فیلم Predator: Killer of Killers تازه‌ترین تلاش هالیوود برای زنده نگه داشتن یکی از اسطوره‌ای‌ترین موجودات سینمای علمی‌تخیلی است؛ موجودی که از همان نسخه‌ی نخستین در دهه ۸۰ میلادی، به نماد ترس، بقا و نبرد انسان با ناشناخته‌ها بدل شد. این فیلم نه تنها سعی می‌کند اکشن و هیجان خالص را به مخاطب ارائه دهد، بلکه می‌خواهد تصویری مدرن‌تر از شکارچی افسانه‌ای خلق کند؛ تصویری که هم ریشه در گذشته دارد و هم به آینده چشم دوخته است.
تماشای Killer of Killers فقط یک تجربه‌ی پر سر و صدا از مبارزه و خون‌ریزی نیست، بلکه فرصتی است برای پرسش‌های عمیق‌تر: مرز میان شکارچی و شکار کجاست؟ انسان در مواجهه با موجودی که از او قدرتمندتر است چه واکنشی نشان می‌دهد؟ و در نهایت، آیا ذات ما همیشه به بقا و خشونت گره خورده یا می‌توان راهی دیگر یافت؟
این فیلم با جلوه‌های ویژه پرجزئیات، صحنه‌های نبرد نفس‌گیر و شخصیت‌هایی که هرکدام برای زنده ماندن باید دست به انتخاب‌های سخت بزنند، می‌خواهد هم طرفداران قدیمی فرنچایز را راضی نگه دارد و هم نسل تازه‌ای از تماشاگران را جذب کند. اگر از آن دسته مخاطبانی هستید که عاشق ترکیب هیجان، وحشت و اندکی تفکر فلسفی در دل یک اکشن پرآدرنالین هستید، این فیلم قطعاً می‌تواند شما را میخکوب کند.
داستان از کجا شروع شد؟
Predator: Killer of Killers سه داستان هیجان‌انگیز را در دوره‌ها و فرهنگ‌های کاملاً متفاوت روایت می‌کند، از وایکینگ‌های خون‌خوار تا شینوبی‌های انتقام‌جو و جوانان جنگ جهانی دوم
فرنچایز Predator همیشه موجودی جذاب و پیچیده بوده است و این موضوع از زمان آغاز آن در سال ۱۹۸۷ کاملاً صدق می‌کند. شاید اکنون باورش سخت باشد، اما فیلم اصلی جان مک‌تیِرنن با بازی آرنولد شوارتزنگر در زمان اکران با نقدهای منفی مواجه شد؛ با این حال، پس از مدتی به یکی از آثار مورد علاقه طرفداران ژانر اکشن، وحشت و علمی-تخیلی تبدیل شد. بعد از آن، اوضاع چندان خوب پیش نرفت: Predator 2 و Predators در حد متوسط قرار گرفتند و واقعاً فرنچایز تا زمان بازسازی فاجعه‌آمیز سال ۲۰۱۸ یعنی The Predator به پایین‌ترین سطح خود رسید.
پس از دهه‌ها که هیچ فیلمی نتوانست حتی به نزدیکی موفقیت نسخه اصلی برسد، یک فیلم پیش‌درآمد هوشمندانه با عنوان Prey تقریباً از هیچ‌جا ظاهر شد؛ فیلمی که توسط کارگردان ۱۰ Cloverfield Lane، دن تراچنبرگ، ساخته شد.
فیلم Prey محصول سال ۲۰۲۲، با بهره‌گیری از محیط خلاقانه‌ی آمریکا پیش از استعمار و روایت داستان یک شکارچی جوان کومانچی که با یک شکارچی بیگانه‌ی ابتدایی‌تر روبرو می‌شود، بدون شک بهترین فیلم فرنچایز از زمان نسخه اصلی سال ۱۹۸۷ است. دلیل این موفقیت آن است که Prey فهمیده که فرمول Predator بهترین عملکرد را به عنوان یک آنتولوژی دارد؛ جایی که هر بار یک شخصیت جدید در محیطی کاملاً متفاوت با یک بیگانه‌ی نامرئی و وحشی مواجه می‌شود. اکنون، دن تراچنبرگ و همکارش، جاشوا واسونگ، قصد دارند فرنچایز را بار دیگر به شکلی چشمگیر بازآفرینی کنند.
