در سال‌های اخیر، ورود کمدین‌ها به دنیای سینمای وحشت روندی جالب و قابل‌توجه پیدا کرده است. از جردن پیل که با فیلم Get Out اسکار بهترین فیلمنامه را از آن خود کرد، تا کوین اسمیت، بابکت گلدث‌ویت، جان کرازینسکی با A Quiet Place و دنی مک‌براید که در احیای مجموعه Halloween نقش داشت؛ همگی نشان دادند کمدی و وحشت بیش از آنچه تصور می‌کنیم به هم نزدیک‌اند. هر دو ژانر بر ایجاد و رهاسازی تنش تکیه دارند؛ چه در قالب یک شوخی غافلگیرکننده باشد و چه در هیبت یک ترس ناگهانی. به همین دلیل هم هست که اغلب پس از یک لحظه وحشتناک، ناخودآگاه می‌خندیم، یا یک شوخی عالی می‌تواند درست مثل یک جامپ‌اسکر، ما را از جا بپراند.
اما شاید شگفت‌انگیزترین نمونه در این جریان، زاک کرگر باشد؛ کمدینی از گروه The Whitest Kids U’ Know که در سال ۲۰۲۲ با فیلم Barbarian همه را شگفت‌زده کرد. این فیلم ترسناک، شوکه‌کننده و کاملاً غیرقابل پیش‌بینی بود و با استقبال گسترده منتقدان و تبلیغات دهان‌به‌دهان توانست بیش از ده برابر بودجه‌اش فروش داشته باشد. Barbarian باعث شد کرگر به عنوان صدایی تازه و هیجان‌انگیز در ژانر وحشت شناخته شود، اما حالا با فیلم Weapons او ثابت می‌کند این عنوان برازنده‌اش است. کرگر در این اثر جدید، حتی بیش از جردن پیل، مرز میان ترس و طنز را با مهارتی مثال‌زدنی طی کرده و فیلمی ساخته که هم دلهره‌آور است و هم خنده‌دار. Weapons به راحتی می‌تواند یکی از بهترین فیلم‌های ترسناک سال ۲۰۲۵ لقب بگیرد.
داستان فیلم Weapons
فیلم Weapons 2025 با فضایی مرموز و دلهره‌آور
فیلم Weapons با فضایی پر رمز و راز آغاز می‌شود؛ جایی که «جاستین گندی» با بازی جولیا گارنر، معلمی در یک شهر کوچک، صبح یک روز کاری به مدرسه می‌رسد و متوجه می‌شود تنها یک دانش‌آموزش سر کلاس حاضر است. شب قبل، در ساعت ۲:۱۷ بامداد، هفده دانش‌آموز از هجده دانش‌آموز او بدون هیچ توضیحی از خانه‌هایشان بیرون رفته و در تاریکی ناپدید شده‌اند. تنها «الکس لیلی» باقی مانده و او هم به اندازه جاستین گیج و مضطرب است. هفته‌ها پس از حادثه، شهر کوچک همچنان در شوک به سر می‌برد و هیچ سرنخی از سرنوشت بچه‌ها پیدا نشده است. نگاه‌های سنگین مردم به جاستین دوخته شده؛ انگار او چیزی می‌داند یا مسئول این فاجعه است. یکی از اصلی‌ترین کسانی که به او بدبین است، «آرچر گراف» با بازی جاش برولین، پدر یکی از دانش‌آموزان گمشده است که مصمم است حقیقت را از دل این ماجرا بیرون بکشد.
کرگر فیلمش را با ساختاری چندلایه روایت می‌کند که هیجان و رمزآلودگی آن را دوچندان می‌سازد. در Weapons مدام بین شخصیت‌های مختلف جابه‌جا می‌شویم، رویدادها را از زاویه دیدهای گوناگون می‌بینیم و هر بار با پرسش‌های تازه‌ای روبه‌رو می‌شویم. این سبک روایت، که الهام‌گرفته از فیلم Magnolia ساخته پل توماس اندرسون است، فضایی منحصربه‌فرد خلق کرده و حتی برخی شخصیت‌ها یادآور بازی‌های همان اثر کلاسیک‌اند. برای مثال، «پل مورگان» با بازی آلدن ارنرایک، پلیسی سبیل‌دار با گذشته‌ای مشکوک و رابطه‌ای نامعلوم با جاستین، شباهت زیادی به کاراکتر جان سی ریلی در Magnolia دارد. روایت از دیدگاه جاستین، الکس، آرچر، مدیر مدرسه «اندرو مارکوس» با بازی بندیکت وانگ، یک معتاد محلی به نام «جیمز» و دیگران، باعث می‌شود فیلم مثل پازلی پیچیده باشد که هر قطعه‌اش سرنخ تازه‌ای ارائه می‌دهد.
