بازی جدید لاک‌پشت‌های نینجا با الهام از Hades بسیار موفق ظاهر شده

در دنیای بازی‌های ویدیویی آثار اقتباسی معمولا عملکرد خوب و تحسین‌برانگیزی ندارند. سال‌ها پیش اگر یک بازی لایسنس‌شده از دل کمیک یا انیمیشنی بیرون می‌آمد، در بهترین حالت می‌شد به آن لقب «قابل‌تحمل» داد. اما از زمانی که Batman: Arkham Asylum پا به میدان گذاشت، ورق به کلی برگشت. بعد از آن شاهد توسعه و انتشار آثار تحسین‌شده‌ای مثل Marvel’s Spider-Man یا سری Star Wars Jedi بودیم. با این حال لاک‌پشت‌های نینجا هنوز نتوانسته برای خودش یک بازی شاهکار ثبت کند و شاید تنها استثنا در این سال‌ها TMNT: Shredder’s Revenge باشد که بیشتر به‌خاطر حس نوستالژیک و سبک آرکیدش مورد توجه قرار گرفت. اما حالا بازی جدید لاک‌پشت‌های نینجا یعنی TMNT: Splintered Fate آمده تا معادلات را عوض کند – عنوانی که قرار نبود جدی گرفته شود، اما در عمل یک اثر قابل احترام و خوش‌ساخت از آب درآمده است.

باتوجه به سبک و طراحی TMNT: Splintered Fate، مقایسه آن با بازی تحسین‌شده Hades اجتناب‌ناپذیر است و سازندگان آن هم از این قیاس فرار نمی‌کنند. حتی طراح اصلی بازی، دنیل استنسنز، گفته که از این شباهت‌ها «احساس افتخار» می‌کند. هرچند شاید Splintered Fate در نهایت به گرد پای Hades هم نرسد، اما همین که بتواند با چنین بازی شاهکاری مقایسه شود اصلا دستاورد کمی نیست.

آنچه باعث می‌شود این اثر در میان بازی‌های روگ‌لایت حرفی برای گفتن داشته باشد، کنترل روان و سیستم ارتقای متنوع آن است؛ مبارزات ریتم تند و پرهیجانی دارند و دشمنان بدون وقفه به شما حمله می‌کنند. بنابراین اگر بدون فکر فقط دکمه‌ها را فشار دهید، زودتر از چیزی که فکرش را می‌کنید به زمین می‌خورید. باس‌فایت‌ها هم همین خشونت و تنوع در حملات را از خود نشان می‌دهند. البته بازی فاقد بعضی از جزییاتی است که Hades را خاص می‌کرد؛ مثل ضربات از پشت یا تله‌های محیطی. همچنین برخی رویدادهای تصادفی مثل طوفان‌های پس از مدتی حس یکنواختی به مخاطب می‌دهد. با این حال، شدت زد و خورد درگیری‌ها آن‌قدر بالاست که بازیکن مجبور می‌شود همیشه تمام حواس خود را معطوف بازی کند و همین خودش نقطه قوت مهمی از TMNT: Shredder’s Reveng به حساب می‌آید.

این بازی در زمینه آپگرید و ارتقاء هم عملکرد بسیار خوبی دارد. سیستم‌های ارتقای بازی پر از گزینه‌های متنوع است که به شکل‌های مختلف با هم ترکیب می‌شوند. مثلا یک ارتقا باعث خواهد شد هر ضربه‌ شما یک شوریکن پرتاب کند و این به‌خوبی با قابلیتی که باعث کاهش دفاع دشمن هنگام اصابت شوریکن می‌شود همخوانی دارد. حتی بعضی ارتقاها ویژگی‌های نادر و ترکیبی دارند، درست مثل «بون‌»های دوگانه در Hades. چنین ترکیب‌هایی عصاره و هسته سبک روگ‌لایت‌اند و Splintered Fate در این زمینه کاملا به اصول ژانر خود وفادار مانده.

