسیک مدرن انیمیشنی محسوب می‌شود که تقریباً با تحسین یک‌صدای منتقدان و مردم روبه‌رو شد (۹۸٪ در راتن تومیتوز و نمره ۸ از ۱۰ در IMDb). آن فیلم ۱ میلیارد دلار در گیشه فروخت و دنباله آن هم پتانسیل این را دارد که به همان عدد برسد یا حتی رکوردش را بشکند.

اگر قضاوت الوود و تیلور درباره کیفیت زوتوپیا ۲ درست باشد، این یعنی جایزه اسکار انیمیشن دیگر آن لقمه آماده‌ای نیست که راحت در گلوی شکارچیان شیطان کی‌پاپ (K-Pop Demon Hunters) پایین برود. مهم نیست آن فیلم چقدر بزرگ و پر سروصدا بود (و واقعاً هم یک پدیده فرهنگی شد)، نقدهای عمدتاً مثبت آن لزوماً به معنای یک شاهکار بی‌نقص نبودند.

نامزدهای احتمالی امسال عبارت‌اند از:

• شکارچیان شیطان کی‌پاپ: این اکشن موزیکال نتفلیکس که حال‌وهوای انیمه دارد، انرژی خوبی دارد و قطعاً این موضوع که پربیننده‌ترین فیلم تاریخ نتفلیکس است (با بیش از ۳۰۰ میلیون بازدید)، حسابی به نفعش تمام می‌شود. یک پدیده فرهنگی؟ قطعاً، اما بهترین فیلم انیمیشن سال؟ با توجه به سال ضعیفی که داریم، فعلاً پیشتاز است.
• زوتوپیا ۲: انتظار می‌رود دنباله دیزنی نادیده نامزد شود. فیلم اول سال ۲۰۱۷ (۱۳۹۶) اسکار را برد و اکران‌های این یکی تازه شروع شده است. خیلی خوب ممکن است که این فیلم در شب اسکار، بزرگترین کابوس «کی‌پاپ» باشد.
• اسکارلت (Scarlet): جدیدترین اثر مامورو هوسودا در محافل جشنواره‌ای نقدهای محترمانه‌ای دریافت کرد، اما به ندرت شاهد آن نوع شور و ستایشی بودیم که برای ایجاد یک موج سینمایی لازم است. از نظر بصری خیره‌کننده است، بله، اما از نظر روایت داستان نتوانسته موجی ایجاد کند. با این حال، هوسودا بی‌نهایت فیلمساز محترمی است.
• آرکو (Arco): یک اثر بین‌المللی جمع‌وجورتر که اگر داوران به دنبال چیزی متفاوت باشند، می‌تواند خودش را توی لیست جا کند، هرچند دیده شدن آن جای اما و اگر دارد. البته حضور صداپیشگانی مثل ناتالی پورتمن، مارک رافلو، آمریکا فررا، ویل فرل، اندی سمبرگ و فلی در نسخه انگلیسی‌زبان، کمک به‌سزایی به آن می‌کند.
• نژا ۲ (Ne Zha 2): دنباله پرفروش چینی در کشور خودش یک غول تجاری تمام‌عیار بود، اما شانس آن در آکادمی به شدت به این بستگی دارد که آیا رای‌دهندگان جذب داستان شدیداً اسطوره‌ای و چینی آن می‌شوند یا خیر.

برخی دیگر از مدعیان عبارت‌اند از: یک زندگی باشکوه (A Magnificent Life)، شیطان‌کش (Demon Slayer)، احمق‌ها (The Twits)، بچه‌های بد ۲ (Bad Guys 2)، مرد سگی (Dog Man)، غارتگر: قاتل قاتلان (Predator: Killer of Killers) و اسمورف‌ها (Smurfs).

منبع: worldofreel