در فیلم هندی Miruthan محصول سال ۲۰۱۶، سینمای تامیل قدمی جسورانه به دنیای آخرالزمان و زامبی‌ها می‌گذارد؛ ژانری که بیشتر با سینمای غرب عجین شده است. داستان از جایی آغاز می‌شود که ویروسی ناشناخته در شهر کوایمباتور شیوع پیدا می‌کند و انسان‌ها را به موجوداتی وحشی و بی‌عقل تبدیل می‌سازد. در میان این آشوب، شخصیت اصلی فیلم، کاران – یک افسر پلیس راهنمایی و رانندگی – ناگهان از یک مأمور ساده قانون به قهرمانی در دل فاجعه بدل می‌شود. او باید نه‌تنها از جان خود محافظت کند، بلکه برای نجات خواهر بیمارش و گروهی از بازماندگان، تصمیماتی سرنوشت‌ساز بگیرد.

Miruthan اولین فیلم زامبی‌محور سینمای تامیل به شمار می‌رود و همین موضوع آن را در میان آثار هم‌دوره‌اش خاص و متفاوت کرده است. این فیلم سعی دارد تلفیقی از اکشن، درام احساسی و وحشت را ارائه دهد، گرچه گاه در حفظ تعادل میان این عناصر دچار نوسان می‌شود. بازی جیام راوی در نقش افسر پلیس، نقطه قوت اصلی فیلم است؛ او به‌خوبی میان قاطعیت و ترس، عشق خانوادگی و وظیفه‌گرایی، نوسان می‌کند و تماشاگر را با خود همراه می‌سازد.

یکی از نکات جالب توجه در Miruthan، نگاه بومی به یک موقعیت جهانی است. برخلاف کلیشه‌های متداول زامبی‌محور، فیلم تلاش می‌کند عناصر فرهنگی و اجتماعی هند را حفظ کند؛ از سبک دیالوگ‌نویسی گرفته تا روابط خانوادگی، از موسیقی متن گرفته تا جلوه‌های ویژه‌ای که با بودجه‌ای محدود طراحی شده‌اند. البته این نگاه بومی گاهی به قیمت کاهش بار ترس و دلهره تمام می‌شود، اما به فیلم هویتی ویژه می‌بخشد.

در نهایت، Miruthan تجربه‌ای متفاوت برای مخاطب هندی و حتی بین‌المللی است. هرچند در روایت‌پردازی و منطق داستانی کاستی‌هایی دارد، اما شجاعت ورود به ژانری نو در صنعت فیلم‌سازی تامیل را نباید نادیده گرفت. اگر به دنبال اثری سرگرم‌کننده با حال‌وهوایی متفاوت از زامبی‌های همیشگی هستید، این فیلم گزینه‌ای قابل‌تأمل خواهد بود – ترکیبی از تعقیب و گریز، احساسات خانوادگی و دغدغه نجات بشریت، آن هم از زاویه دیدی متفاوت.