در این مطلب قصد داریم به نقد فصل دوم Twisted Metal پرداخته و ببینیم که ارزش حدوداً دو سال انتظار را داشته است یا خیر. در ادامه و با بررسی سریال تویستد متال همراه مجله بازار باشید.

زمانی که فصل اول سریال Twisted Metal در سال ۲۰۲۳ منتشر شد، بسیاری از طرفداران کنجکاو بودند تا ببینند چگونه یک بازی کلاسیک که ترکیبی از Mario Kart و Mortal Kombat بود، قرار است به دنیای تلویزیون منتقل شود. به خصوص اینکه سریال The Last of Us محصول HBO و فیلم‌های Sonic the Hedgehog محصول پارامونت پیکچرز نشان دادند اقتباس‌های بازی‌های ویدیویی می‌توانند آثار سرگرم کننده و حتی ارزشمندی از نگاه هنری باشند. فصل نخست سرانجام از راه رسید و با اینکه عدم نمایش تورنمنت اصلی در فصل اول تا حد زیادی ناامیدکننده بود، چهره‌های اصلی تیم سازنده یعنی رت ریس (Rhett Reese)، پل ورنیک (Paul Wernick)، مایکل جاناتان اسمیت (Michael Jonathan Smith) به همراه بازیگران مطرحی مثل آنتونی مکی (Anthony Mackie)، استفنی بیتریز (Stephanie Beatriz) و ویل آرنت (Will Arnett) توانستند اثری سرگرم‌ کننده را خلق کنند.

داستان فصل دوم Twisted Metal هفت ماه پس از پایان فصل اول روایت می‌شود. جان دو در شهر نیو سان‌ فرانسیسکو زندگی تازه‌ای را آغاز کرده اما دلتنگ روزهایی است که در جاده با کوآیت سفر می‌کرد. حالا کوآیت به گروه عروسک‌ چهره (Dollface) پیوسته که رهبری آن را خواهر گمشده جان بر عهده داشته و هدفشان برقراری برابری در جهان است. در همین حین، سوییت توث و همسفرش استو همچنان در مسیر قتل و هرج‌ و مرج ادامه داده و متوجه می‌شوند قاتلان تازه‌ای شهرت آن‌ها را زیر سایه خود می‌برند. این شرایط ادامه دارد تا اینکه شخصیت مرموزی به نام کالیپسو از دل تاریکی ظهور کرده و برگزاری تورنمنت مرگبار Twisted Metal را اعلام می‌کند؛ مسابقه‌ای که برنده‌اش می‌تواند به هر آرزویی برسد. از اینجا مسیر تمام شخصیت‌ها به هم گره می‌خورد. نتیجه، ترکیبی از هیجان، خشونت و آشوب جاده‌ای است. البته این ترکیب احتمالا به اندازه‌ای تاثیرگذار نیست که طرفداران انتظارش را داشتند.

شروعی دیرهنگام

با توجه به اینکه فصل اول سریال Twisted Metal با صحنه‌ای به پایان رسید که در آن کالیپسو به صفحه‌ای پر از نقشه‌ها و رانندگان معروف نگاه می‌کرد، بسیاری از طرفداران امیدوار بودند فصل دوم بدون اتلاف وقت، مستقیماً به سراغ برگزاری مسابقه برود. اما تیم سازنده تصمیم گرفت زمان زیادی را صرف مقدمه‌ چینی کرده و مخاطب را منتظر نگه دارد. البته که لازم بود نویسندگان داستان شخصیت‌ها را ادامه داده و چهره‌های تازه‌ای معرفی کنند اما می‌توانستند کاری کنند که موضوع اصلی فصل دوم، یعنی همان هرج‌ و مرج ماشینی تا نیمه فصل دوم به تعویق نیافتد؛ موضوعی که تا حد زیادی ناامیدکننده است. البته در قسمت‌های ابتدایی فصل دوم لحظات احساسی و شخصیت‌ محور خوبی وجود دارد. به خصوص در خط داستانی جان دو که سرانجام با خواهرش روبرو می‌شود. برخلاف بسیاری از آثار مشابه که چنین دیداری را احساسی و اشک‌آور به تصویر می‌کشند، سریال Twisted Metal رویکردی واقع‌ گرایانه‌تر در پیش می‌گیرد.