مهارت زک کرگر در ترکیب تعلیق و کمدی
جولیا گارنر در نقش معلمی که زندگی‌اش در کابوس فرو می‌رود
فیلم Weapons همان عناصری را دارد که کرگر در Barbarian به‌خوبی از آن‌ها استفاده کرده بود؛ تغییر مداوم زاویه دید شخصیت‌ها، ایجاد تعلیق به‌صورت تدریجی و کشدار که مخاطب را در لبه صندلی می‌نشاند، و بازی با انتظاراتی که از صحنه‌های پیش‌رو داریم. حتی دوباره شاهد لحظاتی دلهره‌آور در زیرزمین هستیم، اما این بار کرگر همه این عناصر را در سطحی بالاتر و پیچیده‌تر به کار می‌گیرد. روایت چندلایه و جامعه‌محور فیلم، که تمرکز آن بر ترس‌ها، روابط و فروپاشی یا اتحاد مردم یک شهر کوچک است، باعث شده کرگر داستان را از دیدگاه شخصیت‌های گوناگون تعریف کند. هر بار که داستان به شخصیت دیگری منتقل می‌شود، حس تازگی و هیجان بیشتری ایجاد می‌شود، تا جایی که تماشای دوباره فیلم می‌تواند تجربه‌ای حتی جذاب‌تر از بار اول باشد.
کرگر با افتخار به الهام‌گیری‌های خود اشاره دارد، اما این ارجاعات نه تنها آسیبی به فیلم نمی‌زنند، بلکه جذابیت آن را دوچندان می‌کنند. ترس و نگرانی ناشی از ناپدید شدن کودکان و واکنش‌های تند جامعه، شباهت زیادی به فیلم Prisoners ساخته دنی ویلنوو دارد که خود کرگر هم آن را یکی از منابع الهام این اثر معرفی کرده است. علاوه بر آن، برخی از لحظات هولناک Weapons با الهام از The Shining ساخته استنلی کوبریک خلق شده‌اند. این ترکیب هوشمندانه از منابع مختلف، نتیجه‌ای متفاوت و تازه به همراه دارد؛ فیلمی که به‌خوبی می‌تواند در تاریخ ژانر وحشت به عنوان اثری شاخص و ماندگار شناخته شود.
درست مانند Barbarian، کرگر به شکل فوق‌العاده‌ای از جای‌گیری دوربین برای ساختن حس اضطراب استفاده می‌کند. همکاری او با «لارکین سایپل» فیلمبردار Everything Everywhere All at Once و Beef، باعث شده لحظات پرتنش فیلم تاثیرگذارتر شوند. بسیاری از نماها با قاب‌های بسته فیلم‌برداری شده‌اند تا حس خفقان و ناشناختگی محیط اطراف را به مخاطب القا کنند. در مواقع دیگر، دوربین به‌گونه‌ای قرار گرفته که تنها تماشاگر از خطری قریب‌الوقوع آگاه است و شخصیت‌ها کاملاً بی‌خبرند. این بازی هوشمندانه با دانش و انتظارات بیننده، به فیلم بُعدی تعلیق‌آمیز می‌بخشد که ستون اصلی روایت Weapons محسوب می‌شود.
جمعی از کاراکترهای پیچیده و بازی‌های درخشان
پدری که به دنبال کشف حقیقت است
هر شخصیت جدیدی که در Weapons معرفی می‌شود، حال و هوای فیلم را تغییر می‌دهد و تنوعی خاص به روایت می‌بخشد. جولیا گارنر در نقش «جاستین»، قهرمان اصلی داستان، یکی از بهترین نقش‌آفرینی‌های خود را ارائه داده و نشان داده که در ژانر وحشت هم به اندازه درام‌های جدی درخشان است. او برای یافتن حقیقت مصمم است، اما این تلاش او را تا مرزهایی می‌کشاند که گاهی خطرناک و غیرمنتظره‌اند، به‌طوری که تماشای مسیر او در این دنیای پر از ابهام به‌تنهایی نفس‌گیر می‌شود. از سوی دیگر، جاش برولین در نقش «آرچر» حضوری به‌یادماندنی دارد؛ شخصیتی آرام اما زیرک که به‌دنبال سرنخ‌هاست و با دقت و منطق پیش می‌رود. بازی او در این نقش، یادآور ترکیبی از آرامش و حسابگری شخصیت‌های ماندگار گذشته‌اش است.
