قسمت اولِ فصلِ دومِ سریال The Last of Us بالاخره و پس از مدت‌ها انتظار از شبکه‌ی HBO پخش شد؛ این فصل که قرار است باری‌دیگر ما را به پای تماشای داستان‌های جول و الی بنشاند، قبل‌هاتر توسط «طرفداران و بازیکنان بازی‌های ویدیویی» تجربه شده است، حال این سوال بوجود می‌آید که شروع فصل دوم لست آو آس چگونه بوده است؟ با نقد و بررسی اپیزود اول از فصل دوم The Last of Us همراه مجله بازار باشید.

من بارها در طی مقالات و مطالب گذشته‌ام به این موضوع اشاره کرده‌ام که سال‌های ۲۰۲۰ به‌بعد، صنعت سرگرمی (نه فقط بازی‌های ویدیویی بلکه در بحث فیلم‌ها و سریال‌ها هم می‌توانیم مشاهده کنیم) به صنعتی تبدیل شده که به‌جای خلق آثارِ تازه، تهیه‌کنندگان به ساخت محصولاتی مشغول می‌شوند که یا قبلا در مدیای ویژه‌ای ساخته شده و به موفقیت رسیده‌اند که در اینجا (بحث تغییر مدیوم بوجود می‌آید و اقتباس‌ها شکل می‌گیرند) برای مثال می‌توانم به اقتباس‌ِ سریالی جدید هری‌پاتر از سری کتاب‌هایش بگویم و بعد از آن هم به اقتباس بسیار مخصوصِ لست آو آس از سری بازی‌هایی با همین نام که دنیای سریالی HBO را تشکیل می‌دهند اشاره کنم.

حالا و پس از موفقیت فصل اول سریال The Last of Us، اپیزود اول از سیزن دوم این فرنچایز منتشر شده و در همین اولِ ماجرا هم طرفداران را به‌وَجد آورده است؛ از این موضوع نیز بگذریم که صنعت‌ِ «سینما و بازی‌های ویدیویی» تاسف‌وارانه به‌سمت «ریمستر، ریبوت و ریمیک» بیش‌از حد رفته‌‌اند. این سریال واقعا اقتباس بسیار مثبتی از یک محصول «ویدیوگیمی» به‌حساب می‌آید، به‌حدی که شاید آن را بتوانیم بهترین اقتباس سینمایی/بازی‌‌ویدیویی، تاریخ بنماییم و از آن یاد کنیم.

بگذارید این نکته را در همین اول ماجرا بگویم که ادامه‌ی این «نقد و بررسی» شامل اسپویل می‌باشد و از همه مهم‌تر اینکه من، هر دو شماره‌ی بازی‌های The Last of Us را تجربه کرده و لذت برده‌ام که ریویوهای این دو اثر را هم می‌توانید در مجله بازار مطالعه کنید و نظرات‌تان را هم با ما به اشتراک بگذارید. این را نیز می‌بایست اضافه کنم که من این محصول را با یک‌دیگر (سریالی/ویدیوگیمی) «آنقدر که باید و شاید» مقایسه نخواهم کرد و با این دید به سمت نقد و بررسی قسمت اول از فصل دوم لست او اس می‌روم که این مقایسه‌ها را انجام ندهم.

پنج سال از داستان فصل قبلی The Last of Us می‌گذرد

داستان قسمت اول از فصل دوم The Last of Us در همین اولِ ماجرا با کرکتر جدید این سیزن، یعنی «اَبی» آغاز می‌شود؛ ابی شخصیتی است که بدون سوال و ماجرا در همین سکانس حاضر شده و سوالات گسترده‌ای را هم بوجود می‌آورد، او کیست؟ دنبال چه چیزی است؟ چرا «جول» را می‌خواهد و چرا به‌دنبال یک انتقام «آرام» می‌گردد؟ این سوالات برای امثالی همچون من که بازی‌های ویدیویی را انجام داده‌اند چیزِ تازه‌ای نیست اما «اسپویل» نمی‌کنم تا هفته‌ی آینده خودتان متوجه‌ی قصه‌ی این قضیه شوید. در همین نگاه اول من با این تاسف روبرو شدم که چرا بازیگر «اَبی» را برای شخصیت‌پردازی و بازیگری کرکترِ «الی» انتخاب نکرده‌اند؟

