زمانی‌که حرف از بازی‌های آخرالزمانی و زامبی‌محور می‌شود اسمی ماندگار به میان می‌آید؛ چه اسمی؟ مشخص است، بازی The Last of Us Part 1. با بررسی این بازی همراه مجله بازار باشید.

در طی سال‌های اخیر داستان‌پردازی و رویاسرایی در روایت‌های آخرالزمانی به‌حدی زیاد شده است که کلیشه‌های فراوانی را رقم زده‌اند، این کلیشه‌ها گاهی اوقات به ساختارهای متعددی آسیب می‌زده‌اند و گاهی نیز ناپدید می‌شدند. آنقدر این روزها شاهد افزایش تولید بازی‌های پساآخرالزمانی با سیر تکراری هستیم که شاید نتوانیم آنطور که باید و شاید از بین‌شان، «برترین‌ها» را بیابیم اما این وسط محصولاتی وجود دارند و پیدا می‌شوند که تک‌وتوک باعث نجات این وضعیت شده و این سراسیمه‌ی سبک‌محور را هدایت کرده‌اند. در این مطلب قرار است نگاه و بررسی کوتاهی نسبت‌به بازی The Last of Us Part 1 داشته باشیم و از ارزش تجربه‌ی آن خلاصه‌وار سخن بگوییم.

داستان بازی از آنجایی آغاز می‌شود که تراژدی شروع می‌شود. درواقع در تمام جزئیات اثر می‌توانیم زحمت استودیو بازی‌سازی ناتی داگ (Naughty Dog) و نیل دراکمن (Neil Druckmann) کارگردان The Last of Us را ببینیم که چگونه حوادث و رویدادهای مختلف را در گوشه‌وکنار این بازی جای داده‌اند. همانطور که اشاره کردیم داستان از یک حادثه‌ی جهانی همانند دیگر آثار آخرالزمانی و زامبی‌محور شروع می‌شود و در همان دقایق ابتدایی نیز ما را دچار سورپرایز احساسی‌ای خواهد کرد؛ آنقدر این کشمکش عاطفی و روانی به‌خوبی برقرار می‌شود که احتمالا خودتان را نیز از یاد خواهید برد و در جو قصه غرق خواهید شد.

یکی از مسائلی که می‌بایست در نقد و بررسی بازی لست آف آس ۱ به آن اشاره کنم، تفاوتی است که Naughty Dog فراهم کرده تا با دیگر آثار این چنینی جدا شود. درواقع اقدام ناتی‌داگ در داستان گویی و استفاده از یک قارچ «واقعی و رئال» در پس‌زمینه‌ی داستانی بازی، باعث می‌شود که حس واقع‌گرایانه‌ای را دریافت کنید و در عمق بازی فرو روید و این رویداد را طوری تجربه کنید که انگار خودتان در کنار شخصیت‌ها قرار گرفته‌اید و به بقا می‌پردازید. هرچه که جلوتر می‌روید تعداد کرکترها بیشتر از قبل می‌شود و در کنار آن‌ها نیز شخصیت‌پردازی‌شان به‌خوبی پیش می‌رود؛ شما به‌هیچ عنوان در طول بازی این احساس را نخواهید داشت که کرکتر X رها شده و داستان صرفا روی کرکتر Y متمرکز شده است.

شخصیت‌پردازی‌های بازی به‌شدت جذاب هستند

آنقدر این جزئیات و نهادهای متفاوت روایی به‌بهترین و زیباترین شکل ممکن جای‌گذاری شده‌اند که هرکدام از شخصیت‌ها در طول تجربه‌ی بازی The Last of Us دارای روحیه، قصه و فرم اختصاصی خود هستند. شما اگر اهل دنیای بازی‌های ویدیویی هم نباشید صددرصد نام سریال لست آف آس را شنیده‌اید که از شبکه‌ی HBO پخش می‌شود، در نتیجه کرکترهای مهمی همانند جول و الی را می‌شناسید و می‌دانید که این دو شخصیت چقدر برای مخاطبین، ناتی‌داگ و سونی با ارزش هستند. بگذارید کمی مفرد سخن بگویم، من دوستان و کاربران زیادی می‌شناسم که به‌خاطر اتفاقات مختلفی که برای جول و الی و رابطه‌شان در طول داستان میفتد اشک ریخته‌اند و در کانسپت‌های عاطفی خودشان فرو رفته‌اند در نتیجه اگر روحیه‌ی عاطفی و حساسی دارید، این محصول به‌شدت می‌تواند شما را ارضاء کند.

