فرنچایز The Conjuring بیش از یک دهه است که به‌عنوان یکی از ستون‌های اصلی ژانر وحشت مدرن شناخته می‌شود. حضور زوج محقق ماورایی، اِد و لورین وارن، با بازی درخشان پاتریک ویلسون و ورا فارمیگا، همواره باعث شده این مجموعه فراتر از یک فیلم ترسناک صرف باشد؛ ترکیبی از وحشت‌های ماورایی، درامی عاطفی و پرونده‌هایی برگرفته از داستان‌های واقعی. حالا با The Conjuring: Last Rites نوبت به آخرین پرده این حماسه رسیده است؛ فیلمی که هم به گذشته وارن‌ها ادای احترام می‌کند و هم پایانی شایسته برای مسیر طولانی‌شان رقم می‌زند.

آنچه این قسمت را متفاوت می‌کند، تمرکز آن بر ریشه‌های داستانی است. فیلم با بازگشتی هوشمندانه به نخستین پرونده‌های وارن‌ها، سعی می‌کند حلقه‌ای میان آغاز و پایان بسازد. این ساختار نه‌تنها بار عاطفی اثر را افزایش می‌دهد، بلکه به طرفداران قدیمی احساس رضایت می‌دهد؛ چراکه با لحظات و خاطراتی آشنا روبه‌رو می‌شوند که به نقطه شروع این جهان سینمایی برمی‌گردد. حضور جودی، دختر خانواده، و پررنگ شدن نقش او نیز نشان می‌دهد سازندگان قصد دارند میراث وارن‌ها را به نسل بعدی منتقل کنند.

مایکل چاوز، کارگردانی که پیش‌تر The Conjuring: The Devil Made Me Do It را ساخته بود، این‌بار اعتماد بیشتری از سوی استودیو دریافت کرده است. او توانسته با ریتمی بهتر، تعادل میان ترس‌های ناگهانی، فضای وهم‌آلود و لحظات درام را حفظ کند. با این حال، همچنان تفاوت نگاه او با جیمز وان احساس می‌شود؛ وان با جهان‌سازی منحصربه‌فرد و قاب‌بندی‌های خاصش سطح متفاوتی از وحشت را خلق می‌کرد که چاوز هنوز به آن دست نیافته است.

از نقاط قوت فیلم، طراحی صحنه‌ها و استفاده هوشمندانه از عناصر آشناست. بازگشت آنابل در چند لحظه کلیدی، اگرچه کوتاه است، اما یادآور قدرت این فرنچایز در خلق آیکون‌های ترسناک است. صداگذاری و موسیقی متن نیز نقش مهمی در ساخت فضای دلهره‌آور ایفا می‌کنند و لحظه‌ای به مخاطب اجازه آسودگی نمی‌دهند.

با این وجود، نقطه ضعف اصلی فیلم در شخصیت‌پردازی آنتاگونیست آن نهفته است. برخلاف والاک یا بثشیبا که به چهره‌هایی فراموش‌نشدنی در دنیای وحشت تبدیل شدند، شر اصلی Last Rites نتوانسته عمق یا ترس کافی ایجاد کند. این موضوع سبب می‌شود که فیلم، با وجود صحنه‌های مهیج، از رسیدن به سطح بهترین قسمت‌های فرنچایز بازبماند.

در نهایت، The Conjuring: Last Rites فیلمی است که هم طرفداران قدیمی را راضی می‌کند و هم برای تازه‌واردها تجربه‌ای دلهره‌آور فراهم می‌آورد. پایان ماجراجویی‌های وارن‌ها با ترکیبی از ترس، احساس و میراث خانوادگی، نقطه‌ای به‌یادماندنی در ژانر وحشت به جا می‌گذارد. اگرچه شاید نتوان آن را بهترین فیلم مجموعه دانست، اما بی‌تردید یکی از مهم‌ترین آن‌هاست؛ پایانی که مخاطب را به فکر آینده این جهان سینمایی وا‌می‌دارد.