با این حال، همه چیز هم در این بازی بی‌نقص نیست. ارتقاهای دائمی که با پول‌های داخل بازی خریداری می‌شوند به‌خوبی طراحی شده‌اند، اما پیشرفت بازیکن گاهی به شکل مصنوعی و اعصاب‌خردکنی کند می‌شود. به‌عنوان مثال در اوایل بازی جمع‌ کردن منابع لازم برای ارتقاهای افزایش دمیج واقعا دشوار است و همین می‌تواند مبارزات بعدی را خسته‌کننده کند. از طرف دیگر داستانی که در بطن بازی روایت می‌شود کشش و جذابیت چندانی ندارد و اطلاعات مربوط بسیار آهسته و اصطلاحا قطره‌چکانی در اختیار مخاطب قرار می‌گیرند.

گرچه این کاستی‌ها خدشه جدی به هسته‌ بازی وارد نمی‌کند. بعضی دیالوگ‌ها واقعا بامزه‌اند و وقتی از مراحل ابتدایی عبور کنید، قدرت شخصیت‌ها به‌مرور افزایش می‌یابد و حس فوق‌العاده رضایت‌بخشی ایجاد می‌کند. همچنین درست است که تعداد رویدادهای تصادفی TMNT: Shredder’s Revenge محدود است، اما بازیکنان می‌توانند با فعال کردن چالش‌های خاص (مشابه Pact of Punishment در Hades)، تجربه‌ هر بار بازی را متفاوت کنند. علاوه بر این‌ها هر چهار لاک‌پشت نینجا و کیس جونز هم قابلیت‌های منحصربه‌فرد خود را دارند. در نهایت، بازی آن‌قدر در سبک خود موفق ظاهر می‌شود که هرچند نمی‌تواند تاج و تخت Hades را تصاحب کند – همانطور که روزی Dark Souls مرجع اصلی سبکش شد و دیگران همیشه در سایه‌اش باقی ماندند – اما دست‌کم می‌تواند در مقایسه با آن حرفی برای گفتن داشته باشد.

بخش زیادی از تحسین‌ها نسبت به این بازی لاک‌پشت‌های نینجا به‌خاطر این است که کسی واقعا انتظار زیادی از آن نداشت. با طراحی کارتونی، عرضه اولیه روی iOS و سابقه‌ نه‌چندان درخشان بازی‌های TMNT، هیچ دلیلی وجود نداشت که Splintered Fate توسط مخاطبان جدی گرفته شود؛ مخصوصا وقتی به یاد می‌آوریم که حتی استودیوی بزرگ و موفقی مثل PlatinumGames هم در سال ۲۰۱۶ با Mutants in Manhattan شکست خورد و بازی‌اش تنها چند ماه بعد از انتشار از فروشگاه‌ها حذف شد.

در نهایت، لاک‌پشت‌های نینجا هنوز Arkham Asylum مخصوص خود را ندارند. شاید پروژه‌ در دست ساخت The Last Ronin با حال‌وهوای گاد آو وارگونه‌اش بتواند این جای خالی را پر کند؛ گرچه به شرطی که به سرنوشت خیلی از پروژه‌های نیمه‌تمام دچار نشود. با این حال شاید نیازی هم به یک بازی بلاک‌باستری برای لاک‌پشت‌های نینجا نباشد؛ اگر تیم‌هایی مثل Super Evil Megacorp بتوانند با بودجه‌ای کمتر و نگاهی خلاقانه آثاری تحسین‌برانگیز و خوش‌ساخت در ژانرهای غیرمنتظره خلق کنند، قطعا طرفداران این فرنچایز پرسابقه بسیار راضی خواهند بود. در آخر باید گفت Splintered Fate یک نشانه مثبت است، نه فقط برای لاک‌پشت‌های نینجا، بلکه برای تمام بازی‌های که اقتباسی که جاه‌طلبی قابل توجهی دارند و می‌خواهند طلسم این نوع بازی‌ها را بکشنند.

منبع: Comicbook

بزرگ‌ترین یوتیوبر کالاف دیوتی ایران کیه؟ میزگیم با ملیکا دیوتی