حالا با Predator: Killer of Killers، سازندگان قدمی جسورانه‌تر برداشته‌اند: نخستین فیلم کاملاً انیمیشنی سری که سه داستان همزمان را روایت می‌کند. این تصمیم ریسک بالایی دارد، چون هم مخاطبان قدیمی با انتظار اکشن و خشونت واقعی روبرو هستند و هم نسل جدید که با انیمیشن راحت‌تر است، باید جذب شود. در عین حال، این حرکت می‌تواند یک آزمایش جذاب برای گسترش فرنچایز در قالب داستان‌های متنوع و جهان‌های مختلف باشد و نشان دهد که Predator فراتر از یک فیلم اکشن ساده است؛ یک جهان چندوجهی از شکار، بقا و رویارویی انسان با ناشناخته‌ها.
Predator: Killer of Killers درباره چیست؟
هر داستان با یک Predator بیگانه و خون‌خوار مواجه می‌شود که شکار را تنها برای سرگرمی انجام می‌دهد
Predator: Killer of Killers سه داستان متمایز را روایت می‌کند که در دوره‌ها و مکان‌های کاملاً متفاوت جریان دارند. داستان اول به یک جنگجوی خون‌خوار وایکینگ (لینزی لاوانچی) می‌پردازد که پسر کوچک خود را به یک مأموریت انتقام در میان زمستان طاقت‌فرسای اسلاوی می‌برد. داستان دوم درباره یک شینوبی بی‌آبرو (لوئیس اوزاوا) است که سعی می‌کند با رهبری یک جنگ تن‌به‌تن علیه خانه اجدادی‌اش در ژاپن فئودال، شرف از دست رفته‌اش را بازپس گیرد. سرانجام، بخش سوم از شکار انتقامی فاصله می‌گیرد و تمرکز خود را روی یک تازه‌نفس شجاع (ریک گونزالز) می‌گذارد که آرزوی خلبان شدن دارد، در حالی که کشورش درگیر جنگ جهانی دوم می‌شود.
البته، وجه اشتراک هر سه شخصیت این است که هیچ‌کدام آماده رویارویی با موجودات فرازمینی هولناکی به نام Yautja (که به طور عام به آن‌ها Predator گفته می‌شود) نیستند؛ موجوداتی انتقام‌جو، محاسبه‌گر و پیشرفته از نظر تکنولوژی که تنها برای سرگرمی، خطرناک‌ترین موجودات کهکشان را شکار می‌کنند.
نسخه‌های اصلی Predator، Prey و حتی Predator 2 تا حدی موفق هستند زیرا بیشتر اکشن شکار بیگانه را تا نیمه دوم فیلم به تعویق می‌اندازند و با هوشمندی، ابتدا شخصیت‌های انسانی داستان را در مناطق راحت و زندگی عادی‌شان معرفی می‌کنند تا تاثیر برخورد با شکارچی ناشناخته بیشتر شود. حتی با زمان محدودتر Predator: Killer of Killers برای روایت سه داستان، تراچنبرگ و واسونگ توانسته‌اند ریتم فیلم را به شکل بسیار خوبی تنظیم کنند. هر سه داستان به سرعت شما را با مشکلات شخصیت‌های انسانی درگیر می‌کند: اولی یک داستان ساده اما قدرتمند مادر و پسر است، دومی ادای احترامی به سبک سینمای ژاپنی و داستان انتقام آن، و سومی یک روایت کلاسیک از غلبه بر مشکلات و شکست ناپذیری. داستان ژاپنی به‌ویژه برجسته است، زیرا موفق می‌شود روایت انتقامی خود را تقریباً بدون دیالوگ بیان کند.
مشکل معمول داستان‌های آنتولوژی زمانی پیش می‌آید که سازندگان سعی می‌کنند آن‌ها را به هم مرتبط کنند، همان‌طور که در سری What If…? مارول دیدیم که با وجود وعده‌های زیاد، در نهایت حجیم و گاهی ناموفق شد. وارد جزئیات شدن به حیطه اسپویلر می‌رود، اما بله، این سه داستان که در ابتدا کم‌وبیش مستقل هستند در نقطه‌ای به هم می‌رسند، و خوشبختانه Predator: Killer of Killers این کار را به خوبی انجام می‌دهد. بخش پایانی غیرمنتظره فیلم نه تنها کاری را انجام می‌دهد که بسیاری از فیلم‌های Predator سعی کرده‌اند و شکست خورده‌اند — معرفی جنبه‌های بسیار جالب از تاریخچه فرنچایز — بلکه ممکن است حتی زمینه‌ساز توسعه‌های آینده برای Predator: Badlands یا حتی یک فیلم آنتولوژی انیمیشنی دیگر باشد.