بازیگری کیتلین دیور در نقش ابی در همین چند دقیقه‌ی کوتاه شگفت‌زده‌ام کرد، آن شیمی عاشقانه و غم ماندگارش که نوید اتفاقات هیجان‌انگیزی را می‌دهند، به‌خوبی احساس و دریافت می‌شدند اما از آن طرف ماجرا، وقتی که سریال به سمت «بلا رمزی در نقش الی» می‌رود، من در تک‌تک ثانیه‌هایش با تاسف و نفرت پای تماشای این کرکتر می‌نشستم، با اینکه انتخاب سازندگان را پذیرش کرده‌ام اما کیتلین دیور دقیقا همان کسی است که قبل از تولید فصل اول لست او اس، همه‌ی طرفداران تصور می‌کردند که خانوم دیور قرار است نقش «الی» را بازی کند نه «بلا رمزی» اما حالا که این اتفاق نیفتاده است، سازندگان تصمیم گرفتند که این نظریات و تصورات روبروی یک‌دیگر قرار دهند و احساسِ تقابل را هم بیشتر از قبل سازند.

با اینکه بلارمزی بازیگر خوبی محسوب می‌شود اما یک بازیگر، علاوه‌بر نقش‌آفرینی مناسب، می‌بایست بتواند «چهره و تصور» بینندگان را هم پوشش دهد تا ارتباط «تماشاگران و بازیگران» بیشتر و بهتر از همیشه جلو برود اما این اتفاق حداقل از سمت من نمیفتد؛ چرا؟ کافی است یک جستجوی ساده در گوگل انجام دهید و الی بازی را با الی سریالِ HBO مقایسه کنید، با اینکه گفتم دوست‌ندارم این دو محصول متفاوت را با هم مقایسه کنم اما چه می‌شه کرد؟ این مسئله واقعا برای من اهمیت داشته است. من در طول تجربه‌ی بازی‌های The Last of Us بارها اشک ریخته‌ام و طبیعی است که انتظاراتی هم داشته باشم اما حداقل این انتظارات، در بحث شخصیتِ «الی» برآورده نشده‌اند.

باز هم می‌گویم که بلا رمزی بازیگر خوبی است اما در حد و اندازه‌ی این شخصیت نمی‌باشد؛ به‌خصوص زمان‌هایی که کرکتر الی در طول داستان با «دینا» نمک‌پراکنی می‌کنند، آنجا است که به موضوع بامزه نبودن این شخصیت بیشتر از گذشته پی می‌برید. شیمی کرکترها هم همانند سریال‌های ترکی می‌ماند، شخصیت «جسی» که یک کرکتر شرقی به حساب می‌آید قبل‌ها با «دینا» در رابطه بوده و حالا طبق روال داستان این جایگاه‌ها هربار از سمت «دینا» عوض می‌شود البته از خالقی که در سرزمین‌های «اِشغالی» به‌دنیا آمده است هم بیشتر از این انتظار نمی‌رود؛ اشتباه نکنید من طرفدار آقای نیل دراکمن هستم و به‌شدت از او تقدیر می‌کنم. سری The Last of Us جزءِ پنج بازی‌ای هستند که در طول عمرم انجام‌شان داده‌ام.

باید ببینیم که داستان سریال The Last of Us چگونه پیش می‌رود؟

حیف که موضوعات گرایشات را قبل‌تر در بحث‌های «گیمینگ» به میان آورده‌ام و نقدشان کرده‌ام اما در اینجا دست و بالم آنقدر که باید و شاید باز نیستند، به همین خاطر از این مسائل عبور می‌کنم. بیایید به داستان قسمت اول از سیزن دوم The Last of Us برگردیم، ما پس از تماشای سکانس‌های اَبی و لذت بردن از نقش‌آفرینی خانوم دیور و چشم‌نوازی‌های کارگردان و تصویر برداران اثر، به ایالت وایومینگ و شهر جکسون می‌رویم که در آنجا کرکترهای اصلی‌ای مثل «الی، دینا، جسی، جول و تامی» به زندگی‌شان ادامه می‌دهند. حالا این شهر یا کمپی که شهر شده است، یک شورای مدیریتی و راهبردی دارد که تامی و همسرش در آن جزء نقش‌های اصلی حضور می‌یابند و شهر را رهبری می‌کنند، جول هم بیشتر از بحث‌های مهندسی و توسعه‌ی شهری کار می‌نماید.

در طول داستان هم متوجه می‌شویم که جول به اشتباه، شوهر درمانگر روانی‌اش (تراپیستش) را کشته و با روش‌هایی با یک‌دیگر بحث می‌کنند تا زخمِ جول و الی کم‌تر از قبل باعث به‌درد آوردنِ جول شود؛ اینکه این بین نیز شخصیتِ دینا با بهانه‌ی یادگیری موارد برقی به سمت جول می‌رود تا از احوالش باخبر شود و به التیامش نیز کمک کند برای من جذاب به‌نظر آمد با اینکه در نهایت، این دو دوست هستند که جول را به فراموشی کامل‌تری می‌سپارند. از یک طرف داستان و موسیقی نمی‌گذارد که پلک بزنیم و از طرفی دیگر نیز نقش‌آفرینی بسیار عالی پدرو پاسکال است که ما را هیجان‌زده می‌کند؛ در تک‌تک سکانس‌های این شخصیت می‌توانیم احساسات این بازیگر را درک کنیم و از او در جهت تکامل این فرآیند تشکر نماییم.

