همانطور که می‌دانید تا به‌حال دو قسمت از بازی Bloom & Rage منتشر شده است و اگر تجربه‌ی نسخه‌ی اول را داشته‌اید، می‌دانید که نه‌تنها تجربه‌ای مشابه از Life is Strange نیست بلکه در سایه‌ی این بازی درحال تقلا است. قسمت دوم بازی Lost Records: Bloom & Rage شاید تنها امید باقی‌ مانده برای استودیو دونت‌ناد (Don’t Nod) محسوب شود تا نشان دهد که با تکمیل داستان خود می‌تواند، برای این اثر نیز هویتِ‌ به‌خصوصی خلق نماید؛ پس در ادامه همراه مجله بازار باشید.

مشخصا زمان انتشار بازی Lost Records: Bloom & Rage دونت‌ناد (Don’t Nod) هم خوب می‌دانست که این بازی قرار است با بازی‌های پیشین این استودیو مقایسه شود اما شاید نمی‌دانست که بازیکنان چقدر قرار است سخت گیرانه با این قضیه برخورد کنند. همانطور که می‌دانید این محصول که در دو بخش (یا به قول خود سازندگان «tape») عرضه شده است، داستان چهار دختر نوجوان (Swann، Nora، Autumn و Kat) در تابستان ۱۹۹۵ و سپس ۲۷ سال بعدشان را روایت می‌کند. Tape 1 این بازی با فضاسازی نوستالژیک، موسیقی پانک راک و روابط عمیق بین شخصیت‌ها، نوید یک تجربه‌ی گیرا را داد اما شاید درعمل، قسمت اول بیشتر از آنکه شما را هیجان زده برای ادامه‌ی داستان نگه‌دارد، شما را خسته کرده باشد. حالا Tape 2 که بخش پایانی این داستان است، از راه رسیده تا رازهای Velvet Cove را فاش کند و قول‌های داده‌شده در بخش اول را هم به سرانجام برساند؛ اما آیا این Tape دوم توانسته انتظارات را برآورده کند یا مثل یک کاسِت قدیمی، پر از خَش و نویز است؟

بازی Lost Records: Bloom & Rage Tape 2، احساسی اما ناتمام

بازی Bloom & Rage Tape 2 دقیقا مانند قسمت دوم اسمش باید یک Rage باشد تا بتواند همه‌ی آنچه که در قسمت اول از دست داده یا نتوانسته به آن برسد را پس بگیرد. این Rageی که می‌گویم مستقیما از جایی شروع می‌شود که Tape 1 ما را رها کرده بود، چهار دوست قدیمی پس از ۲۷ سال دوری، دوباره در Velvet Cove گرد هم می‌آیند تا با گذشته‌ی مرموز خود مواجه شوند. داستان در دو خط زمانی پیش می‌رود، فلش‌بک‌هایی به تابستان ۱۹۹۵ که پر از شور جوانی و موسیقی پانک است و زمان حال که شخصیت‌ها، حالا بزرگسالانی زخم‌خورده‌اند. محور اصلی Tape 2 همان‌طور که از نامش پیداست، خشم است، خشمی که ناشی از خیانت‌ها، رازهای دفن‌شده و انتخاب‌هایی است که زندگی این چهار نفر را تغییر داده است. نقاط قوت داستان در لحظات احساسی آن نهفته و دیالوگ‌ها در صحنه‌های مربوط به روابط عاشقانه و دوستی‌های شکننده، عمیقا تاثیرگذار هستند.

لاست رکوردز (قسمت دوم) در به تصویر کشیدن عشق، غم و حسرت، بسیار موفق عمل کرده و ساختاری حساس و عمیقی دارد و بهتر از آن چیزی است که باید ظاهر شود. بازی به‌خوبی حس نوستالژی دهه‌ی ۹۰ را تداعی کرده و به‌خوبی فرهنگ آن دهه را مانند نوارهای کاسِت، لباس‌های گرانج و موسیقی گروه‌هایی مثل Nora Kelly Band به‌تصویر می‌کشد. زمانی که آهنگ «See You in Hell» را شنیدم، هر آنچه که در تصورم از دهه‌ی ۹۰ میلادی داشتم از جلوی چشمانم گذشت و به‌تنهایی توانست من را به حال‌وهوای آن دوران ببرد.

بااین‌حال، داستان در بخش‌هایی لنگ می‌زند؛ Tape 2 در ارائه‌ی یک پایان‌بندی رضایت‌بخش ناکام مانده است، برخلاف Tape 1 که با رازآلودی و هیجان خودش ما را جذب می‌کرد، بخش دوم پاسخ‌های کافی‌ای به پرسش‌های کلیدی داستان نمی‌دهد. شخصیت‌های فرعی که در بخش اول معرفی شدند، در اینجا توسعه‌ی چندانی پیدا نمی‌کنند و برخی خطوط داستانی مثل دلیل رفتارهای خاص بعضی از شخصیت‌ها، ناتمام رها می‌شوند مانند یک سریال خوب شما را تا نیمه‌ی شب بیدار نگه‌ ‌می‌دارند اما با پایان‌بندی افتضاحشان، بعد از تمام شدنش تمام حس و حالی که به شما داده است را پس می‌گیرند.