Predator: Killer of Killers زیباترین فیلم از نظر بصری در سری Predator است
هر بخش نه تنها اکشن و خشونت خالص دارد، بلکه شخصیت‌ها و داستان انسانی جذاب خود را نیز به نمایش می‌گذارد
برخی ممکن است مقایسه‌ی بصری یک فیلم آنتولوژی انیمیشنی با یک فیلم لایو-اکشن خطی را ناعادلانه بدانند، اما نمی‌توان انکار کرد که Predator: Killer of Killers تا به امروز زیباترین فیلم فرنچایز است. البته تنوع محیط‌ها کمک می‌کند، اما انیمیشن سبک Spider-Verse و Arcane باعث می‌شود کل فیلم از دیگر قسمت‌ها متمایز شود و خودش یک اثر مستقل باشد. هر بخش هم سبک بصری منحصربه‌فرد خود را دارد: بخش وایکینگ سرد و خشن است، بخش سامورایی آرام و باشکوه و بخش جنگ جهانی دوم شلوغ و رنگارنگ. تراچنبرگ خود اعتراف کرده که تحت تاثیر کانسپت‌آرت‌هایی بوده که معمولاً هیچ‌گاه روی پرده نمی‌روند و همین استتیک، فیلم را به یک جشن بصری تبدیل کرده است.
فرنچایز Predator همیشه با ژانرها بازی کرده است؛ اگرچه علمی-تخیلی و ترسناک رایج‌ترین‌ها هستند، ریشه‌ها در ژانر اکشن است. ما پیش‌تر درباره عناصر انسانی داستان صحبت کردیم، که به همان اندازه داستان نارو (Amber Midthunder) در Prey قوی هستند، اما اگر برای اکشن خشن Yautja آمده‌اید، آن را هم خواهید دید. Predator: Killer of Killers همان نمایش خونین و استخوان خردکننده Prey را ادامه می‌دهد، با لحظات شوکه‌کننده برای انسان‌ها و Predators.
طراحی هر Predator نیز از قانون سه‌گانه پیروی می‌کند، به طوری که هر یک با داستان خود کاملاً هماهنگ است: اولی یک برزرکر عظیم و تنومند است که انگار از Helheim فرار کرده؛ دومی یک قاتل صبور و حسابگر که حریفان خود را با بی‌رحمی بررسی می‌کند؛ و سومی یک خلبان زیرک و خون‌خوار است.
بحث‌ها پیرامون فصل بعدی فرنچایز، Predator: Badlands، کمی دوپهلو بوده و با توجه به کارهایی که تراچنبرگ تا به حال ارائه کرده این واقعاً شگفت‌آور است. با Prey و حالا با Predator: Killer of Killers، تراچنبرگ جایگاه خود را به عنوان سرپرست جدید فرنچایز تثبیت کرده، زیرا نشان داده که به خوبی درک می‌کند چرا ما طرفداران علمی-تخیلی، ترسناک و اکشن سری Predator را دوست داریم (حتی وقتی اکثر فیلم‌ها بهترین نیستند). Predator: Killer of Killers بسیاری از ویژگی‌هایی که نسخه اصلی را کلاسیک کرده بود، در خود جای داده است: سورپرایزهای پی در پی و شخصیت‌هایی که به راحتی می‌توان به آن‌ها دل بست. تنها تفاوت اصلی، یک تفاوت مثبت است: انیمیشن خیره‌کننده و صحنه‌های اکشن هیجان‌انگیز آن باعث شده که فیلم مطلقاً «زشت» نباشد، بلکه یک اثر بصری و اکشن کامل باشد.