همه‌چیز آرام‌آرام ما را به سمت شب کریسمسی داستان و شیمی بین الی و شخصیت روبرویش می‌برد و در نهایت به سرکوب شخصیتی «جول» می‌رساند، جولی که قبل‌ها دختر خود یعنی «سارا» را از دست داده و حالا که «الی» جای او را برایش پر کرده است، به هیچ عنوان نمی‌خواهد که او را از دست بدهد و دوباره بارِ از دست دادن دختر کوچکش را به‌دوش بکشد آن هم بعد از این‌همه فداکاری در نجات «الی» و داستان‌های فصل قبلی؛ در نتیجه هر دو شخصیت قابل درک هستند با اینکه جول با نگرش پدری‌اش و محافظت از دختر ۱۹ ساله‌اش در شرایط آخرالزمانی جهان The Last of Us بیشتر منطقی به‌نظر می‌رسد چرا که این خوی پدری جول بود که باعث نجات الی شد اما الی از اینکه جول نجاتش داده پشیمان است و او را «خودخواهی می‌داند که باعث نجات نیافتن دنیا» شده است، چرا که خونِ الی نسبت به ویروس قارچی سریال واکنشی نشان نمی‌دهد و مقاوم است.

درد قسمت اول از فصل دوم سریال لست او اس به‌شدت مردانه است

هیچ دردی حتی برای بسیاری از تماشاگران مونث آثار داستانی، خورد شدن یک مرد در مقابل دیگران «بد» ظاهر نمی‌شود؛ ما شاهد خورد شدن جول در طول داستان هستیم که این موضوع به‌شخصِ باری‌دیگری، رگِ غیرت مردانه و پدروارانه، احساساتی و ارتباطی‌ام را تحت تاثیر قرار داد و نگرانم کرد؛ درواقع نگران سلامتی روحی و جسمی جول می‌شوم با اینکه می‌دانم قرار است چه اتفاقی برای او رقم بخورد. همانطور که قبل‌تر اشاره کردم، تصویربرداری‌ها، موسیقی‌، صحنه‌ها و تمام جزئیات سریال همانند سری بازی‌های The Last of Us در سطح بسیار بالایی قرار دارند و حداقل در این قسمت نمی‌توان به آن‌ها خورده گرفت.

معرفی موجودِ جدید سریال هم که با کمی «هوش و حواسِ» بیشتری وارد سریال می‌شود هم به‌طرز جذابی، شگفت‌انگیز و عالی به‌نظر می‌آمد؛ با اینکه شاهد این ماجرا بودیم که الی «گاز گرفته شد» اما در نهایت این مورد را یادآور شدیم که او نسبت به ویروسِ قارچی سریال مقاوم است و آنقدری از پس خودش بر می‌آید که به‌راحتی به گره زدن بخیه‌هایش می‌پردازد. شیمی بین دینا و جسی هم هنوز کامل نشده است و نمی‌توان در این‌باره سخن خاصی گفت، جشن نهایی سریال و شکستن غرور مردانه‌ی جول هم به بهترین شکل ممکن پیاده‌سازی شد.

در نهایت بایستی بگویم که قسمت اول از فصل دوم سریال The Last of Us به‌خوبی قصه‌ی خودش را روایت می‌کند با اینکه من مجبورم تا پایان این سریال شخصیت «بلا رمزی» را تحمل کنم اما می‌توانم به‌جایش از نقش‌آفرینی «پدرو پاسکال» لذت ببرم. فصل دوم سریال لست آو آس به بهترین شکل ممکن آغاز شده است و امیدوارم به همین روش نیز ادامه یابد، شخصیت‌پردازی‌ها بیشتر و بهتر شوند و سوالات مخاطبین نیز جواب داده شوند. امیدوارم دردِ «نهایی» آرام‌تر باشد و دوباره بیمارمان نکند، ما به دنبال انتقام آرام و انتقامی پس‌از انتقام نیستیم اما سریال چنین چیزی را پیش‌بینی می‌کند. نظر شما چیست؟ به‌نظر شما اپیزود اول از فصل دوم سریال The Last of Us قسمتِ خوبی بود؟ نظرتان را با ما و دیگر کاربران مجله بازار به اشتراک بگذارید.