یک Rage ساده اما تکراری

اگر Life is Strange را به خاطر انتخاب‌های معنادار و پازل‌های محیطی‌اش دوست داشتید، باید بگویم که Lost Records: Bloom & Rage 2 قطعا  شما را ناامید خواهد کرد. گیم‌پلی بازی عمدتا بر اکتشاف، دیالوگ‌های شاخه‌ای و تصمیم‌گیری‌هایی متمرکز است که قرار است روی داستان تاثیر بگذارند. شما مانند نسخه‌ی اول در نقش Swann هستید و با دوربین فیلم‌برداری‌اش، لحظات کلیدی‌ای را ثبت می‌کنید و از این طریق فلش‌بک‌ها را باز می‌نمایید. این مکانیزم هرچند در ابتدا جذاب است اما به‌مرور تکراری می‌شود. صادقانه بگویم که این بازی را می‌توان به خاطر تلاش برای نوآوری فرمول‌های Life is Strange تحسین کرد اما چالش‌های تعاملی آن محدودند.

یکی از مشکلات اصلی بازی Lost Records: Bloom & Rage Tape 2 این است که این اثر در گیم‌پلی‌اش کمبود تنوع دارد. در Tape 1 لاست رکوردز شما با یک حس کنجکاوی طرف بودید که محیط‌های جدید و تعاملات تازه‌ی آن را زنده نگه می‌داشتید اما Tape 2 بیشتر روی دیالوگ‌ها متمرکز است و فعالیت‌های جانبی کمی را ارائه می‌دهد و به‌طور محدود شما را درگیر چنین حسی می‌کند. این نقطه ضعف تا جایی پیش می‌رود که ساختار بازی در Tape 2 حتی ضعف‌های بخش اول را هم پررنگ‌تر می‌کند. اگرچه که انتخاب‌های شما در لحظاتی مثل روابط عاشقانه یا نحوه‌ی مواجه شدن با رازهای گذشته تاثیرگذار است اما در کل به اندازه‌ی Life is Strange عمیق یا تغییردهنده نیستند ولی بازی لحظات احساسی قوی‌ای دارد که باعث می‌شود گاهی فراموش کنید چقدر گیم‌پلی‌اش ساده است.

نوستالژی در اوج، تنها جانی است که بازی دارد

شاید به لطف Unreal Engine 5 بتوانیم Lost Records: Bloom & Rage را از نظر بصری یک تجربه‌ی چشم‌نواز بنامیم. رنگ‌پردازی گرم و نورپردازی ملایم، حس نوستالژی را درکنار محیط‌های Velvet Cove، از جنگل‌های سرسبز گرفته تا خانه‌های قدیمی دهه‌ی ۹۰ که با جزئیات زیادی طراحی شده‌اند را تقویت می‌کند. شخصیت‌ها هم در کنار تمام این موارد با انیمیشن‌های صورت و طراحی لباس دقیق‌شان کاملا حال‌وهوای آن دوران را تداعی می‌کنند اما ستاره‌ی واقعی این بازی، موسیقی و صداگذاری آن است.

آلبوم موسیقی متن بازی که شامل قطعاتی از Nora Kelly Band است، نه‌تنها به‌خوبی فضای دهه‌ی ۹۰ را منتقل می‌کند بلکه به‌عنوان یک اثر مستقل هم شنیدنی است. همچنین استودیو Don’t Nod به‌دلیل استقبال گسترده از موسیقی‌ها در این بازی، یک مسابقه‌ی کاور برای آهنگ «See You in Hell» برگزار کرده است. صداپیشگی هم به خوبی عمل کرده و در لحظات احساسی، بسیار قوی است و می‌تواند به شخصیت‌ها عمق ببخشد. نقطه‌ضعفی که بازی در داستان خود دارد، به بخش بصری آن نیز سرایت کرده و Tape 2 در مقایسه با بخش اول، از نظر بصری کمی افت کرده و بعضی-صحنه‌هایش، حس ناتمام بودن را منتقل می‌کنند.

کش و قُوس‌های این بازی زیادی است اما در مجموع می‌توان آن را یک اثر «قابل‌قبول» دانست ولی آیا ارزش تجربه را دارد؟ اینطور باید به این سوال پاسخ دهم که بازی لاست رکوردز اپیزود دوم یک تجربه‌ی احساسی به‌حساب می‌آید که در لحظات اوجش، شما را به قلب دهه‌ی ۹۰ و درگیری‌های عاطفی شخصیت‌هایش می‌برد. موسیقی در سطح مطلوبی قرار دارد، فضاسازی نوستالژیک و دیالوگ‌های تاثیرگذارش هم از نقاط قوت اصلی بازی هستند اما پایان‌بندی ناقص، گیم‌پلی تکراری و توسعه‌ی ناکافی برخی شخصیت‌ها باعث می‌شوند که Tape 2 نتواند به پتانسیل کامل خود برسد. اگر عاشق داستان‌های احساسی هستید و طرفدار Life is Strange، به‌شرط آنکه سطح توقعتان در حد لایف ایز استرنج نباشد، ارزش تجربه را دارد اما اگر دنبال یک پایان‌بندی محکم یا گیم‌پلی پیچیده‌ای هستید، پیشنهاد می‌شود تجربه‌ی این بازی را از الویت‌هایتان خط بزنید.