فیلم ساختاری چندلایه دارد و هر بخش آن به اندازه‌ای جذاب و کلیدی است که حتی برای یک لحظه از ریتم معمای اصلی خارج نمی‌شویم. بازیگران مکمل مانند آلدن ارنرایش، آستین آبرامز و بندیکت وانگ هرکدام عملکردی عالی دارند، اما یکی از چشمگیرترین بازی‌ها متعلق به کری کریستوفر در نقش «الکس»، تنها کودکی است که از حادثه‌ی ناپدید شدن همکلاسی‌هایش جان سالم به در برده. بخش زیادی از نقش او به بیان احساسات از طریق نگاه‌ها و واکنش‌های ظریفش متکی است و او در این سن کم، کاری شگفت‌انگیز انجام داده است. بااین‌حال، بی‌شک درخشان‌ترین نقش‌آفرینی فیلم متعلق به امی مدیگان در نقش عمه‌ی الکس است؛ نقشی عجیب، پررمزوراز و تأثیرگذار که بدون اغراق می‌توان آن را یکی از بهترین بازی‌های اخیر ژانر وحشت دانست.
یکی از نکات جالب انتخاب بازیگران در Weapons استفاده از چهره‌هایی است که عمدتاً در ژانر کمدی شناخته شده‌اند، اما کرگر به شکلی هوشمندانه آن‌ها را در نقش‌های متفاوتی قرار داده است. جون داین رافائل حضوری کوتاه اما جذاب دارد، درحالی‌که توبی هاس در نقش رئیس پلیس با بازی‌ای سرگرم‌کننده و دوست‌داشتنی ظاهر شده است. بخش مربوط به شخصیت «جیمز» با بازی آبرامز گاهی آن‌قدر عجیب و مضحک است که خنده‌ای تلخ روی لب تماشاگر می‌نشاند، و ویت‌مر توماس در نقش پدر الکس در چند صحنه کوتاه اما به‌یادماندنی ظاهر می‌شود. انتخاب بازیگران Weapons با دقتی مثال‌زدنی انجام شده و با توجه به اینکه ترکیب بازیگران در طول مراحل تولید چندین بار تغییر کرد، نتیجه نهایی حتی تحسین‌برانگیزتر به نظر می‌رسد.
اثری جاه‌طلبانه و تکان‌دهنده
Weapons اثری است که نشان می‌دهد زک کرگر تنها یک فیلم‌ساز تازه‌کار نیست، بلکه کارگردانی است که به‌خوبی می‌داند چطور با ابزارهای سینما تماشاگر را درگیر کند. او در دومین تجربه‌ی وحشت خود، مرز بین ترس و طنز را به‌گونه‌ای ماهرانه جابه‌جا می‌کند و اثری می‌آفریند که هم خنده‌ای ناگهانی بر لب تماشاگر می‌آورد و هم لحظاتی نفس‌گیر و دلهره‌آور خلق می‌کند. داستان چندلایه، شخصیت‌های پیچیده و کارگردانی پرجزئیات باعث شده Weapons نه‌تنها یکی از آثار شاخص ژانر وحشت در سال ۲۰۲۵ باشد، بلکه قدرت خلاقیت و آینده‌ی درخشان کارگردانش را نیز به نمایش بگذارد.
این فیلم جسورانه، تاریک و هوشمندانه است؛ اثری که هم طرفداران معما و تعلیق را راضی می‌کند و هم دوستداران سینمای وحشت را شگفت‌زده خواهد کرد. کرگر با روایت منحصربه‌فرد خود، تجربه‌ای سینمایی خلق کرده که برای مدت‌ها در ذهن مخاطب باقی خواهد ماند. نظر شما چیست؟ آیا شما هم فکر می‌کنید Weapons می‌تواند به یکی از ماندگارترین فیلم‌های ترسناک این دهه تبدیل شود یا فقط یک تجربه‌ی جذاب اما گذرا خواهد بود؟
منبع: مجله بازار
بهترین بازی سولزلایک تاریخ چیه؟ میزگیم با امیدلنون @omidlennon
نظرات