فیلم The Platform 2 از آن دسته آثار سینمایی است که بدون هیچ مقدمه‌ای مستقیم می‌رود سر اصل ماجرا. شخصیت‌های این فیلم بدون این که مروری بر فیلم قبلی داشته باشند (که یک تمثیل علمی-تخیلی و ترسناک بود و چند سال پیش به موفقیت بزرگی در نتفلیکس دست یافت) در کمتر از ۱۰ دقیقه شروع به بحث درباره حقوق و اقتصاد می‌کنند. فیلم به قدری سریع به پیش می‌رود که در ۴۰ دقیقه ابتدایی فیلم، یک شخصیت مهم دست به خودسوزی می‌زند! ریتم فیلم پلتفرم ۲، که در مجموعه‌ای از اتاق‌های ساده در یک زندان عمودی عظیم اتفاق می‌افتد، به طرز شگفت‌آوری سریع است.

عملکرد این زندان در قسمت اول به‌تفصیل توضیح داده شد: زندانی‌ها برای مجازات یا به‌عنوان بخشی از معامله، وارد ساختاری به نام «چاه» (The Pit) می‌شوند و هر ماه به‌طور تصادفی به یک طبقه متفاوت می‌روند که معمولاً با یک زندانی دیگر مشترک است. هر روز یک سکو از بالا (سطح ۰) شروع به حرکت می‌کند و حدود ۳۰۰ طبقه پایین می‌آید. این سکو پر از غذاهای لذیذ است که برای چند دقیقه در هر طبقه توقف می‌کند (هر زندانی می‌تواند یک غذا را از سکو انتخاب کند). زندانی‌هایی که در طبقات بالا هستند، می‌توانند هر چه می‌خواهند در زمانی کوتاه بخورند. اما وقتی چنین کاری می‌کنند، طمع‌شان بیشتر می‌شود و در نتیجه، برای زندانی‌های فقیر و ناامید در طبقات پایین، چیز زیادی باقی نمی‌ماند. البته سرنوشت همه هر ماه می‌تواند تغییر کند؛ کسی که در بالا است، ممکن است به پایین برود و بالعکس. این تغییرات دائمی باید حس همدلی ایجاد کند، اما در بیشتر موارد باعث وحشت و خودخواهی‌های زیادی می‌شود. به‌عبارتی دیگر: همین حالا تا می‌توانید بخورید، چون معلوم نیست ماه بعد کجا هستید!

در ابتدای پلتفرم ۲، زندانی‌ها سازماندهی شده و قوانین غیررسمی اما سختگیرانه‌ای را برای خود وضع کرده‌اند: هر زندانی فقط باید غذایی را بخورد که خودش انتخاب کرده و نه بیشتر، مگر اینکه کسی دیگر را راضی به معامله کند. اگر همه به این قانون پایبند باشند، روی کاغذ هیچ‌کس گرسنه نمی‌ماند. البته گفتن این حرف آسان است؛ چون کافی است فقط یک نفر، غذایی دیگر را بخورد تا تعادل به هم بریزد. این دقیقاً همان اتفاقی است که زامیاتین (با بازی هوویک کیوچکریان) در روز اولش در چاه با آن مواجه می‌شود.

زامیاتین که مردی خشن و بی‌ادب به نظر می‌رسد، خواستار برقراری عدالت است؛ اما هم‌سلولی‌اش پرمپوآن (با بازی میلنا اسمیت) او را به خویشتن‌داری دعوت می‌کند. جالب این است که او موفق می‌شود زامیاتین را متقاعد کند و این دو با هم دوست می‌شوند؛ حتی با وجود آن‌که در سطوح مختلف، برخوردهای دیگری نیز اتفاق می‌افتد. به زودی این دو درگیر یک دعوای خودخوانده می‌شوند که بر اجرای دقیق و بنیادگرایانه قوانین اصرار دارد (مثل اینکه اگر زندانی‌ای بمیرد، غذای او نباید توزیع شود و باید دور ریخته شود).

موقعیت این دو زندانی در این درگیری‌ها به قدری سریع تغییر می‌کند که ممکن است باعث سردرگمی بیننده شود. حتی استعاره‌ها و اشارات فیلم نیز دائماً در حال تغییر است؛ گاهی به اقتصاد مشکوک سرمایه‌داری طعنه می‌زند، گاهی به غیرممکن بودن برابری اجتماعی یا اقتصادی اشاره می‌کند، گاهی به اشتیاق شدید پیروان واقعی مذهب، و گاهی هم به خشونت ذاتی می‌پردازد که در طبیعت انسان وجود دارد. گالدر گازتلو-اوروتیا، کارگردان فیلم، با سرعت و خشونتی آشفته از میان تمام این موضوعات ارزشمند عبور می‌کند؛ صحنه‌هایی که شامل آدم‌خواری مسلحانه، پیش‌زمینه‌های بی‌معنی و هولناک و دیگر زشتی‌های بصری و روایی هستند.

تجربه‌های فکری پلتفرم ۲ جذابند و نشان می‌دهند که فیلم بیشتر روی داستان‌پردازی علمی-تخیلی تمرکز دارد تا تبلیغ یک موضوع خاص. اما فیلم با سرعتی بسیار بالا پیش می‌رود و واقعاً فرصتی برای کاوش در شخصیت‌هایش باقی نمی‌گذارد. پرمپوآن به‌عنوان شخصیت اصلی جلوه می‌کند و هرچند میلنا اسمیت در این نقش خوب ظاهر شده، اما وضعیتش دائماً در حال تغییر است. در ادامه، سکانسی دلهره‌آور با نور سبز را می‌بینیم که هم عنصر علمی-تخیلی و هم تعلیق تدریجی را به ماجرا بازمی‌گرداند (حتی پاشیدن مداوم خون هم به نحوی شاعرانه می‌شود). سپس فیلم با شتاب زیاد به‌سمت پایانی گیج‌کننده پیش می‌رود که حتی با ادامه تا تیتراژ نهایی هم روشن نمی‌شود. به نظر می‌رسد گازتلو-اوروتیا از سطح صفر به مفهوم خودش نگاه می‌کند و آن را همچون یک بوفه شلوغ و پر از هیجان می‌بیند که ممکن است هر لحظه از دست برود.

آیا پلتفرم ۲ را دیده‌اید؟ کدام فیلم از سری پلتفرم را بیشتر دوست داشتید؟ دلیل آن را با ما به اشتراک بگذارید.

منبع: The Guardian

سایلنت هیل ۲ بهترین بازی ترسناک تاریخه؟ میزگیم با امید لنون