در مورد پایان فصل دوم، نظرها ممکن است متفاوت باشد. بدون فاش کردن جزئیات، می‌توان گفت انتهای فصل به‌ خوبی مسیر را برای تمرکز روی شخصیت سوییت توث هموار می‌کند؛ دلقکی قاتل که پیش‌ زمینه تاریک و پیچیده‌اش بیشتر از قبل شبیه همتایش در بازی ویدیویی شده است. با این حال، پیچش داستانی اواخر فصل باعث می‌شود دوباره جان دو و کوآیت به مرکز اتفاقات بازگردند؛ تصمیمی که احتمالاً طرفداران سوییت توث را ناراحت می‌کند. به هر حال، احتمالاً ترجیح می‌دادند فصل بعدی بطور کامل روی او متمرکز باشد.

اکشن انفجاری و طنزی تاثیرگذار

داستان و ریتم فصل دوم Twisted Metal همچنان مثل فصل اول تا حدی ناهماهنگ و نامتوازن است اما این فصل با صحنه‌های اکشن پرانرژی و طنز و المان‌های خنده‌دارش این ضعف را جبران می‌کند. مایکل جاناتان اسمیت و تیم نویسندگی‌اش موفق شده‌اند همان شوخ‌ طبعی دیوانه‌وار فصل اول را گسترش دهند، بدون اینکه شوخی‌ها یا شخصیت‌ها تکراری شوند. حتی شخصیت‌هایی تک‌ بعدی مثل سوییت توث در این فصل لحظات تازه و خنده‌ داری خلق می‌کنند که مخاطبان را شگفت‌زده می‌کند. فصل دوم به شکل هوشمندانه‌ای از طنز خودارجاعی یا اصطلاحاً کمدی متا (این طنز زمانی بوجود می‌آید که یک اثر با خودش شوخی می‌کند) بهره می‌برد؛ از اشاره‌های مستقیم به ایستراگ‌های بازی ویدیویی گرفته تا شوخی با دیگر پلتفرم‌های شبکه پیکاک. این اشارات ریز، طرفداران بازی‌های کلاسیک را خوشحال کرده و این احساس را به وجود می‌آورد که سریال به بازی‌ها وفادار است. با این حال، صحنه‌های اکشن گاهی اوقات تمرکز خود را روی نبردهای تن به تن گذاشته و خبری از نبردهای ماشینی نیست که این موضوع بشدت ناامیدکننده است.

البته باید گفت صحنه‌های اکشن از نظر فنی بسیار چشمگیر هستند. استفاده از جلوه‌های ویژه عملی حس واقعی برخورد فلز با فلز و انفجارها را منتقل می‌کند. مسلماً جلوه‌های ویژه هم استفاده شده اما فقط به‌اندازه‌ای که مقیاس برخی سکانس‌ها را بزرگ‌تر و تأثیرگذارتر کند. از برجسته‌ترین نمونه‌ها می‌توان به حضور شخصیت اکسل اشاره کرد؛ صحنه‌هایی که در آن بدنش بین دو چرخ عظیم قرار دارد. همچنین فینال تورنمنت، یکی از مهیج‌ترین صحنه‌های سریال بوده که از نظر طراحی صحنه و دکوپاژ تحسین‌ برانگیز است. همان‌طور که قبلاً هم اشاره شد، تمرکز بیش‌ از حد روی مبارزه‌های زمینی باعث می‌شود بخش بزرگی از هیجان مورد انتظار از مسابقات ماشینی از بین برود. هرچند محدودیت بودجه برای بازسازی کامل تورنمنت بازی قابل درک است اما وقتی مسابقه آغاز می‌شود، دیدن راننده‌ها که بیشتر روی زمین می‌جنگند تا پشت فرمان، حسی منفی در مخاطب ایجاد می‌کند. در کل، فصل دوم Twisted Metal هنوز هم پر از انرژی، خشونت و شوخ‌ طبعی بامزه است اما اگر سریال در فصل‌های آینده بتواند تمرکز بیشتری روی مسابقات ماشینی و نبردهای نمادین خودروها بگذارد، می‌تواند به سطحی برسد که هم طرفداران بازی و هم مخاطبان جدید را به‌طور کامل راضی کند.