از آن طرف ماجرا هم اگر از آن دسته افرادی هستید که دل‌تان شبیه‌به سنگ شده و فکر می‌کنید هیچ دیتایی از غم ندارید و درد را کسب نمی‌کنید، داستان و رابطه‌ی پدر و دختری بسیار خارق‌العاده‌ی جول و الی آنچنان شما را مجذوب به خود می‌کند که تا سال‌ها در یاد و خاطرات‌تان باقی بماند و آن نقطه‌ی سفید و حساس‌تان را روشن نماید. بیایید به مبحثی که در اوایل ماجرا به آن اشاره داشتم بپردازیم؛ چه چیزی The Last of Us Part 1 را خاص می‌کند؟ اگر یادتان باشد در طول Marvel’s Spider-Man مشاهده کردیم که ابرقهرمانان، جان عزیزان خود را قربانی نجات دنیا می‌کنند و با دردها و رنج‌های این قضیه کنار می‌آیند اما در طی The Last of Us این قضیه کاملا برعکس است و آن حس قدرتمند «پدر گونه‌ی جول» نمی‌گذارد که چنین چیزی اتفاق بیفتد و به‌رقم بنشیند.

درواقع شاید در اوایل ماجراهای داستانی بازی، مسیر جول کاملا با این موضوع خنثی باشد اما قصه‌گویی به‌خصوص لست آف آس ۱ چنان شما و جول را درگیر می‌کند که خودتان هم متوجه نمی‌شوید که چه مواردی را فدای چه چیزی می‌کنید، نتیجه‌اش آن تفاوتی می‌شود که قبل‌تر به آن اشاره کردم و بیش از این نیز آن را باز نخواهم کرد چرا که دچار اسپویل‌های متعددی خواهید شد که این اسپویل‌ها، از ارزش تجربه‌تان کم خواهد کرد. Naughty Dog به‌خوبی توانسته است عنصر ترکیبی اکشن و ماجرا را با یک‌دیگر حل کند و یک محصول به یاد ماندنی را تحویل جامعه‌ی صنعت بازی‌های ویدیویی دهد.

یک اثر تکمیل، پویا و پر جزئیات

تقریبا همه‌چیز خوب است، کرکترها، شخصیت‌پردازی‌ها و حتی تنوع زامبی‌ها که در بازی با نام کلیکرها (Clickers) شناخته می‌شوند به‌نحوی احسن طراحی شده‌اند. اکشن بازی نیز در سطح بسیار مطلوب و واقع‌گرایانه‌ای قرار دارد. یکی از موارد جالب بازی سیستم ترکیب‌بندی و ساخت موارد مختلفی همچون دارو است که باعث می‌شود علاقه‌تان نسبت‌به گشت‌وگذار بیشتر شده و بهتر از قبل برای بقا‌ءتان تلاش کنید و وقت بگذارید، وگرنه با چند گلوله و یک‌سری از ویژگی‌های محدودی که در اختیارتان قرار می‌گیرد قطعا شکست خواهید خورد و صبرتان را هم از دست خواهید داد.

با گذشت حدود ۱۱سال از بازی The Last of Us Part 1 و عرضه‌ی نسخه‌های ریمستر و ریمیک آن برای کنسول‌های بازی نسل جدید و پلتفرم PC هنوز هم که هنوز است شاهد این ماجرا هستیم که کاربران بسیاری همچون من، بارها و بارها پای این اثر می‌نشینند و برای چندمین‌بار از تجربه‌ی آن لذت می‌برند. من طرفدار آتشین ناتی داگ یا سری The Last of Us نیستم اما اعتقاد دارم که باید از بازی «شاهکار» تقدیر کرد و مدل تقدیر من این چنین است که برایتان تعریف کرده‌ام. The Last of Us Part 1 به‌معنای واقعی کلمه کلاس درس بازی‌سازی است، اتمسفرهای خفه‌کننده و واقعی، جهانی ترسناک و رازآلود و آغشته به جریان آخرالزمانی، گیم‌پلی بسیار درگیر کننده، انیمیشن‌ها و کات‌سین‌های جذاب و گان‌پلی بسیار واقع‌گرایانه از آن چیزهایی هستند که به این اثر زرق‌وبرق بیشتری می‌بخشند و آن را ویژه‌تر می‌کنند.

بازی The Last of Us Part 1 یاد می‌دهد که چگونه می‌بایست یک داستان را به‌تصویر بکشیم و محتوای آن را با یک موسیقی گوش‌نواز ترکیب کرده و روایتش کنیم و حتی تجربه‌اش نماییم. شما کافی است کنترلر خود را بردارید و به تجربه‌ی اثر روی پلتفرم‌های PS3، PS4، PS5 و یا حتی PC بپردازید و از قصه‌گویی ستودنی Naughty Dog و رابطه‌ی پدر و دختری جول و الی نهایت لذت را ببرید؛ این میان هم باید بگویم که اگر شما از طرفداران سبک آخرالزمانی و داستان‌های عمیق باشید، به شما قول می‌دهم که بعد از مشاهده‌ی تیتراژ پایانی لست آف آس ۱ به‌سرعت به‌سراغ The Last of Us Part 2 خواهید رفت تا از ادامه‌ی ماجراجویی‌های خارق‌العاده‌ی این بازی باخبر شوید. در کلام آخر باید بگویم که لست آف آس صرفا یک «بازی عادی» نیست بلکه یک جهان بسیار منحصربه‌فرد است که با عناصرهای ویژه و پویایش، ما را غرق در خود خواهد کرد.