مهم‌ترین نکات فیلم
بخش پایانی فیلم داستان‌ها را به هم مرتبط می‌کند، سورپرایزهای هیجان‌انگیز ارائه می‌دهد و زمینه‌ساز فرنچایز آینده می‌شود
Predator: Killer of Killers واقعا تجربه تماشایی و لذت‌بخشی است که اگر دل به کار بدهید شما را به وجد خواهد آورد. اگر بخواهیم مهم‌ترین نکات فیلم را خلاصه کنیم به شکل زیر خواهد بود:
- استفاده از سبک‌های بصری متفاوت برای هر داستان: هر بخش فیلم – وایکینگ، سامورایی و جنگ جهانی دوم – سبک بصری ویژه خود را دارد که با فضای داستان هماهنگ است. این رویکرد باعث شده هر بخش مانند یک اثر هنری مستقل دیده شود و مخاطب با تجربه‌ای منحصر به فرد روبرو شود.
- تاکید بر جزئیات و الهام از کانسپت‌آرت‌های معمولاً دیده‌نشده: این انتخاب باعث شده فیلم حتی برای مخاطبان قدیمی فرنچایز تازگی داشته باشد و هویت بصری منحصر به فردی پیدا کند.
- اکشن و خشونت متناسب با فرنچایز: مانند Prey، این فیلم صحنه‌های خونین و خشنی دارد اما همچنان شخصیت‌های انسانی در مرکز داستان هستند. این تعادل باعث می‌شود اکشن معنا پیدا کند و صرفاً نمایش خون نباشد.
- طراحی Predators به شکل منحصر به فرد برای هر داستان: این انتخاب نشان‌دهنده دقت سازندگان به هماهنگی شخصیت‌ها با محیط داستان است و علاوه بر زیبایی بصری، شخصیت‌پردازی و تهدید هر Predator را تقویت می‌کند.
- تثبیت جایگاه تراچنبرگ به عنوان سرپرست جدید فرنچایز: با ترکیب موفقیت Prey و این فیلم، او نشان داده که فرمول موفق فرنچایز را می‌فهمد و می‌تواند آن را با نوآوری و تجربه بصری تازه ادامه دهد.
جمع‌بندی: از اکشن تا مرزهای تخیل
فرنچایز Predator همیشه ترکیبی جذاب از اکشن، ترس و علمی‌تخیلی بوده و از نسخه اصلی ۱۹۸۷ تاکنون فراز و نشیب‌های بسیاری را پشت سر گذاشته است. در حالی که برخی قسمت‌های میانی مانند Predator 2 و Predators نتوانستند استاندارد نسخه اولیه را حفظ کنند و بازسازی ۲۰۱۸ به فاجعه بدل شد، فیلم Prey مسیر تازه‌ای برای فرنچایز گشود و نشان داد که فرمول موفق Predator بهترین عملکرد را به شکل یک آنتولوژی دارد: هر داستان با شخصیت‌های تازه و محیطی متفاوت، با یک شکارچی بیگانه‌ی مرگبار روبرو می‌شود.
Predator: Killer of Killers این مسیر را به شکل جسورانه‌ای ادامه می‌دهد و اولین فیلم کاملاً انیمیشنی فرنچایز است که سه داستان مستقل و بلندپروازانه را بدین شکل روایت می‌کند.
Predator: Killer of Killers نه تنها بسیاری از ویژگی‌های نسخه اصلی را حفظ کرده، بلکه با نوآوری در روایت و جلوه‌های بصری، فرنچایز را وارد مرحله‌ای جدید کرده است. بخش پایانی که داستان‌ها را به هم مرتبط می‌کند، علاوه بر ارائه سورپرایزهای جذاب، زمینه‌ساز توسعه‌های آینده مانند Predator: Badlands یا آنتولوژی‌های انیمیشنی دیگر می‌شود. تراچنبرگ به خوبی نشان داده که می‌تواند سرپرست جدید فرنچایز باشد و ترکیبی موفق از اکشن، ترس، عناصر انسانی و بصری خیره‌کننده ارائه دهد.
در نهایت، این فیلم به وضوح ثابت می‌کند که فرنچایز Predator هنوز هم می‌تواند با خلاقیت و احترام به ریشه‌های خود، تجربه‌ای تازه، مهیج و دیدنی ارائه دهد و همزمان نسل جدیدی از مخاطبان را با خود همراه کند.
منبع: مجله بازار
بهترین بازی سولزلایک تاریخ چیه؟ میزگیم با امیدلنون @omidlennon
بررسی های مرتبط
نظرات