بازیگران همچنان می‌درخشند

با اینکه صحنه‌های اکشن به‌ تنهایی می‌توانند دلیل خوبی برای لذت بردن باشند، چیزی که فصل دوم Twisted Metal را واقعاً تماشایی می‌کند، عملکرد درخشان بازیگرانش است. آنتونی مکی همچنان ترکیبی کامل از جذابیت و کمدی است؛ او نقش جان دو را با اعتماد‌ به‌ نفس اغراق‌ آمیز و شوخ‌ طبعی خاصی بازی می‌کند که مخاطب را یاد دوران طلایی او در مارول می‌اندازد. در کنار او، استفنی بئاتریز در نقش کوآیت عمق احساسی بیشتری نسبت به فصل اول از خود نشان می‌دهد و در عین حال شوخی‌ها و لحن جسورانه او حفظ شده است. در سوی دیگر، جو سئوا (Joe Seanoa) و ویل آرنت بار دیگر به‌ عنوان تیمی بی‌نقص در خلق شخصیت سوییت توث ظاهر می‌شوند. ترکیب حرکات فیزیکی خشن سئوا و صداگذاری کاریزماتیک آرنت، از سوییت توث چهره‌ای ساخته که هم ترسناک است و هم به طرز عجیبی بامزه و اگر یکی از بهترین آنتاگونیست‌های دنیای تلویزیون در سال‌های اخیر لقب بگیرد، جای تعجب ندارد.

قبل از پخش فصل دوم، بسیاری از طرفداران از حضور آنتونی کریگن (Anthony Carrigan) در نقش کالیپسو هیجان‌زده بودند؛ شخصیتی مرموز که برگزارکننده تورنمنت مرگبار سریال است. کریگن که قبلاً با نقش ویکتور زَز در سریال Gotham و نقش آفرینی در آثار تحسین‌شده‌ای مانند Barry و Superman درخشیده بود، بار دیگر توانایی خود در ایفای نقش‌های غیرعادی را به نمایش می‌گذارد. از میان دیگر چهره‌های جدید فصل دوم، چند مورد واقعاً خوش‌ درخشیده‌اند: تایلر جانستون (Tyler Johnston)، بازیگر سریال Letterkenny، در نقش رهبر جدید گروه مذهبی مردان مقدس، شخصیتی هم خنده‌دار و هم روان‌پریش ارائه می‌دهد. پتی گوگنهایم (Patty Guggenheim) که او را از She-Hulk: Attorney at Law می‌شناسیم، در نقش رهبر واقعی گروه Ravens جنبه‌ای دراماتیک و جدی از خود نشان می‌دهد که نشان‌ دهنده پیشرفت او به‌عنوان بازیگر است. سیلور بل کوردا (Saylor Bell Curda) هم در نقش مِی‌هم، نوجوانی مغرور و بی‌پروا در دنیای پسا‌آخرالزمانی، حضوری پرانرژی دارد.

با اینکه فصل دوم Twisted Metal می‌توانست در کنار پرداخت به شخصیت‌های جدید، تمرکز بیشتری روی اکشن ماشینی قرار دهد اما این اتفاق بنا به دلایل مختلف رخ نداد. با این‌حال قسمت‌های جدیدش همچنان تجربه‌ای پرهیجان، خشن و بامزه‌ای هستند که طعم خاطرات کودکی‌مان را می‌دهند. نظر شما در رابطه با این سریال چیست؟ نظرات‌تان را با ما و دیگر کاربران مجله بازار به اشتراک بگذارید.

اعترافات جنجالی یوتوبرهای فارسی؛ میزگیم با بیگزموگ